Yoshie (82) uit Tokyo, huisvrouw, vrijwilliger, woont met haar man in een appartementencomplex
Heiligheid van het leven
Ik deed veel werk voor een religieuze organisatie. Natuurlijk doe ik ook het nodige voor mijn gezin, zoals eten koken. En ik doe ook vrijwilligerswerk, dus ik was elke dag op pad. De doelen van de religieuze organisatie zijn gebaseerd op het geluk van individuen, wereldvrede en de heiligheid van het leven. Om iedereen gelukkig te maken. Geluk is niet ver van je bed, het zit in je hart. Dit leert de religie ons en ik ga naar bijeenkomsten om die zaken te bestuderen. Ze hebben ook een museum en organiseren programma’s zoals muziekconcerten en zang, dus daar heb ik ook van genoten.
Doodmoe
De religieuze activiteiten zijn allemaal rond februari opgeschort, ook de bijeenkomsten. Alle andere activiteiten zijn ook gestopt, dus mijn leven is compleet veranderd; het is nu vooral thuis zitten. Het gaat nu wat beter, maar ik denk dat de stress zich door zoveel verschillende dingen heeft opgestapeld. Nu weet ik waarom, maar toen had ik geen idee waarom ik zo doodmoe was. Ik had me vóór corona nooit moe gevoeld. Ik kon ’s nachts niet slapen, misschien omdat ik overdag niet genoeg beweging kreeg. Voorheen ging ik er bijna elke dag op uit. Het thuis blijven zelf was dus een uitdaging voor mij.
TV op luid volume
Thuis was de relatie met mijn man niet geweldig. We zijn maar met z’n tweetjes thuis en brengen de meeste tijd door in dezelfde kamer, die vrij klein is. Toen ik mijn eigen dingen aan het doen was, keek hij in dezelfde kamer de hele dag tv op luid volume. Hij zei dat hij het leuk vond om zo tv te kijken, maar ik ergerde me kapot. Maar we zijn wijzer geworden, godzijdank. Als je in het ziekenhuis ligt, gebruik je een koptelefoon, toch? Dan kunnen andere mensen het geluid niet horen. Ik heb er dus eentje gekocht, met een extra lang snoer, en vroeg mijn man om die voortaan te gebruiken als ik mijn dingen deed. Hij stemde toe dus dit probleem is opgelost.
Hart emoji
Het gezin van mijn dochter woont in een andere buurt in Tokio. Zij en haar man werken allebei buitenshuis en komen vaak pas laat thuis omdat ze zo druk zijn. Dus ik app of bel vaak met hun dochter, die nu in de brugklas zit, omdat ze helemaal alleen thuis zit. Ik denk dat ik sinds de corona-uitbraak vaker contact heb met mijn kleindochter. Ik stuur haar appjes met een hart emoji. Ik ben gewoon dol op haar. Ze geeft me energie. Ik maak me zorgen om mijn kleindochter, maar kan haar niet bezoeken. Mijn dochter en zoon zeggen ook dat ze me willen bezoeken, maar dat doen ze voorlopig niet, omdat we elkaar zouden kunnen besmetten.
Voorzichtig
Voordat de COVID-uitbraak begon, ging ik ongeveer om de dag naar de winkels. Maar nu nog maar eens per week. In plaats daarvan ben ik de bezorgservice gaan gebruiken. Maar ik voelde me gestrest dat ik niet zo vaak kon gaan winkelen. Gelukkig is er nu iets meer vrijheid. Ik zorg er ook voor dat ik desinfecterend middel gebruik, vaak mijn handen was en mijn mond spoel. Ook gebruik ik tegenwoordig van die papieren wegwerphanddoekjes. Wat mondkapjes betreft, ik draag een handgemaakt kapje als ik een wandeling maak of ergens heen ga waar het niet te druk is. Maar als ik ga winkelen of de bus neem, gebruik ik een wegwerp mondkapje. Nadat ik het een keer heb gebruikt, stop ik het in een plastic zakje en gooi het weg. Mijn man is oud met onderliggende medische aandoeningen, dus ik moet voorzichtig zijn.
Puur koken
Koken is iets positiefs dat uit deze pandemie is voortgekomen. Voor de coronacrisis had ik het zo druk dat ik weinig tijd had om te koken. Maar aangezien mijn man diabetes en hoge bloeddruk heeft, dacht ik dat ik de extra vrije tijd die we nu hebben net zo goed kon benutten om heel puur te koken. Zoals het maken van soepbouillon met zeewier en kleine gedroogde sardientjes. Zonder toevoegingen. Mijn man lijkt ook van de maaltijden te genieten. Voedsel is essentieel om je immuunsysteem te versterken, toch?
Mijn uiterlijk
Kleding kopen interesseert me inmiddels niet meer. Ik was altijd veel bezig met mijn uiterlijk en kocht kleding, omdat ik dacht dat ik op mijn leeftijd gepast gekleed moest gaan. Winkelen werkte voor mij ook ontspannend. Maar nu koop ik geen kleren, en ik wil het niet eens meer. Sterker nog, ik heb eerder zin om wat weg te gooien als voorbereiding op mijn laatste levensfase. Nou ja, ik vind het nog steeds moeilijk om kleding weg te gooien, maar ik zal er toch een keer aan moeten geloven.
Egocentrisch
Toen de coronacrisis begon, realiseerde ik me dat het niet zo gemakkelijk was om mezelf in toom te houden. Weet je, je houdt meer van jezelf dan van wie dan ook, inclusief je partner, kinderen en ouders. We zijn allemaal egocentrisch. Dat is wat ik me realiseerde tijdens de crisis, het was bijna pijnlijk. Ik denk dat ik die uitdaging dankzij mijn geloof heb kunnen overwinnen. We reflecteren meestal niet op onszelf, maar dat kan ik elke ochtend en avond tijdens de religieuze dienst. Ik kan een stap achteruit doen en objectief naar mezelf kijken. Door de coronacrisis ben ik me gaan realiseren dat al het vrijwilligerswerk dat ik voor anderen doe, dat ik dat ook voor mezelf doe. Dat heb ik de afgelopen maanden sterk gevoeld. Ik zal hard blijven werken, zodat ik kan doorgaan met waar ik mee bezig was.
Yoshie’s verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read Yoshie’s story in English, please click here.