In maart interviewden we Maria (70), zie het verhaal onderaan. In deze update vertelt Maria hoe het nu met haar gaat
Het gaat eigenlijk heel goed met mij, dat komt ook doordat ik goed op mijzelf kan zijn. Mijn clubjes (schilderen, zang en linedance) mis ik nog steeds niet. Het is leuk dat het er was, maar het is geen levensbehoefte. Misschien verandert dat nog wel als deze corona-situatie nog een half jaar duurt. Laatst sprak ik iemand die alleen is en blij is dat alles weer op gaat starten, dan is het toch een ander verhaal. Ik denk meer: ‘Het begint weer, maar wil ik wel?’ Uiteraard ook met corona in mijn achterhoofd.
Schilderen
Normaal ga ik op dinsdag schilderen, we zijn met een groepje van vijf personen en zitten in een oud schoolgebouw. Ik twijfelde al of ik door wilde gaan, maar nu het zo abrupt is gestopt is het ook goed.
Zang
Het ensemble waar ik bij zing is deze maand weer van start gegaan. Ze zingen nu in een kerk. Maar de behoefte om te starten heb ik nog niet. Ik voel me ook niet zo vrij als anders. Het grote koor waar ik deel vanuit maak heeft een enquête gehouden onder haar 100 leden. 65 hebben gezegd zeker te komen en 35 weten het nog niet. Ook hier heb aangegeven dat ik het nog niet weet. Dat ik het niet mis is voor mij ook een reden om nog even te wachten.
Linedance
Mijn linedanceclub is buiten weer gestart. Zoals ik er nu tegenaan kijk start ik daar in september ook weer mee. Dan binnen. Het is een kleine locatie, dichtbij huis en minder drastisch qua maatregelen. Dat voelt dan toch beter.
Filosofische gedachten
Eerder dacht ik nog heel filosofisch na over de hele toestand. Die gedachten zijn weg en hebben plaats gemaakt voor de realiteit van het echte leven: iedereen gaat weer zijn eigen gang. Het ‘elkaar helpen’ zakt weg door het dagelijkse ritme en routines. Mensen gaan meer aan de slag met ‘hoe kom ik er goed uit?’ dan met ‘hoe komen we er samen goed uit?’
Vorige week hadden we weer een persconferentie. Ik hoor het en lees over de nieuwe maatregelen, maar veel trek ik me er niet van aan, want ik blijf toch gewoon thuis.
Heimwee naar de trein waar je zo in kunt stappen
Ik vind het vervelend dat je een mondkapje moet dragen in de trein. Afgelopen week was onze kleinzoon een paar dagen bij ons. Hij woont in Amsterdam en sinds het begin van corona had ik hem niet meer gezien. De noodzaak om nu naar Amsterdam te gaan is niet zo hoog, we hebben hem immers net gezien, maar als het te lang duurt stap ik misschien toch wel met een kapje in de trein: Je zou langzamerhand heimwee krijgen naar dat je zo in de trein kunt stappen
Maria (70), gehuwd
Dagelijks leven
Het is een gekke gewaarwording dat ik 70 ben en tot de risicogroep behoor, terwijl ik een goede gezondheid heb en me dus in die zin veilig voel. De afgelopen week ben ik thuisgebleven. Mijn man doet de boodschappen, maar dan wel als de winkel is uitgestorven. Dat ik nu mijn normale sociale dingen van line dance, schilderles en de twee koren waar ik op zit niet kan bezoeken, vind ik op zich wel jammer, maar aan de andere kant kan ik me ook heel goed alleen vermaken met het lezen van een boek, haken en de iPad. Ik kom zelfs nog niet toe aan dingen waar ik anders ook nooit aan toe kwam. Ik ben dus nog niet begonnen met opruimen en het schoonmaken van het huis. Maar wie weet komt dat nog. 1 juni is nog een eind weg. Het is eigenlijk nog wel moeilijk je daar een voorstelling van te maken. In die zin vind ik het niet heel erg dat we thuis moeten blijven. Wat ik wel jammer vind is dat we niet naar onze kleinzoon in Amsterdam kunnen. Gelukkig hebben we Facetime.
Politiek en communicatie
De nieuwe maatregelen die vandaag zijn aangekondigd, voelden als een tegenspraak. Enerzijds Rutte die zegt dat je een ommetje mag maken en daarna Grapperhaus zegt: ‘Blijf alsjeblieft allemaal binnen en ga alleen naar buiten als het echt noodzakelijk is.’ En dan al die berichten die je hoort op radio en TV roepen bij mij ook angst op en nu denk ik: Moet ik nu blijven luisteren? Daar ben ik nog niet uit.
Veiligheid
In ons eigen huis voel ik me eigenlijk best veilig. Dat komt omdat we een groot huis hebben, met een grote tuin eromheen en met weinig mensen in de directe buurt. Dat voelt alsof je op een veilig eiland zit. Daarbij komt dat we in een klein dorp in Zuid Limburg wonen, waar het altijd al rustig is. Het kleine stukje straat waar ik vanuit huis naar kan kijken is helemaal leeg. Het gekke is dat je zelf het gevoel krijgt dat je niet naar buiten mag. Er is een soort drempel van: Kan ik wel buiten gaan om te wandelen? Gisteren heb ik een rondje om de kerk gelopen en ik zag twee, misschien drie mensen lopen, dat is uitzonderlijk weinig. Buiten lopen voelt als een overtreding, maar dat is het niet.
Waarom
Twee weken geleden was ik nog in Oostenrijk, op de terugweg dacht ik: ‘Zou de mens denken dat de wereld maakbaar is en gaat corona nu leiden tot ander gedrag? Minder materialistisch en meer sociaal? En wordt er misschien van bovenaf ingegrepen in deze samenleving?’ Misschien filosofisch, we zullen het zien.