Anja (68) uit Ede, getrouwd, gepensioneerd
Positivo
In de eerste weken had ik het gevoel dat het niet zo’n vaart zou lopen en dat we met een paar weken wel uit de crisis zouden zijn. Nu denk ik, wanneer kunnen we weer ‘gewoon’ doen? Of komt dat ‘gewoon’ nooit meer terug? Ik weet het en probeer het constant: kijk naar de dingen die wél goed gaan, wat wél kan en mag. Kom op meisje van 68 jaar, blijf een positivo.
Zen-meditatie via Zoom
Veel, ja heel veel wordt er aangeboden via het internet (we kunnen niet meer zonder!) en we zouden ons suf kunnen kijken naar films, social media en ander schermwerk. En ik merk dat ik dat ook doe, want nooit eerder gebruikte ik al een paar keer het online vergaderprogramma Zoom. Zogenaamd samen zingen met ons koor (maar niet echt, want de microfoon moet uit), zogenaamd een goed gesprek met vrienden (maar de digitale afstand is voelbaar), een Zen-meditatie met de zenmeester per Skype (de energie en nabijheid van zen beoefenaars is er niet) en een online college volgen van Leyden Academy. Kijk dat laatste is dan wel weer heel fijn om te doen, alhoewel ik mijn ritje naar Leiden en de small talk aan de koffietafel toch mis. En ja, zelfs even online meegedaan met de sportschooljuf.
Intelligent op slot
Buiten is in de tuin, maar buiten is ook met gepaste afstand genieten van onze prachtige omgeving op de Veluwe. Want we wandelen wat af en kunnen met onze (tot nu toe, fingers crossed) goede gezondheid in beweging blijven. We, dat is dan met mijn man of met één vriendin. Je moet toch wat als zwembad, sportschool en dansclub gesloten zijn. En wat is het dan extra genieten van het mooie weer, de bloeiende bomen, de natuur die ontwaakt in alle rust. Wat een geluk dat we intelligent op slot zijn en het buiten zijn ‘gewoon’ mag. Het wassen van de auto voor de deur duurt lang, want buren en voorbijgangers maken gerust even een praatje.
Eigen keuzes maken
Ik hoor en merk dat ieder binnen onze intelligente lockdown toch ook eigen keuzes maakt. Want van ons wordt gevraagd en we worden uitgedaagd om intelligent om te gaan met de beperkingen en de vrijheden. Dat doet ieder op eigen wijze. Zo zie ik sommige kleinkinderen nog wel (wegens persoonlijke omstandigheden) maar ga ik geen boodschappen doen (met dank aan onze super(markt)zoon). Anderen gaan toch op bezoek bij een oude moeder, houden wel de afstand en weer anderen doen met elkaar, ook met ruime afstand, yoga-oefeningen in de buitenlucht of geven les aan de kleinkinderen omdat bijvoorbeeld de moeder in de zorg werkt.
Honderd vragen
Klinkt het bovenstaande dan misschien niet al teveel als een positivo? Misschien wel. Uiteraard missen we het échte contact, die knuffel die je iemand even zou willen geven. Die vakantie die niet doorgaat, dat concert dat niet mag doorgaan, die maatjes en vrienden met wie je graag een kopje koffie drinkt. En laat ik ook eerlijk zijn, er is ook best af en toe een angstig moment. Wat als iemand in mijn directe omgeving ziek wordt, wat als ik het zelf erg benauwd zou krijgen, naar de IC of toch maar niet? Vragen, vragen waar er wel honderd van zijn.
Bijzonder, bijna gewoon
Nu het wat beter lijkt te gaan en we ook een beetje moe worden van het negatieve nieuws over Covid-19, en we ook wat beginnen te wennen aan ons nieuwe ritme van de dag, komen andere vragen bovendrijven. Zou de wereld echt veranderen, wat zouden we hebben geleerd van deze crisis? Had ik daar maar een kant-en-klaar antwoord, op dan zou ik hem rondbazuinen. Helaas, niemand kan in de toekomst kijken, voorspellers hebben achteraf gelijk of ongelijk. Ik weet het niet, ik moet net als alle anderen met deze onzekere tijd omgaan. En dan kijk ik maar weer door het raam, nu vanachter de computer naar buiten. Daar schijnt de zon, daar is het licht, daar bloeien de tulpen, loopt een hond, rijdt een auto, komt een fietser voorbij, wandelt een jongere met oortjes in. Ja bijzondere tijden zijn bijna ‘gewoon’.