Joke (71) uit Voorburg, weduwe
Net geopereerd
De eerste lockdown vond ik heel vervelend. Ik was net herstellende van een operatie en dan mag je je kinderen niet zien. Dan is het heel moeilijk om er doorheen te komen. Je bent heel vatbaar na zo’n operatie en je durft nergens heen.
Toen ik geopereerd werd, was corona nog niet bekend. Maar in het ziekenhuis merkte ik al dat het anders was dan anders. De verpleegkundigen mochten geen handen meer schudden, er stonden bedden op de gangen en er waren veel zalen leeg. Toen ik weer thuis was werd het een beetje bekend. De eerste paar dagen kwam mijn dochter nog, maar die werkt in de zorg dus dat was wel gevaarlijk. En de baas van mijn zoon was op wintersport geweest naar zo’n gebied dus dat was ook niet handig. Daarna mochten de kinderen sowieso niet meer komen en dan voel je je wel vervelend hoor. Gelukkig had ik een lieve vriendin in de flat, die nam mijn wasje mee en die bracht en haalde wat er nodig was. Met mijn rollator kon ik om de hoek naar de Hoogvliet en zo van lieverlee heb ik het weer opgebouwd.
Bridge groepje weer opgestart
Ik heb een aantal bridge vriendinnen om me heen, we zijn allemaal boven de 70. Op een gegeven moment hebben we gezegd: we gaan toch weer iets met elkaar doen en dan houden we wel afstand. Ik heb thuis een grote tafel, dus je kunt ruim van elkaar zitten. En zo gaan we naar nog twee vriendinnen en wisselen we af naar wie we gaan. Maar alleen met ons eigen groepje, we gaan niet naar anderen.
Contactarm
Op het moment vind ik de weekenden wel eens vervelend. Het weer wordt nu ook wat minder en anders stapte ik nog even op de fiets. Het moeilijkst vind ik dat alle andere clubjes en alles wat je normaal deed er niet meer is en dat mis je wel. Je raakt een beetje afgestompt. Ik lees wel de krant en ik puzzel, maar je merkt, ik weet niet hoe ik moet zeggen, je bent contactarm. Je blijft in een kringetje draaien en dat kringetje blijft hetzelfde. Normaal zie je veel meer mensen. En je wilt niet weten wat ik allemaal gehaakt en gebreid hebt uit pure verveling.
Autowandelen
Ik ging altijd treinen met mijn vrije reizen. Maar ik stap niet meer in de trein, tram of bus. Een vriendin van mij wacht al sinds maart op een heupoperatie en is dus niet mobiel. Dus nu gaan we autowandelen, zo noemen we dat. Zij neemt een broodje mee, ik maak een thermoskannetje koffie of thee want dat kan je nu ook nergens krijgen. We doen er niet al te veel in, want je kan ook nergens plassen. En je kunt nergens op een bankje zitten omdat het streng is. Iedereen is momenteel beperkt in bewegingsruimte maar als je minder mobiel bent op onze leeftijd ben je ook beperkt.
Dag en nachtritme
Mensen die overdag werken hebben een dag routine. Wij moeten opletten dat we niet vervallen van de dag in de nacht. Want je bent geneigd om langer op te blijven omdat je langer tv kijkt. Of je blijft in de ochtend langer in je bed liggen. Je moet consequent tegen jezelf zeggen: ga op tijd naar bed. Ik zorg dat ik iedere dag wel iets ga doen.
Toekomst
Misschien wordt het rond mei weer wat minder streng. Normaal zal het nooit meer worden, dat kan toch haast niet meer. Sommige mensen zijn blij dat het gezoen niet meer hoeft. Maar ik denk dat het lang zal duren voor de gewone spontaniteit terug zal komen. Het blijft toch een ziekte die nooit meer weggaat denk ik. Maar goed, je zorgen maken daar schiet je niets mee op. Ik ben gelukkig een beetje positief ingesteld.