Mieke (79) uit Leiden, vrijwilliger, woont zelfstandig
Je wereld wordt kleiner
Naarmate je ouder wordt, wordt je wereld kleiner. En nu door corona helemaal. Ik ben een actief, sociaal en positief persoon, maar heb nu natuurlijk mindere dagen. Helaas zie ik minder mensen en kan ik niet meer de dingen doen die ik normaal doe. Geen vrijwilligerswerk, geen cursus, geen huisvrouwenclubje, niet meer met de PlusBus mee, niet meer eens in de twee weken bij zorgcentrum Roomburg eten, niet met mijn reisclubje naar Madrid. En ook niet met vriendinnen met de trein een weekendje weg. Want premier Rutte heeft gezegd dat als we niet voor een dringende reden van het openbaar vervoer gebruik hoeven te maken, we het niet moeten doen. En buiten dat, we zouden nergens wat kunnen eten of een kopje koffie kunnen drinken. Het is zo jammer dat we nergens naar toe kunnen leven.
Van iedere dag iets maken
Toch maak ik er iedere dag wel iets van. Rond 8.00 uur ga ik uit bed en kijk ik tijdens het ontbijt naar WNL. Dan rommel ik wat in huis of doe ik wat bankzaken. Vervolgens maak ik een wandeling. Ik moet toch in beweging blijven. Vaak ga ik dan op een bankje zitten en even naar de wereld om mij heen kijken. Overdag luister ik graag naar de radio, en dan vooral naar omroep MAX. Iedere vrijdag ga ik met een vriendin boodschappen doen. Verder vind ik het leuk om te koken. En ’s avonds gaat de televisie aan. Het nieuws volg ik op de voet en ik kijk ook graag documentaires.
Steun van de kinderen
Mijn lichtpuntjes in deze tijd zijn mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik kan zo genieten van de etentjes met bijvoorbeeld Pasen en Kerst, die ik thuis organiseer voor iedereen. Maar ja, dat mag niet meer met zoveel personen. Soms voel ik me wel wat eenzaam, ik wil ze ook niet altijd belasten. Een ieder doet immers wat hij of zij kan. Zo komt mijn kleindochter Shanna soms helpen, bijvoorbeeld met het zemen van de ramen, en dan eet ze gezellig een boterhammetje mee.
Een kaarsje branden
Ook kan ik mijn verhaal nog kwijt bij mijn overleden echtgenoot Karel, hoe gek dat ook klinkt. Ik steek dan een kaarsje aan en klets tegen zijn foto. We hadden op 1 november zestig jaar getrouwd geweest. Maar helaas is hij veertien jaar geleden overleden. Men denkt misschien dat het verdriet slijt, toch is het er altijd.