Aliya (60) uit Utrecht, getrouwd, begeleider dagbesteding
Ik huil en huil
Ik krijg paniek, hoor. Wat betreft boodschappen en huishoudelijke taken gaat het nog helemaal goed, maar ik hoor vaak, ook van Turkije, dat we binnen moeten blijven en geduld moeten hebben. Maar ik word er gek van, ik huil en huil. Ik probeer naar buiten te gaan maar mensen houden vaak geen afstand. Van mij mag het ook twee meter zijn. Buiten is nu zo stil, zo saai. Af en toe ga ik naar de park, maar daar zijn ook alleen mensen met kinderen en honden. Ze lopen nog wel op straat. Maar ’s avonds is alles leeg.
In Turkije begraven
Weet je wat vooral moeilijk is, we weten niet hoe lang dat zal duren. Wat komt allemaal, ik word er gek van, ik maak me zorgen. Ik woon in Lombok, ik hoor elke dag hier dat iemand is overleden aan corona. De eerste man die aan corona overleed is de vader van mijn beste vriendin. Zij is bij mij in de buurt, maar ik kan haar niet helpen, ik mag niet naar binnen. En weet je, mensen willen in Turkije begraven worden maar dat mag nu niet. De vader van mijn vriendin is meteen begraven, overdag. Nu zit zij en haar familie in aparte kamers, omdat ze bang zijn om besmet te raken.
Mensen helpen
Ik wil graag mensen helpen maar dat kan nu niet. Het is pijnlijk om niet te kunnen helpen. Alle persoonlijke contacten zijn nu gestopt. Ik heb een buurvrouw van 82. Ze is alleen en ik doe de boodschappen voor haar. Soms een bakje yoghurt, soms groenten, wat ze nodig heeft. Ik laat de boodschappen dan voor de deur. Maar meer kan ik niet. Ik zou graag bij haar willen blijven voor een kopje thee, maar dat kan nu niet meer. Maar ik bel haar!
Man kan niet terug
Voor de corona is mijn schoonmoeder overleden en we gingen met mijn man, mijn zonen, tantes, in totaal met tien mensen naar Turkije voor de begrafenis. Op 13 maart zijn we teruggekomen en op 14 maart zijn de coronamaatregelen gekomen. Mijn man kwam maar niet terug, hij wou nog met mama een tijdje daar blijven. Hij is dus nu daar gesloten. Heel moeilijke periode. Hij is chronisch ziek. Ik maak me zorgen. Hij neemt drie verschillende medicijnen en hij heeft ze nu niet. En allemaal restaurants in Turkije zijn ook dicht, wat gaat hij eten? Gisteravond heb ik een recept voor hem uitgeschreven en toegestuurd, maar hij moet zelf koken. Ik ben zo klaar, ik ga kapot en wil dat dit stopt.
Kijk oma!
Mijn oudste heeft zijn vader gewaarschuwd en hem gevraagd om terug te komen, maar hij wou met zijn moeder een beetje langer blijven. Mijn oudste zoon heeft zijn gezin maar we video-bellen af en toe met hem en mijn kleinkinderen. Ze zeggen ‘Kijk oma!’ en zwaaien. Helaas kan ik ze nu niet bezoeken en ik voel me schuldig. Ik mis mijn kleinkinderen zo erg. Mijn andere zoon woont nog bij ons, gelukkig ben ik niet alleen.
Niet meer samen koken
Ik mis de vrouwen van de dagbesteding, ik mis ze zo erg. Lekker samen koken, bidden, lezen, maar dat kan nu niet. Nu bidden we alleen. Maar ik video-bel ze elke dag of om de dag. Een mevrouw kan niet goed horen en ik moet altijd luid praten! Ik vraag ze allemaal of ze iets nodig hebben. De ene wil precies 500 gram spinazie, die andere 300 gram. Ze wonen alleen en hebben niet veel nodig, zeggen ze. Ik doe de boodschappen voor hen en laat ze achter bij de voordeur.
Geloof geeft kracht
Allah helpt ons! We bidden altijd, maar nu bidden we ook op vrijdagnacht, om 3.00 uur. Zo bidden we gezamenlijk, hoewel we alleen thuis zitten. Het is een oproep vanuit Istanbul: het moet niet, maar mag wel. Geloof geeft ons kracht en hoop dat de coronacrisis snel over is. Zonder geloof is het moeilijk. Allah zal ons helpen, ons allemaal.