Jeltje (82) uit Voorschoten, weduwe, woont zelfstandig
Aangesproken
Als ik in een supermarkt of bouwmarkt kom, bemerk ik toch veel verbazing dat ik daar überhaupt kom. Veel mensen in mijn omgeving raden het ook af of spreken mij er op aan. Dat vind ik vreselijk. Ze ontnemen je toch een beetje het leven. Ik doe best voorzichtig en houd mij aan de anderhalve meter afstand. Het duurt allemaal erg lang en je wordt overladen met eenzijdig nieuws over corona. Alsof er niets anders meer is. Ik krijg weer het gevoel van de oorlogstijd.
Bezoek verboden
Ik doe nog steeds van alles, ik doe mijn boodschappen, onderhoud mijn tuin en wandel en fiets bijna dagelijks. Maar ik kan tegelijkertijd wel veel minder! Bijvoorbeeld: mijn vrijwilligersgroep die helpt met bloemschikken in een verpleeghuis is tijdelijk gestopt. Ik kan mijn vriendin van 93 in het verpleeghuis ook niet meer bezoeken en die was al zo eenzaam. Mijn buurvrouw durft niet meer samen te wandelen. Daarnaast is mijn wekelijkse bezoek aan mijn verstandelijk beperkte kleindochter nu ook al verboden! Ik voel me erg beknot door alle regels, voel me geremd in mijn doen en laten.
Hardhorend
Er zijn wel wat magere alternatieven: ik bel regelmatig met vriendinnen, wandel alleen en kan beeldbellen met mijn kleindochter. Maar mijn vriendin in het verpleeghuis is erg hardhorend en dat belt lastig.
Uitstellen
Ik maak mij zorgen over jonge mensen met corona en patiënten met andere klachten die nu niet meer naar het ziekenhuis durven. Ook zijn er steeds minder winkels open en neem ik maar niet meer de moeite om daar heen te gaan of te bellen. Ik stel steeds meer uit. Dit moet niet te lang gaan duren.
Toch een taartje
Vandaag ben ik jarig en ik heb maar niemand uitgenodigd. Ze komen toch niet. Voor wie wel wil komen, doe ik de deur open. Ik haal toch een taartje in huis, want reken nog wel op mijn kinderen. Zelf ben ik niet bang voor het corona. Als het mijn tijd is, dan ga ik. Ik ben nu 82 geworden en mijn man is vorig jaar zomer overleden. Sindsdien hoeft het voor mij allemaal niet meer zo. En in de huidige situatie is er al helemaal niet veel meer aan. Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn echtgenoot nog in het verpleeghuis had gezeten en ik hem niet had kunnen bezoeken. Vreselijk!