Willie (61) uit Huizen, verpleegkundige in een hospice
25 jaar wijkverpleging
Ik heb ongeveer 25 jaar in de wijkverpleging rond Blaricum gewerkt. Vanaf 2003 was ik daarnaast eens in de maand nachthoofd in een huis met bewoners met dementie. Het was een leuke afwisselende baan, maar in 2017 stopte mijn combinatie van werk in de wijkverpleging en in het verpleeghuis. Ik wilde tot mijn pensioen nog wat anders gaan doen en ben gaan solliciteren. Ik keek waar ik geen tijdregistratie hoefde te doen, waar er aandacht voor de zorgvragers was en waar een kleiner contract mogelijk was. Het werd het hospice. Soms werk ik drie of vier dagen week en soms ben ik veel vrij. En ik val soms in bij verpleeghuizen die tot dezelfde organisatie als het hospice horen. Dan geef ik bij het flexbureau aan wanneer ik daarvoor beschikbaar ben.
Wie is jouw uroloog?
Omdat ik niet meer door de wijk hoefde te fietsen zoals in de wijkverpleging, zocht ik naar iets anders om buiten te doen. Bovendien is het werk emotioneel soms best zwaar en daar zocht ik ook compensatie voor. Ik vond een oplossing in vrijwilligerswerk eens per week in het Gooisch natuurreservaat bos en heide beheer. We gaan -meestal bestaat de groep uit heren- met een zaag, schaar en schop de hei op en doen wat er nodig is. Ik ben er blij mee, je maakt je hoofd lekker leeg en je kan doorbuffelen op je eigen tempo. Ik dacht daar heerlijk even niks met de zorg te maken te hebben maar laatst verliep het gesprek van de heren alweer zo: “welke uroloog heb jij? En Willie, welke zou jij aanbevelen… je weet, met al jouw wijk- patiënten -ervaring, vast wel een goeie te noemen…”
Sterven op de eigen manier
Voor het werk in het hospice hebben we een training gehad in aanvoelen op welk niveau je gesprekken kunt hebben met de gasten. Sommigen hebben angst en veel vragen. Anderen stoppen het besef dat ze gaan overlijden in een hoekje en willen er niet naar kijken. Het is per gast verschillend, we noemen dat sterven op de eigen manier (stem). Bij iedereen ga je een keer het gesprek aan; zijn ze ervan bewust dat het overlijden dichtbij is, zijn er nog dingen die dwarsliggen, bijvoorbeeld een ruzie in de familie? We zijn er alert op om daar aandacht voor te hebben. Daar zou ik in de wijk nooit aan gedacht hebben. En wat is iemands lievelingsmuziek, op welke zij slaapt iemand? Dat rapporteren we ook, draai je dan iemand op de rechterzij, dan zie je ontspanning komen omdat dat hun normale slaaphouding is.
Beschermen
Zoals overal is het in het hospice ook afstand houden, mondkapje dragen en handen wassen. Het hospice is niet groot, het heeft maar 4 kamers. Per gast is de familiesituatie anders, maar er komen maximaal 2 of 3 bezoekers tegelijk. Tot nu toe hebben we twee keer een verdenking van corona gehad. De gast had een hoestje en koorts, maar dat kan ook bij het ziektebeeld horen. De test was negatief maar tot aan het overlijden zijn we wel voorzichtig geweest want de dochter was erg knuffelig met haar vader. Stel dat familie een gast besmet, dan kan de gast ons besmetten en dan krijgen wij personeelsproblemen.
In de media hoor je vooral dat de kwetsbare ouderen beschermd moeten worden maar het gaat zelden over dat ouderen ook personeel kunnen besmetten. En wie gaat er dan de mensen helpen douchen, hoe ga je dan je roosters rondkrijgen? Ik merk de tekorten goed in mijn organisatie, wij hebben de oproep gekregen om aan te geven wanneer je kunt werken, en je krijgt 10% extra betaald, zo ontzettend tekort hebben ze.
Quarantaine
Ik kan intramuraal of in de wijk invallen maar niet op een corona afdeling want dan kan ik mijn diensten in het hospice niet meer doen. Afgelopen voorjaar hebben heel veel vrijwilligers tijdelijk bedankt voor het hospice. Zij vonden het te risicovol om steeds bij andere mensen te zijn en kozen voor het contact met de eigen ouders. Toen moesten we een aantal maanden een kamer leeglaten want we hadden een tekort aan handen.
Nu ben ik tijdens mijn invaldienst via het flexbureau afgelopen week toch onverwacht dicht in de buurt van een bewoner met vers vastgestelde corona gekomen, en nog niet de juiste ffp2 mondkapjes werden gebruikt. Zo’n coronahaard op een afdeling met bewoners met dementie kan in 24 uur ontstaan. Sommige mensen met dementie willen de hele dag lopen, en die zijn moeilijk in hun eigen kamer te houden. Ik zit nu dus thuis in quarantaine, gelukkig zonder klachten, en wordt zaterdag preventief op corona getest. Daar zitten dus minimaal vier dagen tussen omdat een eventuele besmetting niet eerder is vast te stellen. Dat maakt ook dat er zoveel tekorten zijn, zorgpersoneel is verplicht thuis in afwachting van de testdag en dan nog 24 uur tot de uitslag bekend is. Gelukkig kon een collega mijn dienst in het hospice zaterdag overnemen. Maar de huidige situatie met de tekorten is echt heel zorgelijk.