Wil (76) uit Uithoorn, getrouwd, gepensioneerd
Overvoerd
Er is duidelijk wel een verschil met het leven voor corona. Toen had ik echt allerlei plannen. Je moet je nu wel aanpassen. Ik kom nog wel op tijd uit bed, krantje lezen, want er is genoeg te lezen. We worden wel overvoerd met het nieuws, de tv gaat tegenwoordig eerder uit dan vroeger. Maar de dingen dat je denkt: dat moet ik even doen, die moet ik even zien, nee dat gaat niet. Soms een boodschapje of een bloemetje hier of daar brengen. Dan houdt het op.
Vast in de techniek
We zitten aan huis gebonden maar gaan ook wel de weg op, een beetje fietsen, beetje wandelen met mijn vrouw, sporten. Af en toe zien we wat familieleden op afstand, de kleinkinderen zien we helemaal niet. Maar ik heb geen last van eenzaamheid, we hebben nog genoeg contacten. We bellen veel, ook met WhatsApp bellen, Skype. Dat heb ik me proberen eigen te maken, dat moet wel. Blij dat ik dat nu een beetje kan. Maar ja, ik zit ook wel eens lekker vast in de techniek. Dan wil je eigenlijk wel naar iemand toe om te vragen hoe dat ook alweer zit. Nu moet je het zelf uitzoeken, en moet je maar op Google zoeken. Maar dat klopt dan ook vaak niet, want dan heb je weer een oudere versie of weet ik veel wat.
Privacy
Ik ben eigenlijk wel voor het idee dat er een app wordt ontwikkeld om coronapatiënten op te sporen. Je ziet in andere landen hoe goed dat gaat. Mensen hebben het altijd maar over hun privacy, ze kunnen dat echt wel voldoende afschermen als ik dat goed begrijp. Maar een hoop mensen hebben er geen vertrouwen in. Maar als je op Facebook zit ben je toch ook half openbaar?
Niet teveel fokken
Ik fok al vijftig jaar raskonijnen voor mijn hobby en dat geef ik niet zo maar op. Elke dag op mijn fiets ernaar toe en verzorgen. Ik kan nu ook wat meer gaan. Dus ik ga de boel een beetje opknappen en netjes maken, daar heb ik nu alle tijd voor. Tenminste voor zover er tijd is, want je hebt een hele andere indeling van je dag. Even wandelen, dan een stukje fietsen, dan moet er even gebeld worden, zo gaat dat. Die hobby gaat wel goed, maar de tentoonstellingen liggen nu allemaal stil. Je moet wel oppassen dat je niet te veel gaat fokken, anders kom je in nood, dan moeten ze naar slager. De kleinkinderen hebben hun hokken ook al opgedoekt.
Niet meer op de ladder
Ik ben inmiddels 76 maar hardlopen doe ik al vanaf mijn 36e en dat blijf ik doen. Ik heb routes waar je goed kunt lopen, twee keer in de week loop ik ongeveer 5,5 kilometer. Ik heb een loopmaat, om de week lopen we een keer samen op gepaste afstand. Dat wil ik er wel inhouden, want die conditie moet wel een beetje op peil blijven natuurlijk. Ik doe ook genoeg klussen bij mensen in huis, kinderen die verhuizen helpen. Er is altijd wel wat, maar nu mag je niet. ik zou graag willen, maar dat moet nu aan anderen worden overgelaten. Dat vind ik erg jammer, dat steekt me wel een beetje. Maar het is niet anders. Mijn eigen huis moet geschilderd worden, maar dat bovenste stuk kan ik niet doen, mijn vrouw wil niet meer dat ik op een ladder ga staan.
Kapper
Gelukkig heb ik geen financiële problemen, dat lukt allemaal wel. De zorg is nu gezond blijven en een beetje sociaal blijven. Een boodschapje voor een ander doen als het nodig is. Onze buurvrouw van 80 brengen we af en toe wat eten, maar zij kan het ook nog prima zelf. Dat wordt in dank aanvaard. Maar ja verder is het wel een ramp, mensen durven niet meer naar de dokter te gaan. Allerlei dingetjes worden afgezegd. Wij hadden ook afspraken bij de dokter die zijn afgezegd. En de kapper: over een tijdje heb ik weer net zoveel krullen als toen ik twee was.
Doorprutten
Ik verveel me niet. De kaartavondjes gaan soms ook nog door. Dan kaarten we op afstand met elkaar. Je moet de mensen ook een beetje vertrouwen. Ik hoop dat ze snel een vaccin vinden. Ik heb niet zozeer angst, maar ik ben wel bezorgd. Je hoopt dat je het ontwijkt, daar gaat het om. Daar doe je je best voor. En intussen prutten we maar een beetje door.