Mieke (80) uit Oegstgeest, woont zelfstandig
Lang leve de rollator
Ik ben altijd heel druk en uithuizig geweest, tot augustus 2019. Ik ben niet kleinzielig, maar ik heb nog nooit zoveel pijn gehad… Wat bleek, ik heb ingezakte ruggenwervels. Gelukkig gaat het nu, een jaar later, de goede kant op. En lang leve de rollator. Dat is mijn nieuwe vriendje, het nieuwste model lichtgewicht in ‘racing green’. Eigenlijk heb ik dan twee vriendjes, want ik heb zowel beneden als boven een rollator.
Wat is iedereen lief
Tweemaal per dag komt er iemand van thuiszorg Marente. In het begin kon ik niets, moesten ze me zelfs helpen met douchen. Gelukkig kan ik dat alweer zelf, maar het aandoen van de steunkousen, nee dat lukt nog steeds niet. Naast het functionele aspect is er ook sociale controle. Ik ben erg blij met ze. Net als met mijn geweldige hulp, de bezorgdienst van Appie en de schatten van buren. Wat is iedereen hartelijk, lief en behulpzaam.
Gezondheid is een groot goed
De spontaniteit van het leven is eraf. Dat komt door mijn ziekte en wordt versterkt door corona. Corona heeft zelfs mijn herstel vertraagd. Ik kon begin maart net aan een blokje om de straat lopen, maar ja toen kwam corona. En vervolgens de hitte. Nu ben ik na een stukje lopen kapot. Het proces van afscheid nemen van alles wat je niet meer kunt, kost verrassend veel energie. Je beseft je maar weer eens dat gezondheid een enorm groot goed is. Mocht ik corona krijgen, dan blijf ik thuis. Je krijgt mij geen ziekenhuis in!
Deuk in de auto
Gelukkig gaat autorijden weer. De eerste keer na bijna vijf maanden naar de kapper was een feestje. Mijn auto had trouwens al die tijd stilgestaan dus liet ik hem door de garage nakijken. Toen werd ik door hen gebeld, er bleek een deuk in te zitten en of ik het wilde opknappen. Ik moest toen aan mijn vader denken, die zou zeggen “Met een rollator rijden is één, maar niet met een deuk in mijn auto”.
Lekker Landallen
Ik heb meerdere keren per dag telefonisch en per WhatsApp contact met een vriendin die ik al vanaf de luiers ken. We wonen al heel lang niet meer dichtbij elkaar in de buurt maar we hebben elkaar nooit uit het oog verloren. We gaan twee- à driemaal per jaar, zoals wij dat noemen, Landallen. In september gaan we sinds corona weer voor het eerst. We rijden dan beiden in onze eigen auto 150 km naar elkaar toe en verblijven dan veertien dagen in een bungalow aan het water. We laten zelfs ontbijt aanrukken, zo luxe als de pieten. Maar toch vind ik het retespannend, kan ik je vertellen.
Poppenhuiskamers
Iets wat mij ook veel plezier bezorgt, is het inrichten van poppenhuiskamers. Ik heb er in mijn hobbykamer een heel aantal tentoongesteld, van losse kamers tot complete huizen. Niet alles bewaar ik zelf, vaak geef ik het weg. Zo was er bijvoorbeeld een buurmeisje dat heel erg van dansen houdt, toen heb ik een ‘balletstudio’ voor haar gemaakt [zie foto hieronder, red.]. Alleen kan ik nu niet meer dan een uur per dag zitten. Ook kan ik niet langer dan een uur per dag computeren. Alles moet met mate.
Zeg het met bloemen
Op 10 mei van dit jaar werd ik tachtig. ’s Ochtends om 10.00 uur werd ik verrast door allemaal lieve buren en vrienden die me kwamen feliciteren. Ze hadden tachtig ballonnen aan het hek bevestigd en zongen me uit volle borst toe. Ik kreeg ook heel veel kaarten en maar liefst twintig boeketten met mooie, felgekleurde bloemen. Mijn hele kamer stond vol!
