Sascha (26) uit Leiden, hbo-student, zijn oma woont in Drenthe
Zwaaien naar de derde etage
Het leven is door de coronacrisis flink veranderd. Mijn leven als twintiger is weliswaar anders, maar met een heel scala aan online mogelijkheden gaat er voor mij toch nog wel van alles door. Eigenlijk heb ik het best druk. Ik vroeg mij af hoe mijn oma (85) deze tijd beleeft en sprak haar telefonisch. In het verzorgingshuis waar zij woont is vanwege het coronavirus bezoek even niet welkom. We wonen zo’n 200 kilometer bij elkaar vandaan, dus bellen was sowieso al onmisbaar in ons contact. Nu is bellen de enige mogelijkheid, dus doen we dat in deze tijd wat vaker. Mijn moeder kwam normaal gesproken meerdere malen per week op bezoek bij oma. Die bezoeken mist zij enorm. Mijn moeder gaat nu af en toe zwaaien in plaats van op bezoek. Dat zwaaien moet dan buiten vanaf de begane grond gebeuren, in de richting van het huis van oma dat zich op de derde etage bevindt. Zij vindt het heel leuk, het hoogtepunt van de dag.
Treinreizen afgeraden
Mijn oma maakt geen gebruik van internet dus online kunnen we geen contact hebben. We gebruiken de telefoon en dat is ook prima. Met veel andere mensen doe ik tegenwoordig aan videobellen via Skype, Zoom, Microsoft teams of iets anders. Bij oma wordt videobellen misschien ook geïntroduceerd, ik ben benieuwd. Oma vraagt iedere keer als ik bel of ik snel weer langskom. Normaal pak ik dan mijn agenda en kijk wanneer ik kan komen. Nu blijkt dat niet goed mogelijk. Treinreizen wordt afgeraden en eigenlijk alleen goedgekeurd als het echt niet anders kan. Als deze coronatijd nog veel langer gaat duren, reis ik waarschijnlijk toch een keer af naar mijn familie in Drenthe. Dan logeer ik bij mijn moeder en ga ik graag met haar mee om naar oma te zwaaien.
Ik Hou Van Holland
Het leven van mijn oma lijkt wat dagbesteding betreft niet veel veranderd te zijn. Ze kijkt veel tv. We hebben ons telefoongesprek op tijd afgerond zodat oma naar ‘Ik Hou Van Holland’ kan gaan kijken. Ik besluit het programma ook aan te zetten. Kijken naar hetzelfde tv-programma zorgt ook voor verbondenheid. Oma heeft de afgelopen tijd gepuzzeld en blijkt daar nu weer mee te zijn gestopt. Naar de gezamenlijke huiskamer gaat ze alleen nog om te eten. Het koffiemoment in de huiskamer is voorlopig opgeschort. Mijn oma zit dus eigenlijk altijd binnen, maar dat verschilt niet zo veel met andere tijden. Voor frisse buitenlucht zit ze overigens wel eens op een gemeenschappelijk balkon te genieten.
Auto-immuunziekte
In een eerder telefoongesprek met mijn oma, zei ze dat vooral jonge mensen hier ongeschonden doorheen moeten komen. Oma heeft immers al een heel leven achter de rug, vertelde ze. Ik zeg haar wel te begrijpen, maar zelf toch wel te hopen dat zoveel mogelijk mensen hier goed doorheen komen, ongeacht leeftijd. We zijn het erover eens dat we vooral hopen niet ziek te worden. We doen ons best, meer kunnen we niet doen. Handen wassen, geen hand geven en afstand houden is voorlopig onderdeel geworden van ons leven. Oma is zich ervan bewust bij een risicogroep te horen. Hierin verschil ik niet heel veel van haar, bij mij is het vooral mijn auto-immuunziekte die voor problemen kan zorgen. Als ik er zo over nadenk, zijn er in mijn omgeving aardig wat mensen die zich tot een risicogroep moeten rekenen. Overigens wel voor ieder individu op een andere manier. Voor mij zal dat virus waarschijnlijk niet dodelijk zijn, terwijl dat voor anderen wel een serieus risico is. Ik ken nog een paar mensen bij wie een onderliggende ziekte ook het grootste risico vormt. Bij anderen, zoals oma, is ouderdom een risicofactor.