Matsuko (77) uit een provinciestad in Japan, gepensioneerd, woont in een vrijstaand huis met haar echtgenoot, dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen
Niemand kan mijn rol overnemen
Mijn echtgenoot is al 14 jaar voorzitter van de buurtvereniging, een vrijwilligersorganisatie waarin buurtbewoners elkaar ontmoeten en allerlei onderwerpen bespreken. Het is een traditionele organisatie, sommige onderdelen functioneren goed en andere niet. Ik help mee achter de schermen, als een soort welzijnswerker. Ik ga de buurt rond en bezoek de ouderen. Het is lastig om iemand te vinden die mijn rol kan overnemen, daarom doe ik het nog steeds.
Kersenbloesem bekijken
Ik ben ook betrokken bij de activiteiten van de buurtsalon (een ontmoetingsplek) en een beweeggroep. Vanuit de salon organiseren we zo’n vijf keer per jaar een evenement. Zoals een Nieuwjaarsfeestje in januari, kersenbloesem bekijken in het voorjaar en een kunstfestival in de herfst waarvoor we zelf ook kunstwerken maken. Als welzijnswerker ben ik ook betrokken bij een beweegprogramma om kwetsbaarheid te voorkomen. Sinds de start in november 2017 komt de beweeggroep eens per week bij elkaar. Ik was hiervoor gevraagd door een lokale welzijnscoördinator die oudere mensen en kinderen ondersteunt, op verzoek van de overheid.
In groepjes van vijf
We hebben altijd veel mensen in de salon, rond de twintig. Dat kan natuurlijk niet binnen de corona-richtlijnen. Ook de beweeggroep mag nog niet van start, dat hoorden we van de gemeente. Wel is een handenarbeid clubje weer begonnen, georganiseerd door de ouderenbond, door de club op te delen in groepjes van vijf. Zij leren ons om Japanse sandaaltjes te maken van ongebruikte t-shirts. Dat hebben we afgelopen woensdag gedaan. Dat is volgens mij het enige dat weer is begonnen. Toen de beweeggroep moest stoppen, hebben we met de deelnemers een tochtje gemaakt, we hebben gewinkeld en zijn bij elkaar op bezoek gegaan. We houden contact. We hopen ook allemaal dat de salon weer open mag, die mensen komen allemaal uit de gemeenschap.
Veel hobby’s
Gelukkig heb ik veel hobby’s. Zo heb ik veel plezier bij de kalligrafieclub, tot deze moest sluiten als gevolg van corona. In juni mocht de club alweer open. Want als je kalligrafeert, dan doe je dat in stilte, toch? De club is al 15 of 16 jaar geleden bij de buurtvereniging opgericht, het is de oudste klas. We hebben nu 14 leden en het gaat hartstikke goed. We zijn bij de buurtverenging ook een zangclub begonnen, maar dat kan nu ook niet. Het was de bedoeling dat we bij het kunstfestival in het najaar met de kalligrafieclub een expositie zouden verzorgen en we zouden optreden met de zangclub. Dat is wel balen.
Volksdansen en ansichtkaarten
Ik doe ook aan volksdansen, voor de beweging. Ik vond het maar niks, tot een vriendin me hiervoor uitnodigde toen ik stopte met werken. Ik heb zo’n 20 jaar voor een autofabriek gewerkt, ik maakte de autobekleding. Toen ik 58 was ben ik gestopt, dus ik dans alweer een tijdje. Ik dans op twee plekken maar die zijn allebei gesloten door corona. O ja, ik hou ook van Japanse ansichtkaarten kunst, maar die groep is ook gestopt. Ik teken heel graag en toen nodigde een lid me hiervoor uit. Deze plek is wat verder van huis maar ik ga er met plezier heen. Dus even kijken; twee keer per week kalligrafie en zingen, drie keer per week volksdansen en een keer per week Japanse ansichtkaarten maken.
Mondkapjes maken voor kinderen
Toen mijn Japanse ansichtkaarten clubje werd opgeschort, ben ik het thuis gaan doen en heb ik er en paar gegeven aan mijn clubgenoten en docent. Tijdens de ‘lockdown’ periode kwam ik ook toe aan allerlei kleine dingen die ik lang niet had gedaan, zoals de tijd nemen om het huis op te ruimen en schoon te maken, huisvrouwen gedoe. Dat was niet verkeerd, denk ik. Omdat ik in mijn werk altijd met een naaimachine heb gewerkt, ben ik mondkapjes gaan maken. De basisschool in deze buurt heeft maar 20 studenten. De kinderen vroegen mij om te naaien, dus ik ben aan de slag gegaan, en gaf alle kinderen elk twee mondkapjes en een pakje zakdoekjes in een tasje van de eurowinkel. Ik kreeg later allemaal bedankbriefjes. Die koester ik zo enorm, die heb ik gekregen dankzij corona. Ik hoef me dus niet te vervelen.
Ramen open in de auto
Ook ging ik laatst langs bij een vriendin van me, die me had uitgenodigd om haar hortensia’s te komen bewonderen. Rond juni, toen de maatregelen langzaam werden versoepeld, ging ik dat soort dingen doen om een beetje frisse lucht te krijgen. We zijn diep de bergen in gereden. Omdat de bestuurder op leeftijd was, moesten we voorzichtig zijn, snap je? Ik was met een goede vriendin van mij. We moeten afgesloten ruimtes vermijden, dus hielden we tijdens het rijden de ramen open.
Vermijd de drie C’s
Ik doe de boodschappen voor een vriendin. Een andere vriendin heeft Parkinson, haar rijd ik naar het ziekenhuis. Zij heeft ook kinderen, maar die moeten werken. Verder ging ik graag met vrienden naar de warmwaterbronnen, maar dat kan nu niet. Nu bel ik ze om even dag te zeggen. Ook mijn buren kan ik niet zien dus die bel ik ook. Mijn jongere zus en broer zocht ik altijd op maar dat vinden we nu toch wel van spannend, dus bellen we maar. Je moet je gewoon aan de regels houden en de drie C’s vermijden: Closed spaces (afgesloten ruimten), Crowded places (drukke plekken) en Close-contact settings (nabij contact).
Koreaanse soaps
Ik heb eigenlijk weinig problemen. We hebben niet zoveel geld nodig, we geven ook niet veel uit aan brandstof. Ook die ‘lockdown’ is niet zo erg, als je er eenmaal aan gewend bent. De mens blijkt toch veerkrachtig. Als we dan toch thuis moeten blijven, dan maken we er maar het beste van. We kunnen onszelf thuis prima vermaken, bijvoorbeeld door de Koreaanse soaps te kijken die ik zo lang heb gemist. Daar kan ik van genieten. Gezien ons leeftijden, is het niet zo’n ramp om thuis te blijven. We wonen met een grote familie, dus mijn dochter en kleinkinderen kunnen even een boodschap doen zodat ik er niet te vaak uit hoef. Ik ben nog gezond, dus ik ga soms op de fiets naar winkels in de buurt. Dus echt, het is niet zo’n punt. Als je nadenkt over wat er allemaal aan de hand is, dan hou je je gewoon aan de regels en dan blijf je thuis. Iedereen doet het, dus ik ook, om het virus te vermijden.
Strandwandeling
Rond maart en april, toen het nog niet zo heet was, ging ik wandelen in het park. Sinds de zomer werd het daar te warm voor en kies ik voor een strandwandeling aan het einde van de middag. Ik wandel langs de kust en herinner mezelf eraan dat ik gezond moet blijven.
Ik ben niet van plan om met iets nieuws te beginnen, maar ik zou graag in verbinding blijven met de mensen in mijn gemeenschap, net zoals voorheen.
Matsuko’s verhaal is ingezonden door International Longevity Center (ILC) Japan – 国際長寿センター, lid van de ILC Global Alliance, een internationale federatie die onderzoek doet naar en zich sterk maakt voor de vitaliteit, maatschappelijke en economische positie van ouderen. ILC wordt in Nederland vertegenwoordigd door Leyden Academy.
To read the story of Matsuko in English, please click here.