Soesma (41) uit Brabant, werkt in de thuiszorg
15 minuten per cliënt
Ik ga elke ochtend en avond de wijk in om steunkousen bij ouderen aan of uit te trekken. Een baan waar we 15 minuten per cliënt voor krijgen. Als iemand één kous aan moet krijgen, gaan er vijf minuten vanaf. Dat was al te kort maar nu, in tijden van corona, kom ik standaard te laat thuis. Onze cliënten zijn blij als ze ons zien en hebben veel te vragen of te vertellen. Dat momentje van aandacht, hoe kort dan ook, voegt dan toch veel toe.
Eenzaamheid
Ik zeg je, ik zie nu veel eenzame mensen. Sommigen waren dat al, maar door corona kunnen ze niet meer op pad. Voorheen gingen ze een stukje wandelen en kwamen ze weer mensen tegen met wie ze een praatje konden maken. Dat zit er nu niet in. Ook komt er minder familie langs, kinderen zijn bang dat ze corona meenemen. Ik vind het moeilijk om te zien wat dat met de cliënten doet, ze zijn zoveel alleen. Sommige kinderen doen wel veel moeite voor hun ouders hoor. Ze kloppen even op het raam en zorgen dat het nodige in huis is. Ze zijn een voorbeeld voor de rest. Maar de eenzame cliënten blijven me vooral bij als ik klaar ben met de dienst en weer terug naar huis rij.
Je ouders zijn je basis
Ik vind dat belangrijk he, klaar staan voor je familie. Dan denk ik, als wij als zorgverleners iedere dag langs kunnen komen, waarom hun eigen kinderen dan niet? Doe wat moeite, vind ik. Je hebt je ouders maar één keer. Het enige wat ze nodig hebben is een beetje aandacht. Wat is er mis mee om daar wat energie in te steken? Ik zou dan echt tegen een zoon of dochter willen zeggen: je vader heeft een tablet, bel hem gewoon een keer op. Je hoeft niet eens te praten, maar dan heeft je vader wat geluiden om zich heen. Het is gewoon een kwestie van doen. Soms denk ik, de mensen hier in Nederland zijn te veel met zichzelf bezig. Ik kan dat moeilijk aanzien. Je ouders zijn wel je basis!
Angst door de media
Wij doen veel meer dan alleen maar kousen aantrekken. Van ons krijgen ze aandacht, kunnen ze even praten over vroeger en kunnen ze iets kwijt. Je moet begrijpen, ze zien van alles op tv en ze geloven echt alles. Er zijn cliënten die even geen zorg meer van ons willen. Die zijn zo angstig dat ze niemand meer over de vloer willen. Dat vind ik wel erg, want als ze geen steunkousen aan krijgen dan kunnen hun enkels zo dik worden dat ze verder van huis zijn. Die angst komt van de media, ze geloven alle berichten en dan gaan ze malen. Voor hen is het nieuws de waarheid, ze kennen niet anders en dat maakt ze gek. Echt hoor. Als er in het nieuws komt dat Marco Borsato met tien vrouwen tegelijk zit te harken geloven ze dat ook! Ze kijken de hele dag het nieuws. Als wij dan langskomen krijgen we vragen. “Is het echt zo ernstig met corona?” Dan zeg ik, “U zit veilig hier, wij komen hier iedere dag en we houden het in de gaten.” Ik probeer ze gerust te stellen en dat werkt gelukkig wel. Soms met een grapje. Ze doen het goed hoor, gezien de omstandigheden.
Eerst de mens
Altijd ben ik te laat op mijn volgende adres. De mensen blijven praten, ze hebben zoveel te vertellen. Ik kan het echt niet maken om dan weg te lopen. Ik zeg altijd, niet overal hoeft geld tegenover te staan. Eerst de mens dan de rest. Dat gaat er mis bij de beleidsmakers die bepalen dat ik maar 15 minuten bij een cliënt mag zijn. Zij denken in de vorm van geld maar iemand die dit werk doet, doet het voor de mens. Daar gaat het om in de praktijk.