Ben (67), gepensioneerd huisarts, ex-hoofdredacteur Medisch Contact, voorzitter Fietsmaatjes Leiden Leiderdorp
Geen houvast
Volgende week word ik 68 jaar. Dat wordt nu dus in de zeer huiselijke kring van twee personen gevierd. Ik ben voormalig huisarts in Leiden maar of dat in de huidige situatie een voordeel biedt, betwijfel ik. Je weet namelijk soms te veel en nu vooral omdat we in tegenstelling tot andere ziektebeelden nog zo weinig weten van dat rotvirus. Hoe gevaarlijk is het? Wanneer weet je dat je het hebt? Hoe is het ziektebeloop, wanneer ben je er vanaf en kan je het weer krijgen? Allemaal vragen waarop we bij andere infectieziektes in de loop der jaren een redelijk antwoord hebben gekregen. Dat geeft houvast. Zo niet bij corona.
IJsberggrafiek
Op TV zie je steeds die ijsberggrafiek met het topje van ‘heftig ziek en IC-opname’ tot ‘beetje neusverkouden met nauwelijks klachten’ aan de onderkant verschijnen. Helaas zonder uitsluitsel waar je zelf in die ijsberg zit of zou komen te zitten. Daar word ik – als weliswaar vitale long- en hartpatiënt – niet vrolijk van. Beetje angstig zelfs. Zeker toen ik een week geleden met acuut verergerde klachten door de ambulance door een verpakte ambulancebroeder naar de eerste hulp werd getransporteerd. Na een halve dag mocht ik na allerlei onderzoek weer naar huis omdat mijn longen het nog goed deden. Uitzieken dus en quarantaine. In dat hele proces viel mij, een beetje ter geruststelling, op hoe professioneel iedereen bezig was. Verpleegkundigen van afdelingen waar besmettelijke ziektes en isolatie tot een paar dagen geleden nog een ‘ver-van-mijn-bed-show’ waren, hielpen in beschermende kleding volop en deskundig mee. Een van hen had de grootste zorg of hun relatief kleine ziekenhuis niet zou omvallen.
Wij-gevoel
Of ik nou corona heb of niet blijft onzeker, omdat de dubbeltest op COVID niet is uitgevoerd. Een onzekerheid die ik deel met mensen die alleen een beetje neusverkouden zijn geweest. Intussen volg ik – in weerwil van adviezen om het beter niét te doen – toch het liveblog van de NOS over corona met steeds nieuwe updates. Alsof het een verslag is van een Tour de France-etappe. Onze wekelijkse oppasbeurt op onze kleindochter Amélie van anderhalf is voorlopig geschrapt. Heel fijn toen zij met haar moeder toch op de fiets ineens voor onze voordeur stond. Voor haar onbegrijpelijk dat ze niet even door ons geknuffeld kon worden. Leg dat zo’n klein hummeltje maar eens uit. Van de andere twee kleinkinderen krijgen wij via WhatsApp bijna dagelijks een update met foto’s van hun doen en laten. Dat voelt goed. Sowieso dat we nu door de omstandigheden ook een buurtapp hebben om elkaar in de gaten te houden en zo nodig boodschappen voor elkaar te doen. De soms hilarische filmpjes die via al onze WhatsAppgroepen nu verspreid worden, leiden ook af en geven een ‘wij-gevoel’. Zojuist het onlineberichtje van mijn provider dat het aantal minuten de laatste weken fors verhoogd is. Prima.
Financiën
Het feit dat ik gezien mijn leeftijd een beetje tot de risicogroep behoor, heeft ook een voordeel. Terwijl degenen die nog niet met pensioen zijn zich terecht zorgen maken over hun werk en financiële toekomst, ligt dat voor ons toch wat anders. De pensioenfondsen schrijven dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Voor wat het waard is natuurlijk. Ik prijs mij wel heel gelukkig dat ik in Nederland woon met een regering die op het kompas van deskundigen vaart en een gezondheidszorg die het vooralsnog met kunst en vliegwerk aankan. Daarbij richt ik mijn blik maar optimistisch op China, waar in Hubei de uitbraak toch gestopt lijkt te zijn. Heel bezorgd ben ik over de inwoners van tropische landen waar we ooit op vakantie gingen. Zij lijken nog meer het kind van de rekening te worden dan nu al Italië en Spanje.
Virusmist
We zitten in Nederland allemaal in hetzelfde schuitje en dat schept toch een band. Alle creativiteit wordt uit de kast gehaald om er met elkaar wat van te maken. Dat geeft mij een gevoel dat we er samen uiteindelijk uit moeten en kunnen komen. Als de virusmist is opgetrokken wordt duidelijk waar de grootste schade is geleden en die schade zullen we met elkaar moeten herstellen. Voorlopig maar – in huis – moedig voorwaarts. Ik heb inmiddels voor drie tientjes online wel een saturatiemetertje gekocht ter bewaking van mijn longfunctie. Net zo belangrijk als een koortsthermometer!