Jutta (77) uit Voorburg, gepensioneerd
Alles ligt stil
Lichamelijk gaat het gelukkig goed met mij, ik ben nog steeds gezond. Maar ik voel me wel erg beperkt in mijn mogelijkheden. Vooral dat je niet meer naar het theater of uit eten kan gaan is een aantasting. Ik had een abonnement op de schouwburg, ging regelmatig naar de film met een vriendin en ik maakte uitstapjes met mijn vriend. Dan gingen we bijvoorbeeld een paar nachten naar een hotel. Dat is allemaal stil komen te liggen. Maar goed, we hebben nergens gebrek aan en als het moet dan moet het.
Zaal met 30 man
Ik ben wel een keer naar theater geweest toen er dertig mensen in de zaal mochten. Ik moet zeggen, ik vond er echt helemaal niets aan. Er komt geen sfeer in de zaal en voor degene op het podium is het ook niet prettig, een zaal met overal plukjes mensen. Je komt binnen met je jas aan, je wordt naar binnen gedirigeerd en dan kan je je jas naast je neerleggen. Je komt eruit en je moet onmiddellijk weer naar buiten. Voor en na de voorstelling is het normaal gezellig met een drankje in de foyer, maar dat is ook helemaal weg. Ik geloof ook niet dat ze nog een voorstelling hebben gepland, voor de mensen van het theater is het ook niet leuk.
Beetje doorheen
Je probeert je er wel vrolijk doorheen te slaan maar je zekerheden zijn toch weggevallen. En het feit dat je soms een hele dag in huis zit en denkt, wat zal ik nu weer eens doen. Dan lees ik wel de krant, – die lees ik nu ook wat beter -, maar soms denk ik toch wel, hè ik zit er een beetje doorheen. Je ligt ook langer in bed omdat je denkt, ik kan wel weer in de kamer gaan zitten, maar wat dan. In de avond kijk ik TV, en als het een beetje weer is ga ik lekker een wandeling te maken. Zo nu en dan ga ik wel bij een vriendin op bezoek maar dat is natuurlijk ook een stuk minder.
Ander contact
Je mist momenteel de spontaniteit als je mensen ontmoet. Je moet op afstand blijven en 9 van de 10 keer gaat het over corona. Als je elkaar belt heb je ook minder te vertellen, want je bent nergens geweest, je hebt niks meegemaakt en er zijn geen veranderingen. Ik denk nog wel eens aan mijn moeder, die heeft de oorlog meegemaakt. Dat was natuurlijk veel erger, we hebben nu gewoon te eten en je hoeft niet bang te zijn dat je op straat neergeschoten wordt. Maar in die tijd viel ook alles weg en kwam het sociale leven ook tot stilstand.
Minder concentratie
Ik ben echt een lezer maar ik heb nu moeite om een boek te lezen, wat ik eigenlijk wel raar vind. Ik kan gewoon mijn concentratie niet erbij houden. Ik heb in mijn leven weet ik veel hoeveel boeken gelezen, maar na een paar bladzijden word ik nu onrustig. De krant wil nog wel, want dat zijn korte artikelen, maar een boek… Ik moest steeds weer een paar bladzijdes terug om weer opnieuw te beginnen met lezen. Ik denk dat dat onrustige gevoel ook komt doordat ik zo weinig kan in deze periode.
Meer onder controle
Inmiddels heb ik wel het gevoel dat alles wat meer onder controle is. In het begin had ik er meer last van. Je wist niet hoe en wat en het was griezelig om naar de winkel te gaan of in een lift te stappen. Nu is het een beetje beter onder controle, er zijn medicijnen en je raakt er toch een beetje aan gewend. Maar ach, ik heb AOW en pensioen, dus laat ik niet klagen. Voor de kleinkinderen is nog erger, die zijn rond de twintig.
Blijvend veranderd
Ik denk dat er blijvends iets veranderd is in de samenleving. Je zult toch iets voorzichtiger zijn want het kan makkelijker nog een keer gebeuren en het zal ook niet zomaar over zijn. Misschien dat mensen iets meer naar elkaar zijn gaan omkijken maar of het nou iets goeds heeft gebracht… ik weet het niet. Ik heb wel hoop op het vaccin en dat ga ik uiteraard ook nemen, ik heb alle jaren al de griepspuit gehad. En dan hoop ik dat alles aan het eind van het jaar zijn normale gang weer heeft.