Nidaa (54) uit Beiroet (Libanon)
Geen gekus of geknuffel
Toen ik voor het eerst van corona hoorde was ik doodsbang, zoals de meeste mensen in mijn omgeving. Ik wist weinig van de ziekte: wat doet het met je gezondheid? Als ik het virus oploop, moet ik dan naar het ziekenhuis aangezien mijn leeftijdsgroep als risicogroep wordt aangemerkt? En belangrijker nog: zal ik ervan herstellen? Omdat we ons zo’n zorgen maakten, hebben we als familie afgesproken om met elkaar om te gaan alsof we besmet zijn met het virus. Om mezelf en de mensen om me heen te beschermen, maak ik mijn huis goed schoon en desinfecteer ik de boel volgens de richtlijnen. En als ik met mijn familieleden afspreek dan komen we niet te dichtbij en wordt er niet gekust of geknuffeld.
In afzondering
Mijn eerste zorg is en blijft mijn kinderen en hun gezinnen. Daarom heb ik besloten om me af te zonderen. Ik maak me voortdurend zorgen om hen: nemen ze alle voorzorgsmaatregelen in acht? Raken ze niet besmet? Hoe kan ik ze helpen beschermen? Ik woon in Beiroet, daar heb je redelijk goede toegang tot gezondheidszorg. Inmiddels kennen we denk ik wel de symptomen van de ziekte, dus als we die onder de leden hebben dan kunnen we snel hulp zoeken.
Onzichtbare vijand
Ik probeer mezelf altijd gerust te stellen, maar kan er niet omheen dat ik pas geleden een open hartoperatie heb ondergaan en lijd aan chronische ziekten. Dus over mijn gezondheid maak ik me wel zorgen. Wat als ik het virus krijg en er geen plek voor me is in het ziekenhuis? Wat als ik corona niet overleef? In rijke landen geven ze in het ziekenhuis voorrang aan jongere generaties. Hoe zal dat hier gaan als de situatie verslechtert? Die onzekerheid, negatieve gedachten en dat we te maken hebben met een onzichtbare vijand, maken mijn gemoedstoestand nogal instabiel. Ik kan mezelf tot op zekere hoogte geruststellen door alle maatregelen en richtlijnen heel letterlijk op te volgen. Ik let goed op mijn voeding en neem al mijn medicijnen volgens voorschrift.
Media zaaien angst
Ik was eerst doodsbang toen ik in de media hoorde hoe kwetsbaar we zijn als ouderen en hoe gevaarlijk het virus voor ons is. Het voelde alsof ik tot een groep behoorde die het virus heel snel zou kunnen oplopen. Nu we wat verder zijn en wat meer weten over het virus en hoe we onszelf kunnen beschermen, vind ik dat de media meer naar ons zouden moeten luisteren en ons beter moeten voorlichten. Als ik zie dat de curve van besmettingen oploopt dan word ik daar verdrietig van, maar het zorgt er ook voor dat ik thuis blijf. Ik heb het gevoel dat de media een verborgen agenda hebben om angst te zaaien. Alsof ze ons met onze neus op de feiten drukken om ons verantwoordelijkheidsgevoel te vergroten.
Kritisch het nieuws volgen
Nu we weten dat er ‘fake news’ bestaat en foutieve informatie, ben ik gewend om kritisch te zijn en niet te snel te geloven wat ik lees of hoor. Hoewel we meer risico lopen en als groep het meest kwetsbaar zijn, geloof ik dat de meeste ouderen wijzer zijn, meer levenservaring hebben en een groter verantwoordelijkheidsgevoel hebben tegenover onszelf, onze families en de samenleving. Zoals een oud Libanees spreekwoord luidt: “wij zijn een zegen voor de gemeenschap”.
Ruimte in het ziekenhuis
Ik weet niet precies wat de overheid voor ouderen doet. Als ze iets bijzonders zouden doen, dan had ik het zeker gehoord. Veel heeft te maken met de financiële beperkingen in Libanon. Volgens mij komt de meeste zorg en aandacht voor ouderen van NGO’s, van de private sector en zelfs van particuliere initiatieven. En laten we vooral het goede werk niet vergeten dat het Rafik Hariri ziekenhuis verricht, als een van de eerste ziekenhuizen dat coronapatiënten opnam en verzorgde. We hopen maar dat het aantal besmettingen niet verder toeneemt zodat er ruimte in het ziekenhuis is voor oudere mensen, mocht dat nodig zijn.
Aandacht geeft kracht
Hoewel mijn kinderen in ik niet in hetzelfde huis wonen en onze financiële situatie beroerd is, zijn we elkaar moreel en sociaal tot steun. We bellen elkaar de hele tijd en staan voor elkaar klaar. Als ik zie hoe ze zich om mij bekommeren en zorgen dat ik veilig binnenshuis kan blijven, dan geeft me dat de kracht om het langer vol te houden. Voor mij houdt dit soort steun mijn ziel levend, het zorgt ervoor dat ik me bijzonder en gewaardeerd voel en de moed erin houd.
Kleine dingen meer waarderen
Als dit straks allemaal achter de rug is, dan weet ik zeker dat ik trots ben op hoe ik al die tijd positief ben gebleven. Ik zal erop terugkijken als een les dat hoe oud je ook bent, je altijd nieuwe dingen kunt leren, je nieuwe gewoontes kunt aanleren en dat je nooit iets voor lief moet nemen. Door deze ervaring ben ik de kleine dingen meer gaan waarderen, wat er echt toe doet en wie er echt om mij geven. Het heeft me ook mijn hobbies opnieuw doen waarderen: naaien, lezen en mijn huis op orde houden. Deze periode heeft ook de banden met mijn familie versterkt en oude vriendschappen nieuw leven ingeblazen.
Het verhaal van Nidaa is ingezonden door HelpAge International, een netwerk van organisaties die zich inzetten voor oudere mensen in 85 landen, overal ter wereld. Het HelpAge-netwerk ondersteunt zo miljoenen ouderen om een veilig, gezond en waardig leven te leiden. Met speciale dank aan de Imam Sadr Foundation, de Amel Association en het Makassed Communal Healthcare bureau.
To read Nidaa’s story in English, please click here.