Lucia (63) uit Nieuwegein, werkt bij een stichting in Amsterdam Zuidoost die ondersteuning biedt op het gebied van integratie en participatie
Gemis van even samen zijn
Ik kan nu beter met de situatie omgaan dan zeg zes, zeven maanden geleden. Het is nu toch allemaal iets duidelijker, ook met het dragen van een mondmasker en dergelijke. Of misschien raak je er ook wel een beetje aan gewend. Met mijn werk bijvoorbeeld, voorheen moest je altijd van alles plannen voor een vergadering, zodat iedereen aanwezig kon zijn, en nu is het plop computer aan en weer uit. Al is dat natuurlijk niet zoals het zou moeten of zoals ik het graag zou doen. Normaal zou je even napraten en sprak je elkaar even. Dat mis ik nog altijd, dat ervaar ik toch wel als een soort leegte. Gewoon even het samen zijn.
Dubbel hard geraakt
Ik ben directeur bij een stichting die zich inzet voor de integratie en participatie van verschillende etnische groepen in Nederland. We helpen mensen van alle leeftijden met bijvoorbeeld aanvragen of brieven. Sommigen hebben geen baan of zelfs geen dak boven hun hoofd, zij worden nu dubbel getroffen. Vooral voor hen is het erg belangrijk dat wij open blijven, de gemeente doet nu namelijk alles online en niet iedereen is digitaal vaardig, heeft een computer of spreekt de taal goed genoeg. Bij ons mogen ze nog langskomen, wel op anderhalve meter en met een mondmasker natuurlijk. En ik heb van die spatschermen opgehangen en pompjes met desinfectiemateriaal.
Beetje kracht en trots
Ik ben blij dat ik door mijn werkzaamheden toch nog een stukje kan bijdragen. Net als mensen in de zorg, die zijn ook blij dat ze mensen hebben kunnen helpen en kunnen redden. Dat is ook bij mij, dat ik toch wel blij ben dat ik mensen heb kunnen helpen. Het geeft mij ook een beetje kracht en trots, ik ben niet in een hoekje gaan zitten schuilen tot de ziekte voorbij is maar heb toch op een andere manier het werk kunnen doen. Als ik voor 100% thuis zou zitten dan zou ik denk ik wel vereenzamen. Nu heb ik toch de nodige contacten, hetzij telefonisch hetzij in persoon, en kan ik de doelgroep toch blijven helpen samen met mijn team.
Individualisme
Ik weet niet wat het precies is, maar ik merk toch dat naarmate dit alles langer duurt de mensen ook wat individualistisch worden, een beetje koel ofzo. Misschien dat mensen gewend zijn geraakt om alleen te zijn, hun eigen ding te kunnen doen, waardoor het lastig is om je weer aan te passen aan anderen. Ik kan er mijn vinger nog niet op leggen maar er is natuurlijk toch wat meer afstand. Elkaar in het echt zien gaat veel dieper dan even snel een appje of bellen. Voorheen ging je nog eens ergens eten of kwam je mensen tegen op straat maar nu ligt alles, vooral het sociale leven, toch wel echt stil. Het spontane is er niet meer bij. Gelukkig zie ik mijn dochter en kleinkinderen die dichter bij wonen wel regelmatig, dat deden we in het begin ook niet maar na een tijdje zijn we dat toch gaan doen. Hun niet zien kan ik niet maanden volhouden.
Weer uitgesteld
Toen de tweede golf leek te beginnen, was ik wel extra voorzichtig omdat ik eind oktober aan mijn knie geopereerd zou gaan worden. De operatie stond eigenlijk al voor april gepland maar was uitgesteld door corona. Het zag ernaar uit dat het deze keer wel door zou gaan, echter kreeg ik op de operatietafel te horen dat het toch weer uitgesteld moest worden en dat ik over een paar maanden in een ander ziekenhuis terecht zou kunnen. Ik baal hier enorm van, het is vreselijk jammer en vervelend, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik het niemand kwalijk kan nemen. Maar balen is het wel en ik kan er ook best mee zitten. Mijn werk en familie geven gelukkig de nodige afleiding. Ik hoop dat het de volgende keer wel door kan gaan zodat ik dan ook weer iets mobieler ben en een beter sociaal leven krijg.