Saskia (27) uit Zwolle, studente Toegepaste Gerontologie
De roze olifant
Als er gezegd wordt: denk niet aan de roze olifant, kun je alleen maar aan de roze olifant denken. In deze periode zijn het bezoeken van dierbaren, elkaar knuffelen en de leuke uitjes buiten de deur net die roze olifant. Omdat het niet mag of afgeraden wordt, mis ik het juist alleen maar meer. Met vrienden vinden we nieuwe manieren van contact uit: beeldbellen tijdens de ‘online’ bakjes koffie, een online pubquiz en samen een film kijken met het beeldbellen aan. Zo ben je toch een beetje bij elkaar.
Kletsen over de schutting
Naast het contact met mijn vrienden heb ik in deze periode ook meer contact met mijn buurman en oudere kennissen. Mijn oudere buurman spreek ik in deze periode meer dan normaal. Buiten, aan wederzijdse kanten van de schutting, kletsen we met elkaar. Laatst heb ik een lekker cakeje voor hem gebakken en hij gaf me een potje met narcissen. Ik merk dat hij het contact waardeert omdat hij niet veel mensen meer spreekt. Hij blijft thuis want hij is bang om besmet te worden, door zijn slechte gezondheid en longconditie zou hem dat fataal worden.
Eerste keer beeldbellen
Mijn oudtante daarentegen gaat nog veel de deur uit. Ze spreekt haar vriendinnen op de gang van het appartementencomplex. Ik belde haar via beeldbellen, dat bleek haar eerste keer te zijn. Ze hield de telefoon tegen haar oor, daar moest ik wel om lachen. ‘Je mag de telefoon wel van je oor af doen en ernaar kijken’ zei ik tegen haar, toen we elkaar zagen moest ze wel lachen. Ik heb haar nu uitgelegd hoe ze ook kan beeldbellen met vriendinnen, of het gelukt is weet ik nog niet.
Gemis van oma
Helaas heb ik nu geen contact met mijn oma. Ze heeft dementie en woont in een kleinschalig wonen. De zorginstelling heeft tablets zodat familieleden nog met de ouderen kunnen beeldbellen, maar helaas begrijpt mijn oma dat niet. Nu wij haar als familie niet kunnen zien en spreken, ben ik juist heel erg blij met de zorg- en welzijnsmedewerkers. Ze zijn erg goed voor de bewoners en ik weet hoe ze met mijn oma omgaan: ze maken haar aan het lachen, zijn lief voor haar en geven echte persoonlijke aandacht. Ik mis haar heel erg en ben vooral heel bang of ze mij na deze periode nog herkent. Als ik daar aan denk, springen wel de tranen in mijn ogen. Het is afwachten. Hopelijk kunnen we snel wél weer aan de roze olifant denken, onze dierbaren zien en knuffelen.
Saskia’s verhaal is aangeleverd door Stichting JOW!, waar zij stage loopt. Deze stichting koppelt jongeren (16-26 jaar) aan senioren om samen activiteiten te ondernemen.