Walter (57) uit Weihai (China), getrouwd, ondernemer
Alles dicht
Vijftien jaar geleden ben ik met mijn Chinese vrouw naar China geëmigreerd. In de beginjaren heb ik als leraar Engels gewerkt en ik geef nog altijd een beetje Engelse les. Daarnaast zijn we in de handel gerold. Wij laten in opdracht van klanten wereldwijd rubberen opblaasboten en RIB boten (rigid inflatable boats) bouwen door Chinese fabrieken. Op 23 januari ging hier alles op slot. We wonen 1.500 kilometer van Wuhan af, maar ook hier ging alles dicht. Dat betekende geen lesgeven meer en de scholen zijn in onze provincie Shandong nog steeds gesloten. Niet werken betekent geen geld in China. Ik verdiende genoeg om riant van te leven. Maar de verwachting is dat er in de toekomst minder vraag zal zijn naar naschoolse klassen, omdat de kinderen op de reguliere scholen extra uren moeten maken.
Financiële strop
Begin december kregen we van twee Zuid-Europese klanten orders binnen om bijna 400 bootjes te maken. Nadat de aanbetaling van 30 procent binnen was, werd de productie gestart. Op 23 januari moest de productie gestopt worden. Begin april konden we weer verder. Een week voordat de orders klaar zouden zijn, nam ik met beide klanten contact op over de verscheping. In deze telefoongesprekken kreeg ik te horen dat zij door de coronacrisis afzagen van de order, met verlies van de aanbetaling. Vervolgens claimden de Chinese producenten bij mij wel de restbetaling, bijna een ton in dollars. Ondertussen had een van de producenten met overheidsrelaties onze bankrekeningen al laten bevriezen, dat kan hier als je de juiste contacten hebt. We hebben daarna overeenstemming bereikt waarbij wij al ons banktegoed naar hen overmaakten en zij ook de bootjes als betaling accepteerden. Ons productieseizoen loopt hoofdzakelijk van december tot mei/juni. Andere klanten vertellen mij dat zij de toekomst voor hun bedrijf ook met grote zorgen tegemoet zien.
Bedrijven vallen bij bosjes om
Ik had van het lesgeven nog wel een klein spaarpotje thuis opgebouwd, maar na vier maanden zonder inkomsten raakt dat ook snel op. Mijn vrouw is dierenarts en we hebben sinds twee jaar onze eigen dierenkliniek met woonruimte erboven. De huur daarvoor moeten we in oktober overmaken. Dat is ruim 8.000 euro want het is hier gebruikelijk om een jaar huur vooruit te betalen. Dat kunnen we dus ook niet betalen. Van de overheid is hier geen enkele hulp te verwachten en we zien bedrijven en winkels bij bosjes omvallen. We zijn in gesprek met twee geïnteresseerden die mogelijk de kliniek willen overnemen. Maar in deze tijd is er zoveel over te koop dat de rijken alles opkopen voor een habbekrats. We mogen blij zijn dat als we een kwart tot de helft van wat wij hebben geïnvesteerd, terug kunnen krijgen. In oktober staan we dus op straat, met lege handen.
Terug naar Nederland
We hebben besloten dat ik naar Nederland terug ga want daar zijn wel sociale voorzieningen. Mijn vrouw blijft voorlopig in China bij familie, want ik kan het haar niet aandoen om bij het Leger des Heils te slapen. Als ik alles weer een beetje op orde heb met uitkering, werk en woonruimte zal mijn vrouw overkomen op een toeristenvisa. En dan maar hopen dat de Nederlandse overheid de coulance kan opbrengen om haar toestemming te geven om bij mij te blijven. Anders moet ze na 90 dagen weer naar China. Ik ben zeer dankbaar voor alle hulp in de vorm van informatie die ik nu al krijg van instanties in Nederland. Al wordt het een hele stap terug om op bijstandsniveau te zien rond te komen, zien wij toch weer een sprankje licht aan het eind van deze lange donkere tunnel.
Sterkte en gezondheid
Nu moet ik alleen nog even mijn familie en vrienden op de hoogte brengen die bijna allemaal hier op vakantie zijn geweest en volledig begrijpen waar om we hier wonen en zo van het leven genoten. Ten slotte wil ik alle mensen, en de familieleden, die zijn getroffen door het coronavirus veel sterkte en gezondheid toewensen. Mijn verhaal is gezien het vele leed door het overlijden van dierbaren te verwaarlozen, maar voor ons is het wel een persoonlijk drama.