Sylvia (70) uit Amersfoort, alleenstaand, vrijwilliger bij inloophuis De Herberg
Begin, verloop, eind
Alles heeft een begin, een verloop en een eind. Corona heeft een beslag gelegd op iedereen. Dit duurt erg lang. Ik denk dan ook dat corona blijft. Ik denk dat een vaccin ons straks meer vrijheid geeft, maar het blijft zo onzeker.
Jaargetijden
In de zomermaanden heb ik mij, zeker in het begin, nog best vermaakt met wandelen en fietsen. De laatste hete weken van de zomer braken me echter op. Ik werd al zwetend en vermoeid wakker. De warmte had een grote impact op mij. De dagen waren lang in de zomer, het voelde alsof ik langer moest leven op zo’n hete dag. Ik houd van de jaargetijden. Het lekker buiten zijn, het fietsen en wandelen in de lente. Deze zomer verlangde ik echter, door de corona en de hitte, meer dan anders naar de winter. Ik kreeg de behoefte aan rust, gordijnen dicht, een kaarsje aan. Buiten was corona en ik was veilig binnen.
Eenzaamheid omarmen
Ik ben een doorgewinterde vrouw, ik heb al het nodige meegemaakt. Ik kan heel goed tegen alleen zijn, ik voel me dan ook niet eenzaam. Ik weet dan, morgen kan het weer anders zijn. Je komt in die periode dieper tot jezelf. Ik ben dankbaar dat ik zoveel rust en veiligheid bij mezelf kan ervaren. In deze tijd ben ik blij dat de eenzaamheid kan omarmen. Om mij heen zie ik ouderen daarmee worstelen. Dat is vervelend om te zien. Ik ben al 17 jaar alleen maar ik denk dat ik het omarmen van de eenzaamheid al op jonge leeftijd heb ontwikkeld. Weet je, de diepste essentie van de mens is eenzaamheid.
Mensen blij maken
Ik ben al twintig jaar actief als vrijwilligster in ontmoetingscentrum de Herberg in de wijk Nieuwland. In de eerste coronagolf moest de Herberg voor het eerst in zijn bestaan voor lange tijd de deuren sluiten. Tot vreugde van velen mochten we in juni weer open. Ik voel me er goed bij als ik mensen blij kan maken. Vrijwilliger zijn doe je voor anderen, maar ook voor een groot deel voor jezelf. Ik doe het met alle liefde. Die blije oogjes met de kerstviering of dat we met zijn allen samen gingen koken. Dan ben ik gelukkig. Ik heb er veel leuke dingen meegemaakt. Een kopje koffie, een ontmoeting, een goed gesprek en je kunt er weer tegenaan.
Regelnicht
Ik ben een echte regelnicht, dat heb ik van mijn ouders. Mijn ouders waren ondernemers. Van mijn vader heb ik het organiseren en van mijn moeder heb ik de reinheid meegekregen. Dat loopt als een rode draad door mijn leven. Mijn moeder was een perfectioniste. Dat heb ik ook, dat kost nog weleens veel energie. Ik zie die eigenschap nu ook bij mijn kleinkinderen terugkomen.
Oog van de samenleving
De Herberg, dat is eigenlijk mijn tweede huisje. Het kwam op mijn pad, het voelde goed en zo ben ik gebleven. Ik vind en vond het heerlijk om er te zijn. Ik heb er, in al deze jaren, vele rollen vervuld; in het bestuur, in de verkoop en het organiseren van bijvoorbeeld vergaderingen of bruiloften. Nu ben ik gastvrouw. Het wordt weleens onderschat, maar ontmoetingscentra zijn hard nodig in onze maatschappij. Ze zijn het oog van de samenleving. Voor veel mensen, met verschillende leeftijden en achtergronden, is het wijkcentrum van groot maatschappelijk belang. Hier komen echt niet alleen ouderen maar juist alle lagen van de samenleving, jongeren, kwetsbare mensen, jonge (alleenstaande) moeders. Alles kan en mag. Je mag overal zitten, je mag kletsen maar ook stil zijn. De Herberg biedt voor velen veiligheid.
Acceptatie
Ik denk dat ik corona meer heb geaccepteerd in de laatste maanden. Uiteraard ging dat niet vanzelf. Ik zag mensen veranderen, ik heb daar erg veel moeite mee gehad. Mensen werden prikkelbaarder, ik ook. Wat dat betreft zijn grote mensen net kinderen, door vermoeidheid word je prikkelbaarder. Iedereen heeft behoefte aan een begin, verloop en nu aan een einde. Iedereen heeft behoefte aan zekerheid. Die zekerheid is er alleen niet, het blijft onzeker. Ik heb het losgelaten. De enige zekerheid is dat je jezelf hebt.
Met dank aan Bianca van der Linden-Snel voor het interview.