Astrid (52) uit Rijswijk, getrouwd, verpleegkundige
Handschoenen en mondkapje
Ik werk als verpleegkundige in de personenalarmering. Als een oudere bijvoorbeeld is gevallen en die drukt op zijn of haar alarmknop, dan gaan wij erheen. Toen in maart corona uitbrak, was er veel onrust op werk: wat gaan we doen, hoe weten we of iemand besmet is en hoe gaan we naar binnen? Handschoenen droegen we sowieso al, want we hebben soms te maken met valpartijen met bloed of met situaties met ontlasting en urine. Daar kwam het mondkapje bij. Toen hadden we de groene chirurgische maskers. Nu de tweede golf zo heftig is hebben wij bij het management om FFP2 maskers gevraagd, die bieden meer bescherming. Dat is goedgekeurd en er zijn er nu ook genoeg gelukkig.
In de auto’s rijden we s’ nachts met z’n tweeën, dus dan hebben we ook een mondkapje op. Op kantoor hebben we de bureaus uit elkaar. Collega’s zijn ook alert op elkaar, als de een zijn of haar mondkapje vergeet bij het in de auto stappen wijst de ander er weer op.
Loos alarm of niet
Als iemand alarm heeft geslagen probeert de centrale eerst contact te maken. In ongeveer de helft van de gevallen lukt dat. Medewerkers van de centrale praten dan door het apparaat wat bij de cliënt in huis staat of ze bellen op. Dan worden ook de loze alarmen eruit gehaald en er wordt standaard gevraagd of ze klachten hebben. Als de mensen waar wij komen ook thuiszorg van ons hebben, staat het vaak al genoteerd als ze verdacht zijn van Covid. Dan staat er ook een tas met spullen voor bescherming klaar. Maar er zijn ook mensen die een abonnement voor de alarmering bij ons hebben, en zorg krijgen van een andere organisatie. Dan weet je dus niet wat de situatie is. Overdag kun je dan wel de contactpersoon bellen, maar ’s nachts is dat lastiger. Dan kom je blanco binnen met bescherming aan en ga je ter plekke redeneren hoe te handelen afhankelijk van wat je aantreft.
Angst in de ogen
In de eerste golf was er best paniek bij de mensen waar we heen moesten. Ze hadden dan contact met de centrale als ze bijvoorbeeld gevallen waren en vroegen dan of ze geen corona kregen als wij kwamen en of we wel beschermende kleding droegen. Mensen kwamen toen zelf met dat soort vragen. Maar we moeten uiteindelijk wel naar binnen, ze moeten toch overeind geholpen worden. Je zag dan wel de angst in de ogen en na het optillen nam je dan meteen weer afstand. Maar ja, je bent ook wel eens twintig minuten met iemand met een bloedneus bezig. Dat doe je dan natuurlijk gewoon als hulpverlener.
Afstandsbediening aangeven
Soms kom je ergens binnen en dan blijkt iemand alarm geslagen te hebben omdat diegene niet bij de afstandsbediening kan. Dan geven we aan dat de alarmering daar niet voor bedoeld is. Dat snappen ze dan ook wel. Maar je merkt nu wel dat mensen eenzamer zijn en dat er mensen nog thuis wonen die eigenlijk al opgenomen hadden moeten zijn. Er zijn meer valpartijen omdat ze minder bewegen. De familie komt minder vaak en ze hoeven nergens meer heen. Daardoor worden ze niet meer geprikkeld en dat is niet goed voor de hersenen. Door al die zaken gaan mensen harder achteruit. Mensen met dementie wonen te lang thuis en die snappen de alarmering dan ook niet goed meer. Die blijven op het alarm drukken want ze vinden het wel handig dat er dan iemand komt. En je kan het ook niet meer goed uitleggen. We houden de mensen in de gaten en schakelen als het nodig is de contactpersoon in om onze zorgen te uiten of nemen contact op met de huisarts.
Zorgbonus
Ik hoop dat straks iedereen de vaccinatie neemt. Mensen zijn angstig omdat ze bang zijn dat het niet genoeg getest is. Maar als je naar de techniek kijkt, dat je met China en Japan kan Facetimen, ze kunnen zoveel. En ze gaan mensen niet zomaar wat inspuiten. Veel mensen uit de zorg hebben denk ik corona al gehad zonder het te weten. Ze zouden eens naar immuniteit moeten kijken bij de mensen die in de zorg werken. En ik ben benieuwd wanneer ik de zorgbonus krijg. Het laatste nieuws is dat hij is aangevraagd en ze hopen hem in december te kunnen betalen.