Jeannette (56) uit Leiden, gastvrouw bij zorgorganisatie Topaz
Nu het in alle verpleeghuizen verboden is om bezoekers te ontvangen, staan organisaties voor een grote uitdaging. Hoe kunnen op andere manieren contactmomenten mogelijk worden gemaakt tussen bewoners en hun naasten? Op de afdeling waar Jeannette werkt hebben ze speciaal hiervoor telefoons aangeschaft. De video hieronder is naar alle contactpersonen van de bewoners gestuurd. Onder de video vertelt Jeannette hoe zij het werken tijdens de coronacrisis ervaart.
Brok in mijn keel
Nu de familie niet meer langs kan komen, probeer ik zoveel mogelijk samen met de bewoner te videobellen. Bewoners begrijpen niet altijd waarom hun geliefdes niet meer langskomen. ‘Het lijkt wel oorlog,’ blijft één bewoner telkens angstig zeggen. Familie maakt zich veel zorgen. De ouderen zijn kwetsbaar dus dat begrijp ik heel goed. Dat het contact tussen bewoners en geliefdes zo ruw verbroken wordt door het coronavirus doet veel met me. Sommige familieleden kwamen elke dag, dus af en toe zit ik met een brok in mijn keel naast het videogesprek. Laatst bijvoorbeeld, toen een van de bewoners zijn partner niet meer herkende bij het videobellen. Heel verdrietig, dat raakt me echt. Bewoners blijven maar vragen wanneer hun geliefdes weer langskomen. Het is voor hen onbegrijpelijk dat kinderen moeten zeggen ‘Ja, voorlopig niet..’.
Kroon op ons werk
Je moet roeien met de riemen die je hebt en gelukkig werkt het videobellen goed. Bewoners fleuren helemaal op wanneer ze geliefdes weer zien dus ik doe mijn uiterste best om dat zo vaak mogelijk te doen. Ze zijn er héééél blij mee, en wij dus ook. Laatst had ik weer een kleinkind aan de lijn, ‘Dag oma, ik mis je!’. Als ik dan iemand zie lachen, ga ik met een goed gevoel naar huis. Ook spreken familieleden hun waardering naar ons uit. We worden overstelpt met bloemen, fruitmanden, kaartjes, taartjes. Dat is echt de kroon op ons werk. Oh, kijk, er worden net allemaal plantjes bezorgd!
Niet overgeslagen
Gelukkig hebben wij nog geen corona in huis. Voor ons is er nog geen nood aan de man. Maar ik weet zeker, wij worden niet overgeslagen. Dan zal het werk heel anders zijn en soms is het moeilijk om met die gedachte om te gaan. Ik maak mij zorgen om de bewoners en onszelf. Ik heb wel collega’s die zeggen, ik word er paranoia van. Elke dag denk ik ‘ik hoop dat het onze bewoners bespaard blijft’.
Zet een plaatje op
Een tip voor collega’s in de zorg: probeer er toch een gezellige dag van te maken. Ik zet bijvoorbeeld een plaatje op in de huiskamer of ga een spelletje met ze doen. Ook al zijn er zorgen, probeer van elke dag iets moois te maken.