Suzanne (33) uit Ede, helpende in een verpleeghuis
Warm welkom
Sinds begin oktober dit jaar werk ik als helpende in een verpleeghuis in Ede. Tijdens de eerste coronagolf werkte ik nog als gastouder, maar ik heb een paar maanden geleden besloten om over te stappen naar de ouderenzorg. Ik had al eerder met plezier in de ouderenzorg gewerkt, maar alle helpenden werden ontslagen bij mijn oude werkgever en een deel van hun taken werd vervangen door vrijwilligers en mantelzorgers. Ik ben blij dat mijn nieuwe werkgever daar heel anders over denkt. Als helpende ben ik vooral bezig met persoonlijke verzorging, zoals wassen, steunkousen aantrekken en tillen. Ook kook ik voor de bewoners en ik maak wandelingen met ze. Daarmee ontlast ik de verzorgenden. Als helpende ben je hard nodig en iedereen liet merken dat ze blij zijn dat ik er was, ik kreeg een warm welkom. Die waardering doet goed.
Mondkapje aftrekken
Ik werk vooral op een psychogeriatrische (PG) afdeling. Daar voel ik me thuis, het geeft me voldoening om met mensen met dementie te werken. De bewoners krijgen niet veel mee van de coronacrisis. Inmiddels kennen de meesten van hen het woord ‘corona’ wel, maar wat dat precies inhoudt is ze niet duidelijk en dat kan verwarrend zijn. Af en toe proberen ze een mondkapje af te trekken omdat ze dat een gek ding vinden. Die verwarring houdt meestal niet lang aan, met een klein gesprekje of een geruststellende hand op de arm voelen mensen zich doorgaans al snel weer rustig. Op de afdeling is er één bewoonster waar de dementie nog niet zo vergevorderd is. Ze volgt heel graag het nieuws en kijkt alle persconferenties. Zij begrijpt wel dat er een besmettelijke ziekte heerst en met haar praten we wat vaker over de coronamaatregelen. Ze roept dan soms: ‘Anderhalve meter afstand hé!’.
Thuisgevoel
Ook als we met bewoners niet buiten het terrein kunnen gaan, is er genoeg plek voor een kleine wandeling en afleiding. Zo is er een bewegingstuin en zijn er dieren, waar de bewoners graag naar kijken. Er wordt moeite gedaan om een thuisgevoel te creëren en bewoners actief te laten zijn. Dat is een grote verandering in vergelijking met mijn vorige werkplek in de ouderenzorg, waar een hoge werkdruk was en geen tijd voor een praatje of wandelingetje. Daar moest ik snel koken en maar hopen dat er niks aanbrandde als ik werd weggeroepen. Hier kan ik zelfs tijdens een coronagolf de tijd nemen voor de bewoners en lekker vers met ze koken, dat is heel fijn. Zo kunnen de bewoners meehelpen met aardappels schillen en in de pannen roeren, als ze dat leuk vinden. Er is ook een bewoonster die graag de tafel afruimt, bordje voor bordje, in haar eigen tempo.
Belang van bezoek
Gelukkig hebben we geen besmette bewoners op dit moment. De bezoekregeling is best streng, niet meer dan twee personen per dag. De bezoekers houden zich eigenlijk allemaal goed aan de coronamaatregelen. Ik heb de periode dat er geen bezoek mocht zijn niet meegemaakt op mijn werkplek, maar ik hoop dat zoiets niet meer gebeurt. Je merkt namelijk goed aan de bewoners hoe belangrijk bezoek voor ze is. Zelfs als ze het al snel weer vergeten zie je dat ze tijdens het bezoek blij zijn, en dat geluksmomentje is belangrijk. Vaak merk je dat bewoners die soms wat angstig zijn een tijdje rustiger blijven na bezoek.
Vertrouwde stem
Er is veel geleerd van de eerste lockdown, per bewoner is bijvoorbeeld ervaring opgedaan met contact op afstand. Bij sommige mensen staat in het zorgplan dat ze als ze onrustig zijn graag even bellen om een vertrouwde stem te kunnen horen. Sommige bewoners reageren ook goed op videobellen. We hebben twee laptops per afdeling en iedere medewerker heeft een app op de telefoon, daar wordt best veel gebruik van gemaakt. Handig nu minder bezoek mogelijk is, en het helpt bijvoorbeeld ook als mensen familieleden hebben die ver weg wonen. Maar het staat ook in het zorgplan als mensen juist verdrietig worden van bellen, want ook dat komt soms voor.
Bang voor besmetting
Er worden collega’s ziek tijdens deze coronagolf. Dat geeft zorgen, ook al wordt er veel moeite gedaan om de werkdruk niet te hoog te laten oplopen. Ik ben voorzichtig maar ik weet ook dat je het virus overal kan oplopen. De meeste mensen die ik ken hebben, net als ik, geen baan waarbij je thuis kan werken. Mijn kinderen gaan naar school, mijn man moet naar zijn werk, dus je loopt eigenlijk altijd wel risico op besmetting. Mijn ouders waren allebei besmet, mijn moeder heeft zware diabetes en werd behoorlijk ziek dus dat was zorgelijk. Ik was opgelucht dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde en weer wat opknapte. Als zorgmedewerker ben ik natuurlijk bang dat ik een besmetting mee zou kunnen slepen naar mijn familie of naar het verpleeghuis. Dat is moeilijk. Maar toch ben ik blij dat ik weer voor de ouderenzorg gekozen heb, ik heb ontzettend veel plezier en voldoening van mijn werk!