Ik ben dol op eten en ben al heel wat pondjes aangekomen tijdens corona

Toshiya (71) uit de Kanagawa Prefectuur (ten zuiden van Tokyo) in Japan, werkt als vrijwilliger, woont samen met zijn vrouw, hun dochter werkt in het buitenland

Coronakilo’s

Ik ben lid van een sportschool en ging er een keer per week heen. Nu kan dat niet en dat hakt er wel in, vrees ik. Ik ben dol op eten en ben al heel wat pondjes aangekomen sinds de corona-uitbraak. Ik heb hard gewerkt en bereikte in december mijn streefgewicht. Toen ben ik rond Nieuwjaar weer wat aangekomen door alle feestjes en het drinken, en later nog meer als gevolg van corona. In totaal ben ik vijf kilo aangekomen, dus ik moet weer wat afvallen. Ik ga nu weer naar de sportschool. Ze nemen allerlei maatregelen om besmetting te voorkomen, dus ik voel me veilig. Ik ga rond lunchtijd om de grote drukte te vermijden. Ik wandel ook graag in de buurt.

Veilig naar de tandarts

Ik ga regelmatig naar de tandarts, zelfs tijdens de coronacrisis. Ik ga al bijna twintig jaar naar dezelfde tandartsenpraktijk, ze zijn geweldig. Zij regelen het zo dat je geen overlappende afspraken hebt in het zelfde tijdsblok. Zelfs als ik wat eerder of later kom, kom ik geen andere patiënten tegen. Ik voel me dus hartstikke veilig. Ze doen alles om coronabesmettingen te voorkomen.

Online borrels en ongemakkelijke stiltes

Ik heb meerdere keren geprobeerd om online te borrelen, maar ik zie mijn vrienden zeker minder vaak als toen we vroeger naar de kroeg gingen. Mannen houden ervan om te kletsen, net als vrouwen, dus we praatten over van alles en nog wat. Als je me vraagt wat een nadeel van online borrelen is, dan zou ik zeggen: we kunnen niet gewoon stil zijn. Het is veel lastiger om de sfeer aan te voelen als we elkaar online ontmoeten. Als we samen drinken in de kroeg, dan zijn er genoeg momenten dat niemand iets zegt. Dat voelt prima als je bij elkaar zit. Maar online is dat anders. Ik heb het gevoel dat ik moet blijven praten of luisteren, zonder te stoppen, en dat is vermoeiend. Ik denk dat we wat gespreksonderwerpen moeten voorbereiden voor als we online afspreken.

Alle bijeenkomsten afgelast

Ik werkte voor een non-profit organisatie die programma’s maakt om kinderen te helpen om te bedenken wat ze later willen worden. Sinds een jaartje was ik mijn taken langzaam aan het overdragen aan anderen en eind maart zou ik afscheid nemen. Nu help ik ze nog wanneer nodig. We begonnen medio februari de eerste effecten te voelen van COVID-19. We hadden 7 of 8 evenementen gepland. Het was echt een moeilijke afweging of al die bijeenkomsten konden doorgaan of niet. Omdat er ook andere organisaties en mensen bij betrokken waren, hebben we de knop doorgehakt en alle fysieke bijeenkomsten afgelast of uitgesteld.

Zoom kenden we al

We organiseerden altijd kennismakingsbijeenkomsten, waarbij we potentiële deelnemers uitnodigden. Nu doen we alles online, ook alle interne bijeenkomsten Toevallig waren we ongeveer een jaar geleden al begonnen met Zoom om te videobellen, dus we konden die tool meteen gebruiken. In dat opzicht hadden we wel een voorsprong op veel andere organisaties, wij konden snel omschakelen naar communiceren op afstand.

Geen materialen voor slechtzienden

Ik werk ook sinds een jaar of drie als voorlezer voor mensen met een visuele beperking. Het is geen zwaar werk, ik doe het in m’n vrije tijd. Corona raakt ons nu wel hard. We kunnen geen ruimtes huren om bij elkaar te komen en we kunnen geen materialen drukken om te lezen. Als we aan gebruikers een luisterboek sturen, dan bewerken we altijd het geluid, branden we het boek op een cd-rom en versturen we het op een speciale manier voor mensen met een visuele beperking. Maar de zaak met de machine om geluid te bewerken is gesloten, dus daar kunnen we niet terecht. Dit betekent dat de mensen geen nieuwe materialen ontvangen.

Gaan naar waar de wind me brengt

Mijn plan was om mijn vrijwilligerswerk af te bouwen en dan begin mei een reis te maken van ongeveer anderhalve maand. Ik wilde gaan rondrijden, zonder gedetailleerd reisschema, gewoon gaan naar waar de wind me brengt. Maar dit reisje is ook van de baan. Mijn grootste zorg is wanneer ik deze reis alsnog zou kunnen maken.

Rondneuzen in winkels

Als de maatregelen worden opgeheven, over een paar maandjes, dan ga ik als eerste naar de stad om een beetje in winkels rond te neuzen. Zonder per se iets te hoeven kopen. Als ik er nu op uit ga, dan heb ik een duidelijk doel en kom ik meteen naar huis als ik heb gevonden wat ik nodig heb. Dus ik hoop gewoon weer in winkels rond te kijken zonder dat ik iets specifieks nodig heb. Dat zou nu ook kunnen, als ik zou willen. Maar daar heb ik nog geen zin in. Ik ben daar een beetje voorzichtig in.

Wennen aan verandering

Ik denk dat we in zekere zin wel gaan wennen aan hoe we nu leven. Nieuwe manieren van leven en nieuwe manieren van werken. Ik denk dat de maatregelen tegen corona het meest effectief zijn geweest op het werk. We zullen met corona moeten leren leven, dus ik denk dat er veel gaat veranderen in hoe we werken en onszelf vermaken.

Toshiya’s verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.

To read the story of Toshiya in English, please click here.