Trees (76) uit Den Haag, getrouwd.
Buitenlanders in Nederland
Tot aan corona gaf ik buitenlandse kinderen Nederlandse les, maar je kunt niet meer bij mensen thuiskomen zoals je dat anders deed en zij komen ook niet hier. Het is een gemis. Ze bellen wel om te vragen of ik terugkom, maar voorlopig denk ik niet dat dat aan de hand is. Het was ook maar bijles, nu hebben ze weer school. Bij ons in de flat zijn nieuwe, jonge mensen komen wonen uit het buitenland. Normaal nodig je ze uit, want het is altijd leuk iets Nederlands aan buitenlanders uit te leggen of te laten zien. Nu niet.
Kan dit? En dat?
In deze tijd is het vervelend dat je iedere keer moet denken ‘kan dit? en dat?’ In het begin zijn we niet bij de kinderen geweest en ons kleinkind zagen we alleen op internet. Dat vond ik moeilijk. In de zomer is het allemaal wat ruimer geworden. We zien elkaar nu weer. Passen ook weer op, maar minimaliseren dat tot twee keer een middag per week. We knuffelen niet en gaan ook niet close met elkaar om. Ik wil het niet krijgen en in het ziekenhuis terecht komen. Dat is het ergste. Een beetje bang ben ik er wel voor.
Lakdozen uit Korea
Ondanks dat er veel niet doorgaat, kom ik tijd tekort. Voorheen moest ik iets harder lopen en kwam ik iets eerder uit bed. We knutselen nu veel. Ik heb ooit in Korea gewoond en daar volgde ik een cursus lakdozen maken. Toen we plots weg moesten vond ik het zo jammer dat ik de dozen niet af kon maken, dat ik al het materiaal heb meegenomen. Dat heeft sinds 2002 in de kast gelegen zonder dat we eraan zijn begonnen. Nu is het uit de kast en zijn we met de derde doos bezig. Dat is het goede van corona: je komt nog eens ergens aan toe.
Van Amerika via Nederland naar Hongkong
Onze zoon die onderweg is naar zijn vrouw in Hongkong, was een paar weken bij ons. Bij aankomst in Nederland moest hij ook in quarantaine, pas na vijf dagen kwam hij naar beneden. Voor ons was het heel gezellig dat hij er drie weken was. Doordat hij via Nederland reist, dacht hij de verplichte buitenshuis quarantaine in Hongkong te omzeilen. Maar helaas. Voor vertrek naar Hongkong werd hij getest en bij aankomst werd hij weer getest. Alle passagiers, zeven stuks, moesten op de luchthaven zes uur wachten op de uitslag. Deze was negatief, maar hij moest toch naar een quarantainehotel. Daar verblijft hij nu. Als hij hier veertien dagen is, wordt hij opnieuw getest en is die test positief, dan mag hij eindelijk naar huis. Wanneer we elkaar weer zien weten we niet, maar ik heb het vertrouwen dat het volgend jaar als er een vaccin is beter gaat.
Geen maatschappij zonder menselijk contact
Dat er een vaccin komt, is positief. Voorlopig is dat de enige oplossing. Maar hoelang hij ons beschermt en of het één keer moeten halen of elk jaar, dat weten we nog niet. Ik vertrouw wel op het vaccin. Het is een kwestie van vertrouwen, je kan niet oordelen over hoe ze het hebben gemaakt. Er zijn nu veel mensen die het niet vertrouwen, het lijkt wel een hetze, zoveel mensen die ineens zeggen: ‘Nou doe het toch maar niet.’ Ik snap het niet: je kunt geen maatschappij volhouden zonder menselijk contact.