Louky (93) uit Leiden, weduwe, woont zelfstandig
Saai zonder bridge
Wat corona voor mij persoonlijk betekent? Daar kan ik kort over zijn, in één woord: saai! Ik speelde met vriendinnen tweemaal per week bij mij thuis bridge. Toch zijn ze, ondanks dat we allen het eerste en ook al tweede vaccin hebben, voorzichtig. Ik mis het meest de uitdaging van het kaartspel en de gesprekken tussendoor met de dames.
Internet verrijkt je leven
Maar ik verveel me niet hoor. Er is zoveel te doen. Ik zit vaak op mijn computer en op het internet. Ook heb ik een iPad en een iPhone. Ik vind dat meer ouderen zich daarin zouden moeten verdiepen, het verrijkt echt je leven! Ik las altijd graag, al heb ik daar nu minder rust voor, hoe raar dat ook klinkt. Momenteel lees ik het liefst psychologische boeken met wat diepgang.
Niet eenzaam
Ik ben niet eenzaam. Ik word regelmatig gebeld, door familie, buren en nu ook door iemand die vragen aan mij stelt over hoe ik corona en alles wat erbij komt kijken ervaar. Ik rij nog auto. Bij veel wind loopt de huismeester met me mee naar de auto, want dan waait mijn stok weg en kan hij me ondersteunen. Maar ik rij ik niet meer naar Amsterdam hoor, dan ga ik met de Valys (regiotaxi). Verder doet buurman Jan mijn boodschappen, heel lief.
Activisten
Ik heb de maatregelen aanvaard. De huidige versoepelingen zijn misschien riskant, maar ze zullen het wel weten. Er is ook zoveel om rekening mee te houden en met alles zijn er voor- en tegenstanders. Met activisten heb ik niet veel, tenzij het over vrouwen en gelijkheid gaat haha.
Schouders eronder
Ik denk dat er veel blijvend zal veranderen, zoals het thuiswerken. Ook zullen we mondiaal moeten zijn en met z’n allen over de hele wereld de schouders eronder zetten.
Leven in het nu
Op zich maak ik me niet teveel zorgen. Ik voel me goed en hoop dat dat zo blijft. Maar ik kijk niet te ver vooruit, ik leef in het nu. Praten over het verleden, daar heb ik ook niet veel mee. Toch zal ik iets van mijn achtergrond vertellen. Ik ben in 1928 in Soerabaja, Nederlands-Indië geboren. In 1935 repatrieerden we en kwamen we uiteindelijk in Leiden terecht, en daar woon ik nog steeds.
Op mijn vijftigste studeren
Toen ik zeventien was en ik, net na de oorlog, bleef zitten op het gymnasium, ging ik van school. Ik had geen vader meer en mijn moeder had eerlijk gezegd niets te zeggen. Uiteindelijk ben ik op mijn vijftigste toch gaan studeren, rechten. Toen had ik daar namelijk de tijd, het geld en de energie voor. Na het afronden van mijn studie ben ik mijn eigen projectbureau gestart. Zo was ik coördinator van het Madurodam jeugdfonds. Van elk kaartje dat ze verkochten, ging een bedrag naar dat fonds, waarmee we dan weer van alles voor jongeren mogelijk maakten. Met mijn 72e ben ik met pensioen gegaan, alweer ruim twintig jaar geleden. Zo, dat lijkt me wel genoeg ouwe koek!
