Wil (85) uit Voorburg, weduwe
Achteraf was het goed zo
Op 15 maart vorig jaar overleed mijn man. Hij woonde al een jaar in een verpleeghuis en we zagen wel uit naar zijn einde. Maar toen het zover was, waren we wel verdrietig dat het onder deze omstandigheden kwam. Geen knuffels, alleen directe familie op de begrafenis – dat hadden we ons toch anders voorgesteld. Toen mijn kleinkinderen opa in de kist wegdroegen uit het verpleeghuis, sloot de deur achter hen. Dat voelde achteraf wel symbolisch, want de deur bleef voorlopig dicht. Als ik nu terugkijk, ben ik ook dankbaar. De begrafenis was extra intiem en ik had er niet aan moeten denken dat ik zo lang niet meer bij hem op bezoek had gekund. Hij had dat ook niet begrepen.
Dagelijks leven in coronatijd
Zo enorm is mijn leven niet veranderd door corona. Behalve dat mijn man er niet meer is, maar dat staat natuurlijk los daarvan. Mijn week bestaat vooral uit boodschappen doen – dat doe ik nog steeds zelf – en medische afspraken. De diëtist, huisarts, fysiotherapeut. Die afspraken gaan gewoon door. Dan is de agenda zo gevuld hoor! Ik heb wel eens wat nieuwe dingen geprobeerd. Borduren weer geprobeerd op te pakken, een puzzel begonnen. Maar eigenlijk vermaak ik me zonder prima.
Weer naar de kerk
Wat ik wel mis, is de kerk. Ik heb een smart TV en ben blij dat ik kan meekijken, maar ik heb me meteen aangemeld nu er volgende week weer mensen in de kerk mogen komen. Daar zie ik erg naar uit! Ik zie soms kinderen voorbij komen in de online kerkdienst die ik bijna niet meer herken, zo zijn ze gegroeid in de tussentijd. Dan realiseer ik me dat we elkaar veel te lang niet hebben gezien.
Het verlies van mijn zus
In de zomer overleed mijn zus plotseling na een hersenbloeding. Daar had en heb ik het wel moeilijk mee. Nu we allebei alleen waren, zagen we er naar uit om samen leuke dingen te gaan doen. Maar zij was erg voorzichtig vanwege corona, dus we hoopten dat het snel weer zou kunnen. Ik luister nog af en toe de voicemail die ze had ingesproken vlak voordat ze door de hersenbloeding werd getroffen. Gek, maar toch ook fijn om haar stem nog af en toe te horen.
Geluksmomentjes
Ik heb wel geluk dat ik veel bezoek krijg. Dat is wel heel anders dan ouderen in een verpleeghuis, die voelden zich vast eenzamer. Soms krijg ik ook meer onverwachte bezoekjes. Zo kwamen van de week twee dochters langs van mijn overleden zus. We missen haar allebei erg en zij missen nu ook een beetje de link naar de rest van de familie. Ik ben blij dat ik daar dan iets in kan betekenen.
Mensen komen tegenover elkaar te staan
Waar ik me zorgen over maak in deze tijd, zijn al die mensen die roepen dat het onzin is, dat virus. Ook mensen van wie je dat nooit had verwacht, die dan op Facebook rare dingen roepen. Ook die vergelijking van de lockdown met de Tweede Wereldoorlog, ik vind dat zó respectloos naar de Joden van toen om onze situatie met die van hen te vergelijken. ‘Hebben die dan niemand in hun omgeving die ziek is geweest?’, vraag ik me dan af. Daardoor worden mensen tegen elkaar opgezet, daar maak ik me wel zorgen over. Ik vind de maatregelen heel begrijpelijk, ik vind dat ik nog heel veel kan en mag.
Uitzien naar het nieuwe normaal
Inmiddels heb ik twee vaccinaties binnen. Maar ik voel me nog niet veel vrijer. Anderen kunnen niet zien dat ik al ingeënt ben, dus ik doe wel netjes mijn mondkapje op. Ik zie er erg naar uit om in het najaar met de hele familie alsnog mijn 85e verjaardag – die was vorige week – te kunnen vieren!