William (76) uit Nashua, New Hampshire (Verenigde Staten), gepensioneerd, werkt als vrijwilliger in de thuiszorg
Gepensioneerd en verveeld
Vroeger werkte ik als ingenieur en projectmanager. Met een team van superslimme mensen zetten we ideeën om in geweldige nieuwe producten. Het was stressvol werk, met strakke deadlines en lange dagen, maar ik vond het geweldig. Via allerlei omzwervingen ben ik van gepensioneerd en verveeld, terechtgekomen in de ouderenzorg als vrijwilliger.
Prachtige verhalen
We helpen ouderen om thuis te kunnen blijven wonen. Het geeft me veel voldoening. De cliënten, sommigen nog jonger dan ik, hebben ernstige en complexe fysieke en mentale beperkingen. Het is niet moeilijk om hen te helpen met dagelijkse taken die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn. Daarnaast is het leuk om elkaar gezelschap te houden. Ze vertellen me prachtige verhalen over hun leven, werk, reizen en relaties. Ik deel ook mijn eigen verhalen, die horen ze ook heel graag. Ouderen kunnen van de kleinste dingen genieten. Van de vogels die fluiten (als ze die kunnen horen), de zon die door het raam schijnt, een wandeling in de buitenlucht, een lekkere boterham, en ga zo maar door.
Altijd het positieve eruit halen
Werken in de zorg kan je aardig opbranden. Ik heb lang geleden geleerd om het positieve te halen uit alles wat je doet, ook als je iets vervelends overkomt. Dus als ik bij een cliënt ben geweest voel ik me goed en geniet ik van onze uitwisseling van kennis, ideeën en hoop. Hoop is het moeilijkst. Mijn voornaamste taak is te zorgen dat de oudere niets overkomt. Daarnaast gezelschap bieden, persoonlijke verzorging en allerlei hand- en spandiensten. Een cliënt vanuit bed in de rolstoel helpen is bijvoorbeeld een ingewikkelde klus. Een glimlach doet dan wonderen.
Spanning is te snijden
Het werk is spannend, op verschillende manieren. Je moet op tijd komen, wat er ook gebeurt met het weer ofzo, want mensen rekenen op je. Je bent te gast in hun huis dus dat vraagt uiterste discretie. Verder hou je rekening met privacy, je doet je werk nauwgezet, je let goed op en houdt de administratie netjes bij. Toch voel ik me geweldig aan het eind van de week. Totdat COVID-19 ons overspoelde. Nu is de spanning om te snijden. Ik maak me zorgen dat ik degene ben die het virus meebrengt die mijn geliefde oudere fataal wordt. Ik ben ook bang dat zij mij besmetten: ze krijgen bezoek van wie weet waar vandaan… houdt iedereen zich aan de benodigde voorzorgsmaatregelen?
Droge huid
Ik was mijn handen elke dag vaak, heel vaak. Mijn huid is kurkdroog (godzijdank is er handcrème). Ik gebruik ontsmettingsmiddel voor mijn handen en voor de plekken in mijn auto die ik aanraak, als ik van huis vertrek en nog een keer als ik weer wegrijd. En dat is nog niet alles… de zorgorganisatie waar ik voor werk heeft een instructie van zes pagina’s gedeeld die we moeten volgen. Ik draag mijn identificatie op mijn kleding en heb altijd een brief bij me die bewijst dat ik zorgverlener ben. Ook zorg ik dat ik voldoende afstand houd.
Nieuws kijken en vermijden
Nu ben ik kapot aan het eind van de dag. Soms denk ik dat ik hartkloppingen heb en dat het door het coronavirus komt. Ik controleer continu mijn temperatuur en moet mezelf er voortdurend aan herinneren om mijn gezicht niet aan te raken. Handen schudden doen we niet. Ik wil het nieuws kijken en tegelijkertijd vermijden. Is er licht aan het einde van de tunnel? Wie weet hoe lang het nog duurt? Ik probeer zelf van de kleine dingen te blijven genieten… tot er een nieuwe, andere lente aanbreekt.
William’s verhaal is met ons gedeeld door Merrimack Valley Magazine.
To read William’s story in English, please click here.