Michiyo (100) uit West-Tokyo (Japan), woont in een verpleeghuis
Lastig
Sinds de coronacrisis zie ik geen mensen meer buiten de instelling. Dat mis ik het meest. Ik kon regelmatig mensen zien. Omdat ik geen familie heb, sprak ik af met mijn vrienden. Maar ik kan geen vrienden maken in deze instelling. Ik heb hier geen vrienden en niemand om mee te praten. Ik leef al honderd jaar en de tijden zijn veranderd. Voor je het weet, zal de Taishō-periode (van 1912 tot 1926) helemaal vergeten zijn… Ik heb me nooit zorgen gemaakt over corona. Het is gewoon lastig.
Voorzorgsmaatregelen
Afgezien daarvan is mijn leven niet zoveel veranderd. Ik breng de meeste tijd door in mijn kamer. Als de instelling iets organiseert waar ik naartoe kan, zoals een bewegingsprogramma, doe ik er wel aan mee. Iedereen neemt voorzorgsmaatregelen tegen het virus, zoals het dragen van een mondkapje, het gebruik van ontsmettingsmiddel en het wassen van de handen.
Samen winkelen
Winkelen? Oh, we zouden vandaag gaan winkelen! De medewerkers brengen ons eens per maand met de bus vanaf hier. Meestal gaan we met vier of vijf personen. Ik ga meestal naar drie plekken: naar de supermarkt, het winkelcentrum en een buurtwinkel. Vandaag ga ik naar de buurtwinkel.
Mijn kerk
Ik ben altijd naar dezelfde kerk blijven gaan, zelfs nadat ik halverwege de jaren negentig naar deze instelling was verhuisd. Maar dat kan ik nu niet meer omdat het te ver weg is. Ik moet een bus nemen naar het dichtstbijzijnde station en dan nog twee treinen om daar te komen. Dat vond ik niet erg toen ik jonger was, maar nu is het te zwaar. De pastoor van de kerk belde me laatst voor mijn honderdste verjaardag. Hij stuurde me ook een kaartje en bloemen. Hij is erg attent. Hij voelt als familie.
Bidden in mijn kamer
Er is hier vlakbij een kerk van hetzelfde kerkgenootschap, maar ik voel me niet op mijn gemak om daar alleen heen te gaan, omdat ik niet zoveel weet over die plek. De kerk is niet op loopafstand, dus ik moet een vriendin vragen om me een lift te geven. Maar zij heeft het behoorlijk druk en ze moet soms werken op zondag. Dus bid ik meestal in mijn kamer, ’s ochtends en’ s avonds. Dat kan ik alleen doen.
Michiyo is op 24 september 2020 geïnterviewd. Haar verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read Michiyo’s story in English, please click here.