Margje (43) uit Nijmegen, werkt als directeur Zorg & Welzijn bij Zorggroep Apeldoorn en omstreken
Knuffelig
Eergisteravond is een bewoner van een afdeling voor mensen met dementie gevallen. Meneer had verder geen COVID-klachten. Toch vertrouwde het team het niet, dus laagdrempelig testen. Deze bewoner is erg knuffelig, hij loopt veel en zoekt constant fysiek contact. De volgende ochtend blijkt de PCR-test positief en zijn er meerdere bewoners met ondertemperatuur, ander gedrag en twee die wat kortademig lijken. Dus breder testen en de maatregelen verscherpt. Met extra aandacht voor de ventilatie.
Alle zeilen bij
Op de sneltest blijkt al een aantal bewoners positief. Dus alle protocollen en richtlijnen samen met de kenmerken van de locatie, de mogelijkheden van cohorteren verwerkt tot verschillende scenario’s. Deze alvast uitgedacht en waar mogelijk ingeregeld. Gistermiddag veel testuitslagen binnen: helaas veel positief. Goed overleg met naasten, medewerkers en waar mogelijk met bewoners. Extra voorraden naar de locatie. Omgekeerd verplegen ingezet (waarbij het team vanaf de toegang tot de afdeling beschermd is), zodat bewoners in hun eigen omgeving kunnen blijven en zo vrij mogelijk kunnen bewegen. Instructie aan het zorgteam. Extra ondersteuning vanuit de facilitaire diensten. Berichten naar de familie, cliëntenraad en het team. Planning doorgelopen. Extra medewerkers ingepland, want COVID-zorg is zwaar.
Hart onder de riem
Vandaag ben ook ik naar de locatie gegaan. Om er met aandacht te zijn, een hart onder de riem te steken en een extra handje te helpen en ondersteunen. Omkleden in uniform, volgens de procedure: eerst masker, dan spatbril, dan schort met lange mouwen, dan handschoenen… gelukkig hangen er kaarten met uitleg. Op de afdeling heerste, behalve het ruisen van de schorten, veel rust en overzicht. Bewoners zaten aan tafel, sommigen liepen rond en enkele ziekere bewoners lagen op bed. Op drie kamers was al extra zuurstof nodig.
“Waarom drink jij niet?”
Meneer Bos trok me aan mijn arm: hij wilde met me praten, want hij was ‘gepakt’ en niemand mocht het weten. Gelukkig was ik er, zo zei hij, en kon ik hem helpen. We liepen een rondje over de afdeling. Halverwege kreeg hij last van zijn knie. We rustten in een zitje en ik haalde koffie. “Met melk maar niet teveel.” “Waarom drink jij niet?” “Ik heb een masker op, ik mag over twee uur een kopje koffie.” “Oh dan heb ik het luxe hier,” en glimlachend verzonk hij in zijn eigen gedachten. Meneer Bos klonk benauwd. Al vond hij zelf van niet. Hij had vooral dorst en wilde naar huis. Hij hield mijn hand heel stevig vast.
Oogcontact en humor
De controles werden gedaan. Temperatuur, saturatie, en vanwege omgekeerd verplegen gaat alles net iets anders dan normaal. De lunch werd geserveerd. Samen eten is anders. De bewoners eten en wij zitten in volledige Persoonlijke Beschermingsmiddelen (PBM). Hoe belangrijk is de blik, het oogcontact. En ja, humor is er ook. Een collega die voor het eerst weer kwam, vroeg: “Hoeveel positieven zijn er hier?” Een collega antwoordde: “Er is hier zoveel positiviteit, de hele afdeling is er vól van.” Dat lucht op.
Koffie van de buren
De man en zoon van een collega kwamen om extra palen voor handalcohol in elkaar te zetten. Er werd soep en broodjes gebracht voor het team. De koffie van de buren smaakte heerlijk. Samen doe je het. Samen draag je het.
Hoop op vaccinatie
Tijdens de pauze op afstand in de schone ruimte sprak een collega de hoop uit dat ze snel een plekje voor de vaccinatie kon krijgen. En dat ze de ouderen niet zouden vergeten. “Dit is zo zwaar voor iedereen en het is zo vermoeiend, werken in pak. Ik hoopte dat we er bijna waren.”
Bruggen blijven zoeken
Nadat ik uitgepakt, omgekleed en weer schoon was en terug naar huis reed, scheen de zon in mijn ogen. Ik moest even uitwaaien. Op de parkeerplaats bij de Vennen krioelde het van de mensen. Hele gezinnen, groepen mensen samen. Wat een andere wereld. Ik liep snel door. De zonsondergang en de weidsheid hielpen me mijn rust weer te vinden. Wat leven we in een bizarre tijd. Waarin werelden zo lijken te verschillen, en we toch samen met en voor elkaar deze periode door moeten. Waarin we ontzettend veel leren. Waarin de waarde van ‘er zijn’ groot is. En waarin ik me heel goed realiseer hoe ver weg corona voor velen is. En voor anderen juist zo dichtbij. Laten we die bruggen naar elkaar blijven zoeken. En ja, daarvoor sta ik graag met mijn ‘poten in de klei’.
Respect voor medewerkers
Oh ja en familie mag natuurlijk op bezoek komen. Op afspraak en volledig beschermd. Of in de Kom op Visite kar. We zien echter dat veel naasten bezoek liever uitstellen. Dus beeldbellen we veel. Wat een enorm respect en waardering heb ik voor alle medewerkers. Zij staan er. Iedere keer weer. Gaan tijdelijk bij een vriendin wonen omdat een huisgenoot COPD heeft, en ze deze niet wil besmetten. Slapen op zolder, weg van hun gezin. Eindeloos respect voor hun inzet en veerkracht!