Op 31 maart 2020 deelden we het verhaal van Bèr (77) uit Leusden. In deze update vertelt hij hoe het nu met hem gaat, een jaar later.
Eerste prik
Vanmiddag heb ik mijn eerste prik gehad. Het was in een enorm gebouw in Amersfoort, er waren maar liefst 12 loketten, maar het was er heel stil. Ik had één oude baas voor me, verder druppelden er wat mensen binnen. Dus die prikcapaciteit kan zeker omhoog! Ze waren allemaal heel aardig en alles was goed geregeld. Ik heb honderd keer bloed gegeven dus dat prikje stelde niets voor. Op 3 mei krijg ik de volgende, ook van Pfizer. Ik had liever Spoetnik gehad haha, nee joh dat maakt mij niks uit, ben je gek.
Samen sporten
Mijn vrouw en ik doen nog steeds elke ochtend samen oefeningen op zolder. Daar was even de klad in gekomen want mijn vrouw was uitgegleden toen er zoveel sneeuw lag, en had haar pols gebroken. In m’n eentje heb ik toen een tijdje overgeslagen. Sinds anderhalve week zijn we weer samen aan het sporten, dat is veel leuker. Verder wandelen we veel als het een beetje mooi weer is. De conditie is goed hoor! Ik ben net even naar Amersfoort gefietst en naar Achterveld om eieren te halen, met wind tegen. Ik trap me het lazarus maar het doet me niks.
Meteen weer aan de slag
Met koffie en thee schenken in het verpleeghuis ben ik gestopt toen de besmettingen weer opliepen, in november. Ik durfde het niet aan, ben tenslotte ook 77. De coördinator van de vrijwilligers houdt me via de e-mail op de hoogte. Drie bewoners zijn overleden aan corona, met één had ik ontzettend goed contact… Dat grijpt je wel aan, het komt zo ineens hè. De coördinator had gezegd dat ze me zo missen, vooral de vrouwen, want ik ben de enige mannelijke vrijwilliger. We lachen wat af. Na die tweede prik in mei ga ik er meteen weer aan de slag.
Na de tweede prik…
Als we straks allebei ingeënt zijn, gaan we gelijk de hort op. Met de trein een leuke stad bezoeken. Grote reizen gaan we niet meer maken, ik ga voorlopig niet in een vliegtuig zitten. We gaan van de kleine dingen genieten. En we gaan naar Beter Horen, want met mijn gehoor loopt het uit de klauwen. De televisie staat op 20, mijn vrouw wordt er doodziek van dus dat wordt hoog tijd. Leuke dingen doen, daar kijken we naar uit! En sociale contacten, even lekker lullen, dat mis ik enorm. Er breken andere tijden aan, we blijven optimistisch. De zon schijnt!
Bèr (76) uit Leusden, getrouwd, vrijwilliger – maart 2020
Langer op bed
Mijn vrouw en ik hebben normaal een druk leven, veel sporten en vrijwilligerswerk. Met een heel vast weekritme. Dat is nu helemaal veranderd. Ik blijf wat langer op bed liggen. Waarom zou je eruit gaan? Ik ga ook later slapen. Er komt weinig uit m’n vingers, heel raar want je hebt veel meer tijd. Ik moet me er echt toe zetten om iets te doen.
Touwtje springen
We zijn begonnen met oefeningen, om fit te blijven. Zodat als je ziek wordt, je de strijd kunt aangaan. Ik doe oefeningen in bed en in de badkamer en drie keer per dag springtouw ik op zolder. De eerste keer ging ik bijna van m’n stokje, nu doe ik het rustiger aan. Je moet niet te hard van stapel lopen. We bewegen ook door de dag heen zoveel mogelijk. Zo ga ik altijd boven plassen, dan pak je toch steeds weer de trap. We gaan ook elke avond samen een uurtje wandelen, flink de pas erin. We hebben een route waar je niemand tegenkomt. Overdag is het ons te druk.
Pijn in mijn buik
Ik vind het allemaal heel spannend, wat er nu gebeurt. Ik heb er ’s nachts wel eens pijn in mijn buik van. Dan denk je aan de mensen om je heen, die kwetsbaar zijn. Dat krijg ik er niet uit, dan slaap ik er slecht van. Wat ik ook zo erg vind: als je heel ziek wordt en naar het ziekenhuis moet, dat je elkaar dan niet meer kan zien. Dan verdwijn je ineens. Dat lijkt me vreselijk, niet eens zozeer voor mezelf want je weet dat dan niet meer, maar voor mijn vrouw en kinderen.
Hou de moed erin
Mijn kinderen mis ik wel, vooral het spontane. Lekker een kaartje leggen. Heel raar ook om elkaar nu niet vast te kunnen houden, dat je op afstand naar elkaar staat te zwaaien. Mijn vrouw en ik zijn blij dat we elkaar hebben, we maken er wat van en zijn elkaar nog lang niet zat. Ik kan me voorstellen dat als je alleen bent en somber aangelegd bent, dat je verder in de put raakt. Hou de moed erin zou ik willen zeggen, al valt dat soms niet mee.
Kaartjes
Ik kreeg een lieve kaart van iemand van mijn sportclubje, hoe het gaat. Dat is toch fantastisch? Ook de buren zijn heel behulpzaam, vragen of ze een boodschapje kunnen doen. Ik ga zelf ook wat kaartjes sturen. Ook naar de bewoners van het verpleeghuis waar ik elke vrijdag koffie en thee schenk. ‘Ik hou van jullie en ik mis jullie enorm’, dat wil ik ze graag laten weten.
Ouwe lullen
Normaal gesproken doe ik de boodschappen, maar mijn vrouw vindt het nu toch fijner als zij dit doet. Ze is zes jaar jonger dan ik. Ik begrijp dat wel maar vind het ook jammer want ik wil er ook graag even uit. Maandagochtend ga ik wel vroeg naar de Jumbo, tijdens het uurtje voor senioren. Een hartstikke goed idee! Ze zullen in de winkel wel denken ‘daar komen die ouwe lullen allemaal weer aan’. Ik maak altijd een geintje in de winkel, we moeten de humor er een beetje in houden toch?