Hans (78) uit Nuth, getrouwd, gepensioneerd.
Gezeur en gemopper
Mijn leven is niet veel veranderd door corona. De beperking die iedereen heeft heb ik natuurlijk ook, maar ik ga er niet zwaar onder gebukt. Ik heb het idee dat veel mensen, niet alleen ouderen maar ook jongeren, hun energie steken in gezeur en gemopper. Ze zouden hun energie beter kunnen steken in alles wat nog wel kan.
Je hebt in het leven mensen die vinden dat het glas halfvol is en mensen die vinden dat het halfleeg is. Het heeft met je instelling te maken of je ergens positief of negatief naar wilt kijken. En als je er een beetje positief tegenover staat, blijkt er nog veel wél te kunnen. Ik vind het ook vervelend dat ik bepaalde mensen alleen via de telefoon kan zien en spreken, met name kinderen en kleinkinderen knuffelen, dat mis ik wel heel erg. Maar goed, je kunt er negatief over doen, het verandert toch niet.
Geen moment verveeld
Vanaf het begin in maart heb ik me geen seconde verveeld. Ik beklaag de mensen die zeggen dat ze geen enkele hobby hebben. Als je de hele dag in je stoel hangt kan ik me voorstellen dat je een verschrikkelijke tijd hebt. Maar hoe kan het dat mensen geen hobby’s hebben, er is toch altijd wel iets dat je interesseert? Je kan een boek lezen of iets anders zoeken.
We hebben eigenlijk geluk dat het nu gebeurt en niet 10 jaar geleden, toen internet nog niet zodanig snel en goed was als nu. Ik ben voorzitter van een aantal organisaties en dankzij internet kunnen we vergaderen, dus die werkzaamheden gaan gewoon door.
Online zingen
Het enige wat niet meer kan is in koorverband zingen en dat vind ik wel buitengewoon jammer. Ik zit in het bestuur van het zangkoor en een van ons kreeg het idee om te kijken of we toch via de computer op afstand konden zingen. Hij heeft zich erin verdiept en we hebben het met het bestuur eerst uitgeprobeerd. Maar als je dan achter de computer zit, hoor je eigenlijk alleen jezelf zingen. Dan moet de technicus dat bij elkaar brengen en achteraf kan je dan de opname wel beluisteren maar de lol van samen zingen is er niet. Dus helaas werkt het niet.
In de eerdere lockdown, waar je met vier mensen samen mocht zijn, konden we nog wel de afzonderlijke partijen oefenen, want we zijn maar een klein koor. Dat ging net. Je kan dan je eigen partij oefenen onder de leiding van de dirigent met het idee dat je dan later, als we weer allemaal samen gaat zingen, in ieder geval je eigen partij al geoefend hebt. Bij de laatste lockdown mochten we maar met twee mensen samen zijn, dus toen zijn we helemaal gestopt.
Kunst maken weer opgepakt
Ik heb vroeger eerst de kweekschool in Maastricht gedaan. Aansluitend ben ik verdergegaan op de academie en daarna ben ik in het onderwijs terecht gekomen. De eerste tien jaar als docent en daarna in de directie. Toen ik in de directie van een scholengemeenschap zat, had ik weinig tijd om te besteden aan het zelf maken van kunst. Sinds ik vijftien jaar geleden met pensioen ging, ben ik weer dagelijks met mijn oude werkzaamheden bezig. Op de academie was mijn hoofdvak metaal. Via metaal ben ik bij brons terecht gekomen, nog later ben ik dat gaan combineren met glas. Ik maak dan bijvoorbeeld een grote uil van brons die vleugels van glas heeft.
Werken met glas
Er zijn momenten dat ik met brons bezig ben of met roestvast staal maar op dit moment werk ik heel veel met glas. Meestal laat ik me voor mijn werk inspireren door wat de natuur biedt. Afgelopen maanden ben ik met bloemen bezig geweest, nu met landschappen. Ik maak van twee technieken gebruik, glas in lood en glasfusen, ofwel het samensmelten van glas in een oven. Glas is op dit moment een dankbaar materiaal omdat ik daarmee kan werken in het relatief kleine atelier wat aan het huis vast zit. Ik heb een beeldentuin en daarin staat het grote atelier van 10 bij 10 meter, slechts verwarmd door een klein potkacheltje dus in deze dagen behoorlijk koud.
Alle hoop op vaccin
Ongetwijfeld helpen mijn werkzaamheden eraan bij dat ik altijd wat te doen heb en ik me geen moment verveel. Wat betreft de toekomst heb ik de hoop nu gevestigd op de vaccinatie. In het begin dacht ik, we krijgen het virus wel onder de knie, maar daar ben ik allang vanaf. Er zijn mensen die zich nergens aan willen houden en die groep wordt steeds groter. Het is inmiddels vergeefse moeite, je kan de lockdown nog zo streng maken, het helpt niet meer. Het is nu een race tegen de klok. Als een groot deel van bevolking ingeënt is, heb ik de hoop dat we het de kop in kunnen drukken en dat het normale leven weer terugkeert.