Tilly (78) uit Middelburg, getrouwd, vrijwilliger
Geen dagopvang voor mijn man
Mijn man wilden wij zo lang als mogelijk bij mij thuishouden, we hadden alles goed geregeld. Hij is 90 en heeft dementie. Drie dagen per week ging hij naar de dagopvang. Op die dagen werd hij ‘s morgens vrolijk wakker en zat al een half uur voordat hij door het busje werd opgehaald te wachten. We waren zo blij dat het daar zo goed ging. Voor mij was dat ook heel fijn, even tijd voor mijzelf en mijn vrijwilligerswerk. Sinds de verpleeghuizen niemand van buiten meer toelaten, is de dagopvang ook gesloten. Nu word ik iedere morgen wakker en denk: Hoe is zijn humeur vandaag? Het is niet makkelijk, mijn gevoel zegt dat hij nu harder achteruitgaat.
Ze hoeven niet alles te weten
Voor onze kinderen is het vervelend dat ze niet naar binnen mogen komen. Soms heb je dat contact gewoon even nodig. We bellen veel en soms zijn ze er ineens. Gaan ze voor het open raam staan en zo kunnen we toch prettig praten. Ze zeiden: ‘Mam als jij ook ziek wordt, zijn we verder van huis.’ De eerste anderhalve week van het gebeuren was ik ziek en dat heb ik ze niet verteld. Eigenlijk waren ze een beetje boos toen ze het hoorden. Maar als je het tegen de een zegt, weet de rest het ook en ik moet de kinderen ook rust geven. Ik ben al zo dankbaar dat ze veel voor mij doen.
Italië
Mijn man is geboren en getogen in Italië en voor mij, de liefde, op 27-jarige leeftijd naar Zeeland gekomen. Ik kan wel Italiaans, maar we hebben altijd Nederlands gesproken. Hierdoor is hij zijn Italiaans kwijt. Communiceren met zijn zus in Italië is daardoor niet meer mogelijk. Dat is heel spijtig. Ik kan wel wat Italiaans, maar het is niet toereikend om een goed gesprek te voeren. Dat is normaal al lastig, maar nu helemaal. Zij zitten ook in een rare situatie en ik kan niet uitleggen hoe met haar broer is en hoe ons leven er nu uitziet.
Vrijwilligerswerk
Lang geleden heb ik samen met mijn man een club opgezet voor ouderen. Inmiddels verzorg ik samen met twee vriendinnen drie middagen per week activiteiten voor een clubje van zo’n 100 ouderen. We zijn al wat ouder, maar hebben behalve een klein beetje subsidie geen hulp van wie dan ook, dat is fijn. Het ouder worden zorgt er al voor dat je meer op gehokt zit en dan mis ik nu het samenzijn toch wel heel erg. De mensen die het heel hard nodig hebben bel ik regelmatig. Zij geven dan weer aan de anderen door dat ik heb gebeld en dat ze de groetjes krijgen. Zo houden we toch een beetje contact.
Bingo
Ik weet niet wanneer we weer samen mogen komen, misschien pas na de zomervakantie? In juli hadden we nog een bingo gepland. De club staat vol met tassen met prijsjes. Binnenkort zal ik er doorheen gaan en kijken wat tegen de houdbaarheidsdatum aanzit, dat kunnen we weggeven aan de vrijwilligers. Dat we nu dicht zijn is ook vervelend voor de inkomsten. De zaalhuur gaat gewoon door, maar gelukkig heb ik kunnen regelen dat dat voor ons wordt betaald.
We gaan door
Mijn leven is veranderd, ik voel me anders en de zorgen zijn groter. Het is stil en nadat ik even tot rust was gekomen, heb ik mijn schouders er weer onder gezet. Ik zit in een molen, draai mee en leer er een heleboel van. Ik denk dat het nog maanden gaat duren voordat we onze clubjes weer kunnen draaien. We gaan het zien, ik ga door!