Sjoerd (23), werkt in Utrecht als woonondersteuner bij Lister, dat mensen begeleidt met psychiatrische en/of verslavingsproblemen
Beschermd wonen
Ik werk als woonondersteuner B bij een beschermd wonen locatie. Lister biedt een beschermd wonen verblijf voor mensen die voorheen langdurig gedwongen opgenomen zijn geweest. Denk hierbij aan opnames in klinieken, tbs of de gevangenis. Het doel is om deze mensen voor te bereiden op hun eerste stap terug in de maatschappij. Gedurende 24 uur per dag ondersteunen, observeren en begeleiden wij hen. Denk hierbij aan praktische ondersteuning zoals het uitvoeren van huishoudelijke en verzorgende taken. Daarnaast eten en drinken we samen en spelen we spelletjes. Verder praten we veel en bieden wij een luisterend oor. Als het goed gaat op de woongroep stromen ze door naar zelfstandig, ambulant, wonen. Dan wonen de bewoners zelfstandig, alleen of samen met iemand anders. Daar krijgen ze begeleiding van een persoonlijk begeleider.
Niet meteen oordelen
Mijn vriendin Renée werkt ook bij Lister, als persoonlijk begeleider. We halen beiden erg veel voldoening uit ons werk. Je kunt echt iets voor iemand betekenen. Ik kan me vaak goed inleven in de verhalen, daardoor ontstaat er begrip en kan ik ook daadwerkelijk iets voor ze betekenen. Omdat ik zelf jong ben, komt onze manier van denken vaak overeen. Er ontstaat best weleens stress of agressie, dan is het mijn taak om te zorgen dat er weer rust ontstaat. Ik leer er zelf ook elke dag veel van. Soms moet je jezelf ook kwetsbaar durven op te stellen. Als er één ding is dat ik geleerd heb, dan is het wel om niet meteen te oordelen. Je weet niet wat er speelt, er zitten vaak schrijnende verhalen aan vast. Daardoor krijgen ze soms niet eens een kans, dat vind ik niet eerlijk.
Corona in de woongroep
We dachten allemaal: “Shit, wat gebeurt hier, kan ik het ook krijgen?”. Iedereen houdt zich vrij goed aan de regels. De bewoners vinden het wel lastig, ze zijn meer in hun kamer en sommige dagbestedingen zijn beperkter geworden. We kunnen niet meer samen eten en dan is er die lastige anderhalve meter regel. Er mag gelukkig nog best veel. Zo hebben we een grote tuin, de bewoners hebben daardoor minder last van vereenzaming. Er is één bewoner ziek geweest waarna iedereen is getest en er een quarantaineplicht was. Veel schoonmaken en mensen tweemaal per dag temperaturen, dat was wel even lastig. De bewoners voelden zich toen nog meer opgesloten.
Verder met ons leven
Ik houd me erg goed aan de regels, zeker. Dat doe ik niet alleen voor mijn werk maar ook voor mijn ouders, en zeker voor opa en oma. Eerst had ik best wat twijfels over de inenting. Nu heb ik er vrede mee en ga ik het zeker doen. Dit is wat we moeten doen, dan kunnen we verder in ons leven. Ik mis veel van mijn leven door corona.
Opa en oma
Mijn opa en oma zijn beiden 86 jaar. Ze zijn in de coronatijd verhuisd naar een aanleunwoning. Ik zie bij hen beiden een groot verdriet in deze tijd. Mijn opa is al jaren ernstig ziek, hij gaat de afgelopen tijd erg snel achteruit. Onze familie komt best veel bij hen op bezoek, maar toch voelen ze zich in deze tijd erg eenzaam. Veel (oudere) mensen durven al een lange tijd niet meer te komen. Doordat ze ouder zijn, hebben ze minder tijd om dat gemis na deze nare tijd in te halen. In deze tijd je oude dag beleven is erg naar.
Krijttekeningen op de stoep
In de coronatijd is mijn opa tweemaal geopereerd waardoor hij in quarantaine zijn verjaardag moest vieren. Oma voelde zich toen erg eenzaam. Dat was in april vorig jaar. Toen hebben we met de familie voor de flat krijttekeningen op de stoep gemaakt en hebben we gezongen. Onlangs waren ze 60 jaar getrouwd. Een hoogtepunt dat we niet met zijn allen mochten beleven. Dat zijn emotionele momenten. Ze zijn altijd erg enthousiast als ik kom. Opa vertelt graag verhalen over vroeger, soms ook over de oorlogstijd. Deze tijd brengt herinneringen daarover naar boven. Ondanks dat hij erg ziek is, maakt hij nog steeds veel grapjes. Dat vind ik erg fijn en ik probeer hier zoveel mogelijk van te genieten. Ik zie ze in deze periode ook geestelijk sneller achteruitgaan. Ik heb vóór de crisis een tijdje bij hen gewoond. Ze zijn me daardoor nog dierbaarder, ik bedank ze daar elke keer weer voor.
Schijtziek
Het wordt hen geregeld te veel. Al is het alleen al door de benauwdheid die mijn opa ervaart door het mondkapje, of als hij de dokter niet kan verstaan door dat mondkapje. Net als mijn drie broers, probeer ik zoveel mogelijk, op afstand uiteraard, bij ze aan te gaan of boodschappen voor ze te doen. Maar soms mogen we ook gewoonweg niet komen. Bijvoorbeeld omdat we getest moeten worden of iemand in de omgeving hebben gezien die corona heeft. Veiligheid voor alles. In die periode heb ik ook mijn vriendin aan ze voorgesteld. We stonden buiten voor de deur en hebben daar roosjes voor ze neergelegd. Het was eigenlijk gewoon triest, ze hebben zoveel behoefte aan die knuffel. Om eerlijk te zijn, ik word er ook echt schijtziek van!
Met dank aan Bianca van der Linden-Snel voor het interview.