Hideo (79) uit de provincie Kanagawa in Japan, gepensioneerd, woont met zijn vrouw in een appartementencomplex
Betrokken bij mijn gemeenschap
Na mijn pensionering op 60-jarige leeftijd werkte ik tot mijn 71ste als leraar aan een particuliere universiteit. Toen ik met pensioen ging, werd ik voorzitter van de bewonersvereniging van het appartementencomplex waar ik woon. Dat doen de bewoners om de beurt. Vanaf dat moment raakte ik meer betrokken bij mijn woongemeenschap. Daarvoor draaide mijn leven om mijn werk en hoewel ik hier al 37 jaar woon, ben ik hier in de buurt nog nooit ergens wat gaan eten of drinken. Sinds ik voorzitter ben, heb ik veel dingen opgestart. Ik heb het werk van de vereniging gecoördineerd en ben ook betrokken bij een seniorenclub in de flat. Er zijn circa 200 huishoudens en ik denk dat ongeveer twintig procent lid is van de club. We hebben ook een groep die overdag een paar uur bij elkaar komt om koffie te drinken en met elkaar te praten. Een andere groep komt maandelijks bij elkaar om wat te drinken, maar dat zijn maar twaalf personen. We hebben een tennisbaan op het terrein, ook een plek voor mensen om samen te komen. Daarom organiseren we daar tennisprogramma’s. Ook hebben we een golfclub opgericht en organiseren we elke maand een toernooi. Daar komen wel dertig personen op af.
Vrolijke stemmen
Al deze activiteiten stopten abrupt vanwege COVID-19. We worden nu gedwongen te wennen aan een nieuwe manier van leven: niet meer uitgaan, niemand meer ontmoeten en geen fysiek contact meer. Zelfs niet met de buren. We hebben geluk dat we een ontmoetingsplaats hebben in het appartement, maar alles is nu gesloten. Buren kunnen niet meer bij elkaar komen vanwege corona. Dat is echt triest en stressvol. Maar sinds de scholen gesloten zijn, hoor ik de vrolijke stemmen van kinderen buiten. Dat horen we niet zo vaak. Het zijn niet zoveel kinderen, maar ze spelen buiten, zijn bijvoorbeeld aan het skateboarden. Dat geeft me wel weer een goed gevoel.
Irritaties
Mijn vrouw heeft drie zussen en ze hebben elkaar bijna dagelijks aan de telefoon. In de woonplaats van haar jongste zusje zit haar schoonmoeder in een verzorgingshuis, maar ze kan het tehuis niet bezoeken. Vóór de COVID-crisis ging ze er vaak op bezoek, bracht ze wat boodschapjes langs en kwam ze op de terugweg gezellig bij ons langs. Dat kan nu niet meer en we zien haar dus niet. Ik denk dat mijn vrouw ook gestrest is. Ze houdt van winkelen, zoals in warenhuizen, maar kan nu niet op pad wanneer ze wil. We gaan minder vaak uit eten, wat betekent dat we altijd thuis zijn en dat ze drie maaltijden per dag moet bereiden. Nu we thuis zoveel tijd samen doorbrengen, merk ik dat we soms geïrriteerd raken. Er is een restaurantje waar we eigenlijk heen wilden, maar we hebben nog steeds de kans niet gehad. Ik ben er nog niet voor in de stemming, lachen en praten terwijl je aan het eten bent.
Niet in bad
Er is een mooie golfbaan in de buurt. Ze laten je alleen binnen als je een mondkapje draagt. Onlangs ging ik naar een naburige provincie om golf te spelen met mijn jongere broer, die daar vlakbij woont. Op de golfbaan speelden we gewoon door, zonder lunchpauze. En na afloop konden we alleen even douchen, niet in bad. Maar tijdens het spelen hielden we afstand van elkaar en speelden we verder zoals we het gewend zijn. Dus ik voelde me niet anders dan anders.
Eén voor allen, allen voor één
De ontmoetingsplaats in ons appartementencomplex gaat binnenkort weer open, maar onder enkele voorwaarden. Mondkapjes en ventilatie zijn natuurlijk belangrijk, maar het vermijden van te grote groepen mensen is het belangrijkste. We hebben bijvoorbeeld plaats voor 20 tot 30 personen in de ruimte, maar volgens de nieuwe regels mogen we er met maximaal negen personen zijn. Omdat we allemaal behoorlijk oud zijn, zijn we heel voorzichtig. Niet alleen om jezelf te beschermen tegen corona, maar juist ook om anderen te beschermen. Ik vind dat geweldig. Dat is de geest van “Eén voor allen, allen voor één.” Iedereen lijkt dat gevoel te hebben: laten we samenwerken voor het gezamenlijke doel. Ik ben daarvan onder de indruk. Dus we houden ons aan de regels.
Karaoke in mijn eentje
Omdat ik niet meer werk, hoef ik niet bang te zijn voor een salarisverlaging. Ik kan comfortabel leven met mijn pensioen en spaargeld. Dus heb ik het gevoel dat ik me in een windstille omgeving bevind, midden in de coronastorm. Ik spaar geld uit omdat ik niet uitga. Ik denk dat ik geluk heb dat ik door corona niet met armoede hoef te worden geconfronteerd. Maar ik voel me wel gestrest door het virus. Om te ontspannen, maak ik één keer per week een wandeling in de vroege ochtend en zing ik karaoke in mijn eentje. Ik heb een groot repertoire aan liedjes die ik kan zingen in een karaokebar, zo’n 200 liedjes. Ik bekijk muziekvideo’s van oude liedjes op YouTube en zing mee, terugdenkend aan de tijd dat die liedjes populair waren. Maar terugkijken heeft niet zoveel zin. Nu zie ik corona als een onderdeel van het leven.
Iets dóen
Verder is elke dag hetzelfde. Zelfs als ik een boek lees, kan ik me niet concentreren. Soms lees ik boeken voor de lol. Maar meestal lees ik dingen om erover te discussiëren met anderen. Dan zou ik notities maken onder het lezen. Maar dat doel is er nu niet, dus waarom zou ik nog notities maken? Ik word lui. Omdat ik gewoon de boeken blijf lezen waarvan ik kan genieten terwijl ik op de bank lig, gebruik ik mijn hersenen niet veel, wat niet goed is. Dus ik denk dat ik tot op zekere hoogte eigenlijk energie verlies. Het is prima als ik alleen maar elke dag tv zou kijken. Maar ik wil iets dóen en ik heb het gevoel dat ik iets moet doen.
Corona als onderdeel van het leven
Misschien kunnen we weer een beetje terugkeren naar ‘normaal’, naar waar we waren gebleven voor de lockdown. Zoals uitgaan en vrienden ontmoeten. Ik ben lid van een haiku-poëziegroep, bestaande uit voormalige collega’s van waar ik vroeger werkte. We komen samen in het centrum van Tokyo. Ik ben ook weer begonnen met golfen met vrienden. We versoepelen onze eigen regels, beetje bij beetje. Het is waar dat we beginnen te denken: “Misschien kunnen we dingen weer opstarten.” Dus ik denk dat we geleidelijk wel terugkeren naar de het normale leven.
Hideo’s verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read Hideo’s story in English, please click here.