Pieter (82) uit Den Haag, gehuwd.
Gescheiden van mijn vrouw
Anderhalf jaar geleden is mijn vrouw opgenomen in het verpleeghuis. Dementie. Het ging thuis niet meer. Ze ging ’s nachts spoken. Als we naar bed gingen, viel ze wel gewoon in slaap. Ik sliep ook, maar in een soort wachthouding, want later stond ze op in haar slaap en stond ze bij de voordeur of lift. De overgang naar het verpleeghuis ging niet zonder slag of stoot. Ze zei me: ‘Wat doe je mij aan!’ Ik dacht: ach meisje, je zit hier echt beter dan thuis. Tot de verpleeghuizen de deuren moesten sluiten ging ik twee keer per week. Dat is wel een gemis.
Goede zorg
Op vrijdag tussen twaalf en twee mag ik de was halen die de zorg netjes in de deursluis neerzet. Bellen is nog wel mogelijk, maar hetgeen ze zegt is erg onsamenhangend. Op mijn vraag hoe haar dag was, vertelde ze dat het prima gaat, ze net klaar is met werken en nu even uit gaat rusten. De verzorgende vertelde mij dat ze het niet meer door heeft en het goed gaat. Ze heeft het daar ook gewoon goed. De zorg die ze krijgt, kan ik haar thuis niet geven. Ze woont met meerdere mensen in een woongroep, wordt verzorgd, er is een huiskamerbeleider die elke dag leuke dingen met ze doet en dagelijks wordt er een verse maaltijd bereid. Dat ze het goed heeft, stelt mij gerust. Samen met onze kinderen heb ik besloten dat als haar nu iets overkomt, ze niet meer wordt gereanimeerd. Dat is een heftige beslissing en betekent dat ik haar kwijt ben, maar nu ben ik haar ook kwijt.
Dagelijks leven
Ik zit een groot deel van de dag achter mijn computer filmpjes te monteren voor het Haags Seniorenjournaal. Dat is leuk en zo kom ik mijn tijd wel door. Vroeger maakte ik ook nog veel opnames, maar door de coronacrisis is dat niet meer mogelijk. We putten nu met name uit filmopnames uit ons archief. Verder hou ik me bezig met de dagelijkse huishoudelijke dingen. Dat gaat ook allemaal door.
Voorzorgsmaatregelen
De ouderenzorg is toch een beetje een vergeten groep. Als je het laatste bericht van de overleden in Rotterdam ziet, dan schrik je wel en denk je: wanneer kom het naar Den Haag? Ik woon zelfstandig, maar toch. Bang ben ik niet, maar ik neem wel voorzorgsmaatregelen. Als ik naar een grote supermarkt ga, draag ik plastic handschoenen. Ik heb de ervaring dat mensen een artikel pakken, het weer terugzetten en ik het dan pak. Dus een beetje voorzorg is op zijn plaats. Als ik thuiskom zet ik de boodschappen neer, neem ze af met grote tissues, waarna ik ze in de kast zet. Vervolgens gooi ik de handschoenen en tissues weg en ontsmet mijn handen. Ik heb geen smetvrees, maar je weet maar nooit wat er allemaal rond me loopt. Ik ben proper, maar de vraag is: is een ander dat ook?