Tadashi (73) uit de Kanagawa Prefectuur in Japan, woont alleen in een appartementencomplex
Online vrienden maken
Ik woonde tot mijn 55e in een ander dorp, maar ik besloot hierheen te verhuizen toen mijn vader overleed en ik met pensioen ging. Mijn nichtje nodigde mij uit om bij haar in de buurt te komen wonen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik alleen woon. Na mijn pensioen was ik veel thuis en ik werd daardoor een beetje somber. Toen las ik een nieuwsbericht over Mixi, een populair sociaal netwerk hier in Japan. Ik vond werken met de computer leuk dus ik was hier ook wel in geïnteresseerd. Ik ontmoette een jonger iemand op een nieuwjaarsfeestje en hij nodigde me uit op Mixi. Sindsdien is mijn netwerk met jonge mensen en de rest van de online gemeenschap gegroeid en heb ik veel vrienden gemaakt.
Tai Chi, meditatie en yoga
Ik doe aan zoveel dingen mee. Ik ben razend nieuwsgierig. Alleen wonen is verrassend leuk, zolang je gezond bent. Via Mixi zit ik nu in speciale Tai Chi-, meditatie- en yogagroepen. Het Tai Chi-programma is elke maandag buiten in een park. Vóór corona was er ook een programma binnen, op de dinsdag en donderdag. Mediteren doe ik nu al acht jaar, denk ik. In de meditatiegroep hebben we wel eens in een zwak verlichte kamer drie uur lang geen oogcontact gehad. Tijdens de meditatiesessies mediteerden we drie keer 50 minuten. Dat is best pittig. Na zo’n sessie gingen we samen nog een drankje doen ter ontspanning. Sinds ik aan yoga doe, voelt mijn bovenlijf helemaal verkwikt. Mijn hele lichaam voelt meer in balans. Ik ben heel blij dat ik ermee ben begonnen.
Geen eetlust
Ik woon al alleen sinds ik met pensioen ben, dus mijn leven is niet heel erg veranderd door corona. Ik volgde de quarantaineregels voor zo’n anderhalve maand. Ik ging eens in de drie dagen naar buiten om boodschappen te doen. Het verbaasde mij hoe zwaar je boodschappen zijn als je voor drie dagen inkopen doet. Ook al was er geen wezenlijke verandering voor mij, denk ik toch dat ik mij een beetje zorgen maakte zonder dat ik het doorhad. Ik verloor gek genoeg mijn eetlust.
Beetje van slag
Terwijl ik aan huis was geluisterd, heb ik wat Amerikaanse tv-series gekeken op Amazon Prime. Dat kon rustig vijf uur duren dus ik ging vaak pas laat naar bed. Misschien daardoor begon ik ook te denken over andere dingen, zoals dat ik een plan moest maken voor het einde van het leven, of iets anders onbenulligs. Daarnaast wist ik dat ik mijn huis schoon moest houden, maar ik had er gewoon nooit zin in. Normaal deed ik dat altijd zonder omkijken, maar nu kon ik rustig in een slordige kamer blijven zitten. Kortom, ik dacht dat ik mijn gebruikelijke zelf was, maar nu ik er zo over nadenk was ik toch een beetje van slag.
Draag een mondkapje, vermijd de trein
In het begin was ik bang dat ik besmet zou zijn en dat ik anderen zou besmetten zonder dat ik het wist. Ik droeg daarom altijd een mondkapje. Nu is het te warm en draag ik hem niet altijd. In de supermarkt nog wel. De trein neem ik nu zelden. Meestal heb ik de trein niet nodig om ergens te komen. Als ik echt met de trein moet dan zorg ik dat ik niks aanraak en dat ik dichtbij de deur sta.
Mijn lichaam voelt zwaar
Omdat ik tijdens de coronacrisis minder actief ben dan normaal, voelt mijn lichaam zwaar en traag. Ik deed bijna dagelijks aan yoga, maar de laatste tijd ben ik lui en sla ik het soms over. Ook al had ik geen honger, ging ik toch tussendoortje eten. Mijn dagritme ligt overhoop en ik ben wat aangekomen. Ik wijt het aan de coronacrisis. Mijn dagelijkse routines zijn veranderd, ik ga later naar bed dan gebruikelijk, terwijl ik al een avondmens was.
Mensen online ontmoeten
De positieve kant van de coronatijd is dat ik nu mensen kan ontmoeten via Zoom, ook mensen die ik al lang niet heb gezien. Omdat ik geïnteresseerd ben in nieuwe dingen, zoals Mixi, wilde ik meteen Zoom leren gebruiken. Ik hoorde dat een mindfulness meditatie instructeur in Tokyo een programma via Zoom zou beginnen. Elke maandag neem ik nu deel aan die sessie en het is geweldig. Mensen vanuit heel Japan doen mee, vanuit hun eigen huis. Normaal, als we fysiek samenkomen, drinken we achteraf samen een koffietje. Nu in Zoom doen we dat niet, maar het is wel wat makkelijker om met elkaar te praten dan in zo’n grote groep.
Kletskous
Een nadeel van Zoom is wel dat soms een kletskous de hele tijd over iets saais blijft praten. Je kan via Zoom met veel mensen bij elkaar komen, maar het is wel beter als er een thema is bepaald waar actief over wordt gediscussieerd. Ik kies daarom liever LINE LIVE, een andere app, als we online samenkomen met een drankje. De app staat maar maximaal vier mensen toe en dat is denk ik mijn ideale groepsgrootte. De app is nog gratis ook.
Wees niet arrogant
Ik zie het leven als een groot experiment, waarin we steeds nieuwe uitdagingen aannemen. De sleutel is om er met volle teugen van te genieten. Mijn motto is ‘Wees niet arrogant, vergelijk uzelf niet met anderen, geniet van het leven en leef met kalmte’ van Kirin Kiki, een beroemde actrice.
Met de stroom mee
Hoe de wereld eruit ziet na corona? Ik denk er niet teveel over na. Ik ga gewoon met de stroom mee, denk ik. Ik heb nog nooit zoiets als deze crisis meegemaakt in mijn leven. Toen het allemaal begon, had ik zoiets van ‘Wat gaan we nou beleven?’. Daarnaast ben ik ook wel nieuwsgierig naar dit gekke beestje, ook al veroorzaakt het ook veel problemen. Zo sta ik erin.
Tadashi’s verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read Tadashi’s story in English, please click here.