Vera (70) uit Amersfoort, vrijwilliger en vlogger
‘Senioren kijken geen YouTube’
‘Je gaat toch niet vloggen, doe niet zo gek! Vloggen is voor hippe, snelle jongeren die denken dat ze er rijk mee kunnen worden. En bovendien, senioren kijken sowieso niet naar filmpjes op YouTube!’ Mijn idee om een video weblog (‘vlog’) te beginnen had zomaar stuk kunnen lopen op de tegenwerpingen van sommige mensen uit mijn omgeving. Maar wie mij een beetje kent weet, als ik ergens enthousiast over ben dan gá ik ervoor. En enthousiast bén ik.
Direct aan de slag
Het begon drie jaar geleden. Als vrijwilliger bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid werkte ik als gastvrouw bij een arrangement ‘vloggen voor senioren’. Spreker was Joost Timp, zoon van Mies Bouwman en Leen Timp en vroeger bekend als zanger van de band Bloem. Misschien herinnert u zich hun eerste en enige hit: ‘Even aan mijn moeder vragen’. Het werd een inspirerende ochtend. Jonge mensen lieten ons kennismaken met speciale vlogcamera’s, statiefjes en microfoons. Ze vertelden hoe je het beste kunt filmen en wat je vooral niet moet doen. Daar, tijdens die workshop, werd het zaadje geplant. Ik had geen speciale camera en geen statief maar wel een vrij nieuwe mobiele telefoon. En ook daarmee kun je vlogs maken, had ik net gehoord. Aan de slag dus en ook maar direct. Waar kon ik immers beter beginnen dan in het mooie gebouw van Beeld en Geluid?
Als een schooljuffrouw
Ik kijk niet in de camera en praat als een schooljuffrouw. Als ik die eerste vlog terugkijk, krommen mijn tenen. Maar ik zie ook mijn enthousiasme en het plezier dat ik eraan beleef. Van een collega-vrijwilliger had ik al eerder geleerd hoe je filmpjes zelf vrij eenvoudig kunt monteren met een programmaatje op je telefoon of tablet. Ik ging aan de slag met de app iMovie. In het begin een tijdrovende bezigheid. Maar na heel wat zuchten en steunen kon ik mijn eerste filmpje uploaden naar YouTube, een website waar gebruikers video’s kunnen publiceren.
Duimpjes
Hoe leuk ook, het vloggen bleek lastig te combineren met mijn vele vrijwilligerswerk. Na een aantal filmpjes liet ik het even voor wat het was, een leuke hobby maar te tijdrovend. Tot de coronacrisis ons allemaal aan huis bond. Ik miste mijn sociale contacten, mijn clubjes, de mensen met wie ik kon delen en uitwisselen. Maar als ik niet in real life bij mensen op bezoek kon gaan, kon ik dan misschien via een vlog mijn leven een beetje met ze delen? Wat lichtheid brengen in moeilijke tijden. Ik blies mijn vloggen nieuw leven in. Aan de hand van beelden vertel ik over mijn leven in coronatijd. Luchtige onderwerpen, want zwaarte is er al in overvloed. En wat blijkt? Het slaat aan, er wordt naar gekeken. Niet door duizenden mensen, maar ik heb wel fans. Dat zie ik aan de duimpjes en de mensen die zich op mijn vlog abonneren.
Een beetje lichtheid
Inmiddels hebben mijn filmpjes de aandacht getrokken van wat landelijke media, een zeventiger die vlogt, het schijnt bijzonder te zijn. Er wordt gevraagd naar het doel van mijn bezigheden. Doel? Als ik een beetje lichtheid kan brengen in het leven van bekenden én onbekenden, is mijn missie al geslaagd. En mocht dat niet zo zijn dan heeft deze bezigheid mij in elk geval prettig afgeleid van sombere gedachten en zorgen. Doel bereikt!
U vindt Vera’s vlogs hier op YouTube.