Linda (45) uit Huizen, getrouwd, directeur De Oude Pastorie
Mini-samenleving
Het team van ons woonhuis voor mensen met dementie staat er heel nuchter in. We houden ons aan de maatregelen, maar we zijn eigenlijk een gezin met 26 familieleden. Het is heel lastig om anderhalve meter afstand te houden, zeker wanneer we mensen verzorgen. Onze bewoners begrijpen door hun dementie ook niet altijd goed waarom het gewenst is om afstand van elkaar te houden. Omdat je een mini-samenleving met elkaar bent, gaat het normale leven zoveel mogelijk door.
Trots op het team
De medewerkers zijn doordrongen van hun verantwoordelijkheid om het virus buiten de deur te houden. Privé leven ze als kluizenaars, want niemand wil degene zijn die corona het huis binnen haalt. Voor de bewoners proberen ze het gemis van bezoek zoveel mogelijk te compenseren. Er gebeurt van alles. Een medewerker die vroeger kapster is geweest, zet alle dames in de krul, er worden handmassages gegeven, we Skypen en FaceTimen wat af. Ook zetten we van mooie momenten elke dag foto’s en filmpjes op familienet, zodat familie ook de leefplezier momenten meekrijgt. Het team doet het echt met elkaar, in verbinding. Daar ben ik enorm trots op. Dan denk ik: wow, ze gaan er echt voor!
Momentjes aan de heg
Familie komt zo nu en dan een praatje over de heg maken met hun naaste. Dat is mooi om te zien, maar ook emotioneel. Ik geloof dat ik dat nog het moeilijkste vind van alles. Het ontbreken van fysiek contact tussen vaders, moeders, kinderen en partners. Juist zij die het zo nodig hebben. Het voelt heel dubbel dat jij op zo’n moment je armen om een bewoner heen slaat. Dat is mooi en droevig tegelijkertijd. Er is veel creativiteit bij familie om toch iets te kunnen delen met hun naaste. Eén van de naasten heeft 15 fotokaarten met herinneringen gestuurd. Wij bespreken deze herinneringen nu met haar moeder. Nu meer dan ooit kun je in het klein het verschil maken.
Begrip van familie
Het bezoekverbod is ingewikkeld. Je volgt de richtlijnen, maar in je hart voel je iets anders. Wij gaan heel erg voor welzijn, willen het laatste stukje van het leven voor onze bewoners zo mooi mogelijk maken. De familie reageert gelukkig met veel begrip op de maatregel. Wij vonden het zo erg om ze te moeten bellen dat ze niet meer mochten komen. Zij zeiden: het is in het belang van de gezondheid van iedereen. Laatst werden er 65 bossen bloemen voor het team bezorgd. Dat een zoon dat namens iedereen regelt, is ontzettend mooi en bijzonder. We voelen heel sterk het vertrouwen van de naasten, dat ze weten dat wij het leefplezier hoog houden. Dat er nog steeds dezelfde aandacht is voor hun vader of moeder.
Gevoel van dreiging
Ik ben blij dat we tot nu toe corona buiten de deur hebben kunnen houden. Maar je voelt de dreiging, het kan morgen anders zijn. Het gevoel van: houden we dit zo vast, of komt het bij ons ook? Die spanning draag je mee. Je kunt alleen maar hopen dat het ons huis voorbijgaat. Als je ziet hoeveel aandacht er is, dan is dat super fijn. Maar ik kan er niet helemaal van genieten. Als het straks een beetje voorbij is en de corona ons bespaard is gebleven, dan kan ik misschien denken: wat een mooie tijd. Ik zie de mooie dingen, maar er hangt toch een soort sluier omheen.
Pasen als nieuw begin
Ondanks dat de familie er niet bij kan zijn, vieren we dit weekend Pasen. We hebben met de bewoners paasstukjes en paaskaarten gemaakt en hebben het huis versierd. We hebben zondag een Paasdiner, maandag een Paasviering en aansluitend een brunch. Pasen geeft hoop en voelt als een nieuw begin. Hier willen we met de bewoners bij stilstaan. Hopelijk kunnen we straks als samenleving ook opnieuw beginnen.
