Lisa (31) uit Zutphen, werkt als verpleegkundige bij een verpleeghuis in Doetinchem
Spanning
Het is op dit moment relatief rustig bij ons, we hebben gelukkig nog geen besmettingen. Maar je merkt toch de spanning, iedereen is heel voorzichtig. We proberen als team echt alles eraan te doen om ‘het’ buiten de deur te houden. Ik denk dat we die spanning wel extra erg voelen door wat er is gebeurd in de eerste golf. Wij zijn als afdeling ook toen besmettingsvrij gebleven, maar op een andere afdeling hier zijn 32 van de 40 cliënten overleden. Dat was echt heel heftig. Sensire is een grote organisatie, maar dit voelde iedereen. De afdeling waar ik op werk is ook een crisisafdeling, dat wil zeggen dat veel cliënten die als crisisopname binnen komen eerst een tijdje bij ons verblijven voor ze doorstromen. Die mensen ken je goed, een deel daarvan is ook overleden. Zoals die eerste golf was, dat wil niemand meer, dat merk je in alles wat we doen.
Omgang met familie
De extra voorzichtigheid binnen ons team maakt ook dat we nog wel eens kunnen botsen met familieleden die zich wat minder nauw aan de regels houden en echt de kont tegen de krib gooien als het gaat om de bezoekregeling. Dat is soms best lastig. Familie is nog altijd van harte welkom, dit hopen we ook zo te houden, maar dan is het soms wel erg vervelend als mensen zich niet aan de voorschriften willen houden. Ik snap het ook wel hoor, het is een enorm emotionele tijd voor iedereen. Maar het maakt het voor ons verzorgenden wel lastig omdat wij juist zo voorzichtig zijn. Dat kan soms frustreren. Gelukkig zijn er ook veel familieleden die het heel goed begrijpen en juist met ons meedenken. En we hebben een hecht team. We kunnen veel kwijt bij onze teamleider en de senior verpleegkundige.
Reflectie
De eerste lockdown heeft veel verdriet en onzekerheid met zich meegebracht maar ik denk dat het ook wel een aantal dingen heeft laten zien die misschien iets anders kunnen in het verpleeghuis. Op onze afdeling bijvoorbeeld werken we met cliënten die zowel aan dementie leiden als gedragsproblemen vertonen. Na enkele weken lockdown merkten we al dat minder bezoek ook voor veel rust zorgde onder de cliënten. We hebben dit zo goed mogelijk naar de familie gerapporteerd. Lang niet iedereen wil dit natuurlijk horen maar er zijn ook enkele familieleden die nu bewust hun bezoek gedurende de dag of week ietsje matigen.
Naweeën van corona
Ondanks dat er op onze afdeling geen besmettingen zijn geweest, heb ik in maart zelf wel corona opgelopen. Ik ben toen een paar weken echt flink ziek geweest en het heeft langer geduurd dan ik ooit had kunnen bedenken. Eigenlijk ben ik er nog steeds niet vanaf. Ik kan functioneren en mijn uren werken, maar merk dat mijn conditie nog verre van optimaal is. Vooral mijn conditionele uithouding is belabberd, mijn longcapaciteit lijkt wel sterk verminderd. Dit heeft er wel voor gezorgd dat ik echt even moest schakelen en de dingen in mijn leven anders moet invullen. Dit heeft nog altijd, ook na zes maanden, invloed op mijn dagelijkse leven. En dat heb ik te accepteren. Dat is best lastig soms, vooral omdat er nog zoveel onzekerheid is over hoe verder. Ik ben nu 31 jaar en ik hoop toch dat dit weg zal trekken, al heeft het twee jaar nodig, dat is dan maar zo, maar nu weet niemand het nog. Ik wil niet zeggen dat het me bang maakt maar onzeker ben ik zeker. Via het Radboud UMC ben ik een revalidatietraject op de longafdeling gestart. Ik hoop dat daar meer informatie uit komt over het ziekteverloop en dat het iets van de onzekerheid kan wegnemen.
Doe nog even mee!
Ik kan mij nog altijd goed voorstellen dat het een ver-van-mijn-bed-show blijft voor mensen die zelf niemand kennen die goed ziek is geworden. Maar ik hoop dat de tweedeling die momenteel aan het ontstaan is in de samenleving, niet verder groeit. Het virus is geen hoax en iedereen kan besmet raken. Laten we dus nog even met zijn allen ons beste beentje voor zetten!