Loes (75) uit Den Haag, weduwe
Versleten heupen
Allebei mijn heupen zijn versleten. Ik had alleen last van mijn bovenbenen en knieën, dus de dokter had eerst niet aan mijn heupen gedacht. Daardoor heb ik er langer mee doorgelopen dan normaal is.
In november 2019 ben ik aan mijn rechterheup geopereerd en 31 maart 2020 zou ik geopereerd worden aan mijn linkerheup. Maar ik kreeg een telefoontje dat het niet doorging vanwege corona. Dus toen was het afwachten. Eind juni belden ze dat ze weer gingen beginnen maar toen wilde ik liever wachten tot september. Ik heb namelijk een stacaravan in Waddinxveen waar ik ieder jaar van 15 maart tot 15 oktober heen kan. Vooral in coronatijd kon ik daar tenminste nog eens wat mensen zien, want thuis zag ik bijna niemand.
Vergeten
In september ben ik weer gaan bellen en toen zijn ze het vergeten te noteren. Ja dan gebeurt er helemaal niets natuurlijk. Dus in oktober ben ik weer gaan bellen. De medewerker kwam erachter dat er niets gebeurd was, zei: ‘O, o!’ en ging gelijk actie ondernemen. Maar helaas, toen bleek mijn bloeddruk te hoog en konden ze geen toestemming voor de operatie afgeven.
Engelse toestanden
Ondertussen ging het wel, eens in de week had ik een hulp die stofzuigde en stofte, en mijn dochter deed ook veel voor me. En ik wist dat ik vanzelf wel een keer aan de beurt zou komen. Maar toen ik over die Engelse toestanden hoorde dacht ik: ‘Nu ga ik bellen, het is nu of nooit!’ Je wilt er ook wel een keer vanaf natuurlijk. Ik zei -behoorlijk nuchter- tegen de dame aan de telefoon: ‘De jaren die nog ik heb, wil ik wel nog normaal lopen.’ ‘Nou nou mevrouw’, antwoordde ze.
Omdat de operatie toen toch wel dichterbij kwam zei ik: ‘Ik wil even niemand zien want ik moet geopereerd worden.’ Dus toen was ik heel voorzichtig met het oog op corona en heb ik even helemaal geen familie meer gezien. Mijn bloeddruk was inmiddels ook weer laag. In januari belde ik weer en meteen de volgende dag kon ik langskomen. Ze zeiden: ‘Het is wel heel slecht met uw heup!’ Vijf dagen later, op 18 januari, lag ik op de operatietafel.
Olifantenbeen
Na de operatie kreeg ik een grote bloeduitstorting, precies naast die wond. Had ik zo’n dik olifantenbeen van lies tot teen. En precies in het weekend natuurlijk. Ik belde en ik moest met mijn voet omhoog en als het rood werd weer bellen. Het was wel pijnlijk. Het moet nu nog steeds naar beneden zakken dus dat duurt ook nog wel even. De fysio was er net en zei: ‘Het duurt een jaar voor je bent waar je was.’ Ik zei: ‘O nee joh man!’ Maar het zal wel. Over zes weken mag ik weer bukken, dus dat valt ook weer mee.
Mogelijkheden
Het werd er afgelopen jaar natuurlijk niet gezelliger op, koffiedrinken, lunchen, het is allemaal weggevallen. Ik deed altijd leuke dingen met Joke, een vriendin van mij. We hebben een treinkaart en een museumkaart en vonden altijd wel iets waar we naartoe konden, daar is Joke heel goed in. Maar afgelopen jaar wilden we niet in de trein met monddoekjes en er was veel dicht natuurlijk.
We bleven wel steeds kijken wat er toch nog mogelijk was. We gingen dan bijvoorbeeld met de auto weg die we dan zo dicht mogelijk bij het museum parkeerden. Want ik liep slecht met mijn heup, maar zij loopt ook niet zo goed. En toen alles dicht was kon je nergens lunchen, dus die namen we zelf mee. We reden dan binnendoor, nooit over de snelweg, en dan was er altijd wel een bankje te vinden om onze meegebrachte lunch te eten. Als het slecht weer was, gingen we yahtzeeën bij Joke thuis. Gelukkig zijn we allebei positief ingesteld.
Niet negatief zijn
Tuurlijk, de coronatijd is niet gezellig maar dat geldt voor iedereen. Er zijn genoeg mensen die het zwaarder hebben dan ik. Voor de horeca en de winkels is het verschrikkelijk. Ik heb ook wel eens een dag dat ik minder lekker opsta, maar dat zakt vanzelf wel weer weg. En ik bel en app veel. Het heeft ook geen zin om negatief te zijn want daar heb je alleen jezelf mee.