Shiori (90) uit West-Tokyo (Japan), woont alleen in een seniorencomplex met zorg en ondersteuning (‘Sakoju’)
Dichtbij mijn kind
Ik ben nu 90 jaar oud en ik word in januari 91. Ik woonde lange tijd in de Kyushu-regio in Zuid-Japan. Totdat ik viel en met botbreuken een tijdje in het ziekenhuis moest blijven. Nadat ik ontslagen was, ben ik drie jaar geleden naar dit complex verhuisd zodat ik dichtbij mijn kind kon zijn, omdat ik elk moment kon sterven. Sindsdien zorgen ze hier voor me. Ik wil nog wel eens vallen als ik loop, dus ik moet goed oppassen. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik voorzichtig moet zijn. Ik wil mijn kinderen niet tot last zijn.
Heerlijke sashimi
Corona heeft de wereld op z’n kop gezet, maar mijn leven is niet veranderd. In maart ben ik samen met mijn medebewoners de kersenbloesems gaan bekijken in de buurt. Sindsdien ben ik een half jaar niet meer naar buiten geweest, behalve om langs de oever van de rivier te wandelen. Afgelopen maandag zag ik mijn dochter eindelijk weer, voor het eerst in zes maanden. Ze werkt bij een bloemenzaak. We zijn naar het station gegaan en hebben genoten van heerlijke sashimi. Dat had ik al zes maanden niet meer gegeten.
Ik kook wat ik lekker vind
Over het algemeen ga ik niet naar buiten. Maar aangezien recht tegenover ons complex een supermarkt zit, ga ik daarheen, koop ik het een en ander en kook ik wat ik lekker vind. In de eerste veertien maanden nadat ik hier kwam wonen, deed ik mee aan een maaltijdplan en at ik altijd in de eetkamer op de begane grond. Maar sinds ik gebruik kan maken van een keuken, kook ik voor mezelf.
Haiku club
Ik ben hier lid van een haiku club, daar heb ik behoorlijk hard gewerkt. Haiku’s zijn Japanse gedichten van drie regels, met een 5-7-5 lettergreeppatroon. We zijn met vijf leden in de club en komen twee keer per maand bij elkaar. We maken drie gedichten per maand, dus ik schrijf en gebruik mijn hersenen behoorlijk veel. Die gedichten schrijven we op stroken gekleurd papier en hangen we aan de muur. Dat is het wel zo’n beetje, waar ik nu plezier aan beleef. Ik kan niet naar buiten, en ik aarzel om andere bewoners te bezoeken omdat we bang zijn om elkaar te besmetten.
Niemand tot last zijn
Mijn kinderen kwamen regelmatig bij me op bezoek, maar de laatste tijd niet meer zo vaak. Mijn zoon woont in een naburige prefectuur en hij moet de trein nemen om hier te komen. Op zijn vrije dagen komt hij wel eens langs, dan houdt hij zijn mondkapje op. Maar corona is er nog steeds en het aantal besmettingen in Tokio blijft toenemen. Het blijft te gevaarlijk voor oudere mensen om erop uit te gaan. Persoonlijk zou ik het niet erg vinden als ik doodga, maar ik wil niemand tot last zijn, dus blijf ik zoveel mogelijk binnen. Ik kijk uit naar de dag dat de corona-pandemie voorbij is en we kunnen genieten van het koelere weer.
Shiori is op 24 september 2020 geïnterviewd. Haar verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read Shiori’s story in English, please click here.