Lenie (63) uit Amstelland, getrouwd, wijkverpleegkundige
Nuchter van aard
Ik werk als verpleegkundige in de thuiszorg, in een team in een vaste wijk. Ik ervaar de huidige tijd met corona als heftig. Ik merk toch wel veel onrust bij iedereen, zowel bij patiënten als bij mijn collega’s. Mensen zijn toch angstig en bang om ziek te worden. Bij collega’s is dat ook zo, die angst om ziek te worden, maar ook om het (onbewust) over te dragen. We werken toch met kwetsbare, vaak oudere mensen. Als wijkverpleegkundige werk ik ook in een bijna-thuis-huis. Ook daar liggen kwetsbare patiënten en werken we veel samen met vrijwilligers waar je het niet aan wil overdragen. Zelf ben ik er dus heel alert op, ik ben niet heel angstig. Ik ben, denk ik, nuchter van aard. Als het zo is, dan is het zo. Ik ben er alert op, meer kun je niet doen. Het is vooral belangrijk om de maatregelen goed te volgen, dan hou je het risico zo klein mogelijk.
Zorg afgeschaald
Voor ons team in de wijk en hoe wij werken, is een aantal dingen veranderd. Net zoals in heel Nederland is de zorg afgeschaald: we kijken heel goed naar welke patiënten nu echt zorg nodig hebben. Zo kijken we bijvoorbeeld of mantelzorgers het kunnen doen, of dat we hen vaardigheden kunnen aanleren om het te doen. Als dat kan, dan vragen we dat. Bij nieuwe aanmeldingen kijken we heel goed of het verantwoord is. Hoe intensief is de zorg die nodig is? Het is een voorwaarde dat de patiënt voor ontslag uit het ziekenhuis wordt getest als hij of zij naar huis komt. We informeren ook hoe het zit met de mantelzorg en de familie. Op dit moment merken we eigenlijk nog niet zoveel, het is natuurlijk zo dat er bij ons nog minder problemen zijn dan elders in het land. Wij kunnen wel de zorg leveren die nodig is en tot nu toe hebben we nog geen zorgvragen gehad waarvan we zeggen, ‘dat doen we niet’. We zijn als team ook redelijk zelfstandig en we hebben afgesproken dat we het liefste iemand zelf verzorgen, zeker als het iemand betreft die we al wat langer kennen of die we hiervoor al verzorgden. Tenzij het echt niet anders kan.
Onvoldoende beschermmiddelen
De organisatie heeft een brief opgesteld met daarin de voorwaarden voor de zorg. Zo moeten cliënten ervoor zorgen dat er voldoende zeep is, zodat wij onze handen kunnen wassen en keukenrolpapier waarmee we onze handen kunnen afdrogen. Dat soort dingen. Als team communiceren we heel veel, we overleggen over de zorg en wisselen veel uit. In de praktijk is het soms lastig. Die anderhalve meter afstand, die kun je bij de zorg gewoonweg soms niet hebben. Je probeert het wel. Je gaat dan bijvoorbeeld naast iemand staan in plaats van tegenover iemand. Maar in ons bijna-thuis-huis is dat nog lastiger. We werken veel met vrijwilligers samen om de patiënten te verzorgen en dan is er ook nog familie. Dan is die anderhalve meter nog lastiger. Je loopt dus wel veel risico en er zijn niet voldoende beschermmiddelen. Huisartsen komen binnen met mondkapjes en handschoenen. Maar wij hebben die niet, niet in de wijk en ook niet in het bijna-thuis-huis.
Zorg voor coronapatiënten
Onze organisatie heeft twee units voor coronapatiënten opgezet in twee verpleeghuizen. Daar worden mensen geholpen met corona die niet meer naar het ziekenhuis gaan, of mensen die terugkomen uit het ziekenhuis en het thuis nog niet redden. In die units werken collega’s uit het verpleeghuis en uit de thuiszorg. Soms gaat het maar nét thuis en als een ouder iemand corona krijgt die niet meer opgenomen kan of wil worden, dan zijn die units een mooie alternatief. Op deze corona-units kunnen patiënten geen bezoek ontvangen. Verder zijn er twee mobiele wijkteams die coronapatiënten verzorgen. Ze doen dit door de hele regio voor coronapatiënten die wel thuis zijn. Ze worden rondgereden door een chauffeur en wij kunnen zonodig zo’n team inschakelen. Het is nog niet zo heel druk in onze regio, dus het is tot nog toe goed te behappen. In deze tijd krijg je ook te maken met heel veel onzekerheden. Is het corona? Of heeft iemand een blaasontsteking en daarom koorts? We kunnen de huisarts vragen om de patiënt te testen bij vermoeden van een besmetting met het coronavirus, maar dan loop je eigenlijk al achter de feiten aan. Dat geeft onrust.
Onbeschermd
Het doet wel wat met je. Zo hoorde ik dat ik naast iemand had gestaan, die een dag later ziek was. Een deel van die zorgen is om het zelf te krijgen, maar ook vooral dat ik onbeschermd in contact kom met heel veel kwetsbare mensen. Zoals oudere mensen en mensen met chemokuren. Als ik die zou besmetten, dat zou ik wel heel vervelend vinden. Ik let dus heel erg op; ik zorg voor heel goeie handhygiëne, dus continu handen wassen en afstand houden waar mogelijk. En ook alert zijn op klachten om je heen en dat uit de weg gaan. Meer dan dat, kun je niet doen. De kans is groot dat ik besmet zal raken, ik word er nu zo vaak mee geconfronteerd. Dat je wat oploopt omdat je niet beschermd bent, dat vind ik wel kwalijk. Voor mijn patiënten, mijn collega’s en voor mezelf en mijn naasten. Binnenkort is er meer testcapaciteit, dat zou fijn zijn. Nu is het beleid bij ons: bij klachten gelijk stoppen. We willen geen risico’s nemen met onze patiënten. Maar het maakt wel onrustig, nu we geen beschermingsmiddelen hebben.
Saamhorigheid
Voor mezelf is het leven ook veranderd. Ik ben zoals iedereen. Het sociaal leven staat nu op een laag pitje, dat is jammer. Maar dat is niet het ergst, gelukkig kunnen we nog wel naar buiten. We kiezen de rustige momenten om lekker te gaan wandelen en fietsen. Maar het is heel stil. Ik mis het oppassen op de kleinkinderen en ook de kinderen zie je niet meer, behalve in videogesprekken. Ik hoop dat dat weer op korte termijn kan. Maar ja, ik neem het zoals het is. En aan de andere kant, ik merk wel dat mensen veel vriendelijker zijn naar elkaar. Ze stellen zich sociaal op, zijn sneller geneigd om even hallo te zeggen en een praatje te maken op afstand. Mensen bewaren ook netjes afstand in de winkels. In die zin brengt het ook goede dingen en brengt het toch iets van saamhorigheid.
Neem het serieus
Wat dat betreft zit je er samen in. Het is belangrijk voor ons allemaal om goed op te passen, goed je handen te wassen. Hou je aan de regels, neem het serieus. Als je het krijgt, kan je er behoorlijk ziek van worden. Ik zou het ook heel vervelend vinden om andere mensen te besmetten. Zorg een beetje voor elkaar.