Aandacht, zeker van kinderen, dat fleurt de mensen op

Richard (52) uit Nuenen, werkt als verpleegkundige met coördinerende taken bij Savant Zorg

Open deuren beleid

Als verpleegkundige verzorg ik mensen met dementie in verschillende gradaties. Daarnaast houd ik mij bezig met projecten zoals zorgtechnologie en de opstart van een nieuw zorgcentrum. Wij hanteren een open deuren beleid, dit houdt in dat wij proberen om de mensen die bij ons wonen zo lang mogelijk alles zelf te laten doen zodat zij de regie op hun leven behouden. Wij bevorderen de zelfredzaamheid. Zolang het kan, doen de bewoners bijvoorbeeld zelf de boodschappen of gaan ze naar de kapper. Savant Zorg in Nuenen is een kleinschalige woonvorm waarbij mantelzorgers zeer welkom zijn.

Brabant in de eerste golf

In de eerste golf vloog corona als een speer door Brabant. Daardoor was er veel angst en kregen we te maken met strenge regels waaraan we ons moesten houden. Dit was een erg vervelende tijd. Het ergste was dat de deuren van onze locatie ruim twee maanden op slot gingen. Daarnaast moesten we ons aan de vele richtlijnen gaan houden. Bovendien viel de mantelzorg weg, waardoor er meer taken voor ons als verplegend personeel bij kwamen. Er moesten ook informatiebrieven worden gestuurd met daarin informatie over wat wel en wat niet mocht. Dat bracht een hoop extra werk met zich mee. Dat alles zorgde ervoor dat het werk voor ons team een stuk complexer en zwaarder werd. Fysiek gaf het een extra belasting. Er is, gelukkig, nog nooit corona binnen onze locatie geweest. Toch was er een constante angst dat één van ons corona mee naar binnen zou nemen. Wij kwamen immers wel buiten en deden boodschappen.

Zoveel verdriet

Er heerste heel veel verdriet onder de bewoners. Niet iedereen begreep wat er aan de hand was. Zo stond er een keer een bewoner met een koffer buiten. Ze gaf aan dat ze naar huis moest om voor haar kinderen te gaan zorgen. Ze was er namelijk van overtuigd dat ze ziek waren geworden omdat haar kinderen niet meer op bezoek kwamen. Doordat de deuren dicht gingen was er veel verdriet, met als gevolg dat de bewoners hard achteruitgingen. Dat zag je bijvoorbeeld aan de dagelijkse verzorging. Er waren bewoners die zichzelf eerst prima konden verzorgen, maar daar zag je na deze maanden weinig meer van terug. Sommigen bewoners wisten zelfs, na deze maanden, de weg niet meer terug naar het huis. Bewoners hebben van deze tijd een flinke tik gehad. Dat was ontzettend schrijnend om te zien. Als verzorger wil je met liefde zorgen, iemand met ondersteuning een fijne dag bezorgen. Maar zoveel verdriet konden wij ook niet rechtbreien. Ik kon hierdoor niet brengen wat ik zou willen en ging in die periode vaak met een vervelend gevoel naar huis.

Zoeken naar de gaatjes

Mantelzorgers waren heel vindingrijk en bedachten van alles om hun dierbare toch even te kunnen zien of vast te kunnen houden. In hun situatie had ik vast hetzelfde gedaan en had ik ook gezocht naar de gaatjes. Wij hadden echter te maken met regels waar we ons aan moesten houden en dat maakte het weleens lastig. Zo bedachten sommige familieleden om met handschoenen hun dierbare een hand te geven of met een hijskraan via het balkon bij de familie te komen. We kregen vragen als: “Hoe lang gaan jullie dicht?”, vragen die wij ook niet konden beantwoorden. Het was niet leuk om deze mensen, met hun goede bedoelingen, te moeten wijzen op de regels waar wij ons ook gewoonweg aan moesten houden.

Lichtpunt

Toch zijn er ook mooie momenten geweest. Bewoners die toch even met hun mantelzorgers konden praten, omdat zij in de binnentuin zaten en hun mantelzorgers een stuk verder op een klapstoel in het bos. Daarnaast hadden wij het geluk dat er een appartement op de benedenverdieping leeg stond. Daar hebben we met linten een ontmoetingsplek van kunnen maken. De mantelzorgers konden via een aparte deur naar binnen en zo konden ze, op afstand, toch even een dierbare ontmoeten en samen een kop koffie drinken. Dat was een lichtpunt in deze moeilijke tijd.

Maatschappelijke stage

Gelukkig zijn er nu geen restricties meer en zie je dat alles weer normaal door kan gaan. Al is er minder bezoek en zijn er nog die mondkapjes, maar dat gaat eigenlijk prima. De bewoners zijn er inmiddels aan gewend. We zijn gewoon open, dat is het belangrijkste. Onlangs heeft mijn zoon Alec een maatschappelijke stage bij ons gelopen. Mensen met dementie reageren zo positief op kinderen. Ze worden daar zo blij van. Aan tafel komen dan de mooiste gesprekken op gang, over vroeger en over hun schooltijd. Die aandacht, zeker van kinderen, dat fleurt de mensen op. Dat is erg leuk om te zien. Mensen blij maken, dat is wat mijn werk zo waardevol maakt.