Annie (77) en Fred (77) uit Halsteren, hebben een lat-relatie, wonen nu samen in Annie’s seniorenflat
De hort op
Annie vertelt: We zijn gewend om heel veel de hort op te zijn. Ik ga normaal naar koor, naar de breiclub, koffiedrinken bij mijn zussen of naar Nederlandse les. Fred fietste bijna elke dag en ging nog een paar dagen in de week naar zijn huis in Schoonhoven. Nu durft hij toch niet zo goed meer op de fiets te stappen. Mensen houden toch niet zoveel afstand, en we hoorden laatst juist dat fietsers ook meer afstand moeten houden vanwege kans op besmetting. Hij mist dus zijn uitlaatklep. We hebben wel een nieuw ritme gevonden. We staan niet te vroeg op, lezen ‘s ochtends rustig de krant met een kop koffie, en gaan dan weer voor de lunch zorgen. Dan zeggen we nog wel eens tegen elkaar: “We hebben toch net gegeten?!” Maar zo gaan de dagen zo’n beetje voorbij. ‘s Middags zitten we in het zonnetje buiten, lopen een rondje met de hond, of kijken André Rieu op tv.
Vergeten
Ik ben heel trots op hoe wij het met zijn tweetjes redden. Een paar jaar geleden werd mij verteld dat ik Alzheimer had. Dat is soms gewoon klote. Dan vergeet ik van alles en moet Fred mij weer herinneren aan dat ik iets al heb gedaan of gezegd. Laatst belde mijn schoondochter omdat mijn zoon in het ziekenhuis lag, maar toen ik de telefoon ophing was ik alweer vergeten wat ze nu precies gezegd had! Dat is moeilijk, want ik weet dan niet precies wat er aan de hand is. Maar gelukkig helpt Fred me dan. Soms bel ik mijn kinderen of kleinkinderen ook twee keer achter elkaar. Maar daar zeggen ze nooit iets van. Ze zijn allemaal even lief. Dat maakt mij blij. We hebben elkaar nu echt nodig. In het begin vond ik het heel moeilijk die ziekte, maar ik moet er nu maar niet te veel aan denken. Het is belangrijk dat er aandacht aan besteed wordt, misschien hebben mensen wel iets aan ons verhaal. Het is echt niet altijd makkelijk, maar we proberen positief te blijven. Het belangrijkste is dat we samen zijn. Ik wil geen chagrijnig mens worden, maar soms vallen de tranen gewoon per ongeluk uit mijn ogen. Dan maar samen een potje janken en weer verder.
Dagbesteding dicht
Ik ging een dag in de week naar dagbesteding bij Activity Plus in Bergen op Zoom. Dat is altijd hartstikke gezellig, het wordt geleid door een oud-collega van mij, van toen ik nog in het bejaardentehuis werkte. Zij doet het zo leuk! We doen altijd leuke, creatieve dingen en ze weet ook precies wat ik goed kan, zoals tekenen en schilderen. Dan zegt ze “An, doe jij dit nou even, of maak jij dit eventjes af?” Nu komt zij af en toe langs om op afstand een bak verse soep of knutselpakketten te bezorgen. We hebben deze week samen thuis zitten knutselen, een krans gemaakt van oude fietsbanden, hartstikke leuk! Ik heb altijd al veel geschilderd. Dan gebruikte ik kunstkaarten als voorbeeld. Mijn kleindochter stuurde er laatst eentje die echt prachtig was! Dus Fred heeft gelijk een doek gehaald, en die ben ik nu aan het naschilderen. Verf had ik nog genoeg. Dat laat ik dan weer aan mijn kleindochter zien als we videobellen. Als ik dan naar mezelf kijk op zo’n schermpje ben ik onderhand wel een grijze postduif! Maar naar de kapper mag ook niet natuurlijk.
Buurten over de heg
Gelukkig komen mijn kinderen en kleinkinderen regelmatig buurten over de heg. Maar ik vind het eigenlijk écht helemaal niks, ik wil ze gewoon een dikke knuffel geven. Dan wil ik ze binnen vragen om wat te komen drinken, ja soms vergeet ik het ook even van dat rotvirus. Op dit filmpje kwam mijn dochter even buurten met haar vriendin. Ik kan ze niks te drinken geven, dus dan maar een ijsje en een praatje maken over de heg. Ik vertel ze hier ook over mijn bos bloemen die ik kreeg van Ali B, da’s toch hartstikke mooi! Oh ja, en ik heb zo langzamerhand een zere arm gekregen van het niesen in de ellenboog! Maar ja, dat moet van Fred. Nee hoor grapje, hij zorgt heel goed voor mij. En we zingen regelmatig een lied met de buren om de moed erin te houden. Het klinkt voor geen meter! Maar we hebben wel gelachen.