Sandra (49) uit Halsteren, woont samen met haar man en twee zonen, verzorgende in de thuiszorg
Overal over nadenken
Ik werk als verzorgende C in de thuiszorg. Dat betekent dat ik verantwoordelijkheden heb zoals mensen wassen, aankleden, losse medicatie klaarzetten. Ik werk met tilliften, help mensen met steunkousen, maar ik mag bijvoorbeeld niet katheteriseren of mensen injecteren, dan moet je de verzorgende IG opleiding gedaan hebben. Mijn werk is de afgelopen maanden eigenlijk niet zwaarder geworden, vind ik zelf. Ik draai nog steeds dezelfde diensten en bij ons in het team hebben we weinig last van ziekte of uitval, denk ik. Ik kan natuurlijk niet voor collega’s spreken. Wel moet je gewoon veel meer overal over nadenken. Als ik aan de keukentafel ga zitten om medicijnen af te tekenen, dan moet je kijken: is de keukentafel wel anderhalve meter? En als dat niet zo is, dan schuif ik mijn stoel nog een eind naar achteren. Wanneer we zorg verlenen kunnen we natuurlijk die afstand niet houden, maar bij alle andere momenten doen we dat wel zo zorgvuldig mogelijk.
Echt bang
We volgen altijd de richtlijnen van het RIVM. Dat betekende dat we in de eerste maanden nog zonder mondkapjes werkten. Dat vonden veel klanten toch wel spannend. De richtlijnen zijn nu veranderd en nu werken we wel met mondkapjes. We merken dat we ons zo veiliger voelen. Klanten vinden het ook fijn, die vragen zelfs aan ons of ze zelf ook een mondkapje op moeten zetten. Ik heb hele lieve mensen waar ik voor zorg, die waarderen ons enorm en het laatste wat ze willen is dat zij óns besmetten. Zo zorgen we eigenlijk allemaal voor elkaar, je moet het toch samen doen. Wat ik wel zie, is dat sommige mensen echt bang zijn. Ze durven al maanden eigenlijk niet naar buiten. Als je dan ook niet zo’n groot netwerk hebt en de familie die sporadisch op bezoek komt niet binnen durft te laten, dan word je wel eenzaam. Ik heb wel het idee dat het nu iets minder wordt, je ziet niet meer die enge beelden uit Italië en Spanje op tv. Misschien went het ook een beetje, dat weet ik niet zeker, maar misschien worden mensen wel iets meer ontspannen.
Communiceren met mondkapje
Wat echt lastig is in de thuiszorg, is het communiceren met mensen wanneer je een mondkapje draagt. Ik maak heel vaak een grapje of zing een liedje om ongemakkelijke situaties iets leuker of luchtiger te maken voor de mensen. Bijvoorbeeld bij het douchen, dan heb je nog wel eens een praatje. Nu kunnen de mensen je gewoon echt niet verstaan. Als je een mondkapje op hebt en ze ook nog eens hun gehoorapparaat uit moeten, dan kan je bijna niet meer communiceren. Dat is wel een groot gemis. Het maakt het werk een stukje minder spontaan, en dat vind ik er normaal gesproken juist leuk aan. Mensen begrijpen het wel, ze weten ook dat we die mondkapjes voor hen dragen. Zoals ik al zei, we zorgen niet alleen voor hen, maar zij maken zich ook zorgen om ons.
Samen in quarantaine
Een paar weken geleden heb ik corona opgelopen. Ik weet niet of het van werk kwam, of op een andere plek, of van mijn man. We moesten met het hele gezin in quarantaine. Eigenlijk had ik zelf niet zoveel klachten, ik had alleen heel veel spierpijn. Zelfs als ik op de bank zat voelde het alsof ik net een marathon had gelopen! Mijn man is ook ziek geworden, die had vooral koorts en was niet lekker, maar het viel allemaal gelukkig mee. Mijn kinderen zijn 22 en 24 en gewend om heel veel de hort op te zijn. Die moesten nu ook thuis blijven, maar weet je, het had voor mij nog wel tien dagen langer mogen duren. Ik vond het stiekem wel gezellig. Ze gingen ineens uit zichzelf allemaal klussen in huis doen, zomaar, uit zichzelf! Deuren zijn ineens geverfd en weet ik veel wat nog meer. Als het langer had geduurd dan hadden ze nog wel meer klussen kunnen doen. Mijn zoon had zelfs een set voor Diamond Painting besteld, maar die werd helaas pas na de quarantaineperiode bezorgd. Hij is inmiddels weer terug aan het werk als vrachtwagenchauffeur, dus nu ben ik zelf maar aan dat project begonnen.
Wereldbaan
Ondanks corona vind ik echt dat ik een wereldbaan heb. De mensen zijn altijd blij om me te zien. Als ik een paar weken op vakantie ben geweest, krijg ik altijd te horen “Waar ben je al die tijd geweest? Ik heb je gemist.” Dat is gewoon heel fijn. Ik heb ook een fijn team en collega’s en ik vind dat het gewoon heel goed gaat wat ik doe. Dat zeg ik niet alleen omdat het nu opgeschreven wordt! Maar dat is gewoon echt zo. Ik zie mezelf dit nog heel veel langer doen. Ik hoop wel dat we snel een vaccin krijgen wat ook veilig is voor iedereen. Dan kunnen we weer een beetje meer normaal gaan leven.