Thea (86) is weduwe en woont in Noordwijk aan Zee
Aangestoken
In het begin dacht ik makkelijk over corona. Maar na alles wat ik heb meegemaakt ervaar ik het als een hele erge ziekte. Ik ben namelijk eind februari door corona erg ziek geweest. Ik ben aangestoken door mijn zus en zwager, en zelf heb ik mijn zoon Herman die mij naar de teststraat bracht ook aangestoken.
Zo ziek
Ik was bang corona niet te overleven, zo ziek was ik. Alles ging in een waas voorbij.
Ik belandde in het ziekenhuis, maar moest worden overgebracht naar een ander ziekenhuis. Toen daar ook geen plek bleek te zijn, hebben ze me in mijn pyjama en met een dekentje voor de kou naar huis gestuurd. Ik was nog niet eens aangekleed! Een dag of twee later was ik weer terug in het ziekenhuis. Want het ging niet, ik was nog steeds ontzettend ziek. Ik heb in totaal ongeveer tien dagen in het ziekenhuis gelegen en heb daarna elders nog gerevalideerd.
Raambezoek
In het provisorische revalidatiecentrum was het een beetje een ongeregelde chaos. Iemand die daar ook revalideerde noemde het zelfs een ballentent! Je moest alles zelf vragen. Maar het personeel was gelukkig wel erg aardig. Het bezoek was in verband met het risico en alle maatregelen natuurlijk minimaal, wel kreeg ik geregeld ‘raambezoek’.
Zwaar verlies
Tijdens de periode dat ik in het revalidatiecentrum zat, is mijn zwager overleden. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen, ik heb mijn zus niet kunnen steunen en niet bij de uitvaart kunnen zijn. Wel heb ik een brief geschreven die mijn schoondochter Carla tijdens de uitvaart heeft voorgelezen. Het is lastig om te aanvaarden dat hij er niet meer is. Mijn zus heeft het er ook erg moeilijk mee. Wij waren met onze mannen een viereenheid: twee zussen getrouwd met twee broers.
Restverschijnselen
Door corona ben ik nog vergeetachtiger dan ik al was, en ook is mijn zicht en gehoor verder achteruitgegaan. Ik hoop dat dat nog wel wat beter wordt.
Contact
Mijn man en ik hebben altijd erg hard gewerkt, we hadden een eigen hotel. Er was weinig tijd voor vrienden en mijn man was niet zo van de clubjes. Dat mis ik nu wel. Ik heb wel veel familie, ik heb nog zes zussen en twee broers. Door corona hebben we natuurlijk minimaal contact, maar we bellen en WhatsApp’en, en als mijn kleinzoon er is ook videobellen.
Groot gemis
Mijn man Dick is ruim een jaar geleden overleden. Ik mis hem heel erg en ben best eenzaam. Corona helpt ook niet mee. Net voordat ik ziek werd ben ik verhuisd naar een aanleunwoning. Ik ken hier dus nog niet veel mensen. Ik hoop dat ik snel in het café van het woonzorgcentrum met andere bewoners koffie kan drinken en kan rummikuppen. Nu ik alleen ben besef ik hoe fijn het is om aanloop en aanspraak te hebben!