Leny (93) uit Uithoorn, weduwe, haar dochter woont in Spanje
Ik geniet echt nog
Ik heb niet zoveel last gehad van de coronacrisis. Soms dacht ik ’s ochtends: ‘Oh nee, ik hoef niks, ik moet thuisblijven’. Met een vriendin die hier op de galerij is komen wonen, deed ik allemaal gezellige dingen. Zo gingen we bijvoorbeeld naar Delft met de Valys, of naar het Koninklijk Paleis, maar dat kan nu natuurlijk even niet. Nu hoefden we de deur ook niet uit want haar zoon deed boodschappen voor ons. Hij zette het voor de deur, dus wij bleven gewoon lekker thuis, bij elkaar koffiedrinken. Verder ben ik met haar bij een oud-collega geweest die jarig was, hebben we lekker in de tuin gezeten, zulke dingen doen we nog wel. En ik heb mooi uitzicht, ik kijk op de natuur uit, zie de vogeltjes, ik geniet echt nog.
Candy Crush op de tablet
Ik wil iets breien voor mijn kleindochter, de katoen heb ik al dus ik moet nodig naar het dorp om een breiboek te zoeken. Verder doe ik Candy Crush op de tablet en heb ik een boek liggen om te lezen. Ik eet tussen de middag warm, ik kook altijd nog, nooit-kant-en-klaar maaltijden. En dan ga ik om een uurtje of twee een uurtje op de bank liggen. Met mijn dochter in Spanje facetime ik, dan zien we elkaar weer even en we bellen haast iedere dag. Echt hoor, je kan zelf een heleboel doen om het gezellig te houden.
Goed bedoeld, maar…
Dat die oude mensen nu zielig zijn, die oude mensen zaten toch ook vaak alleen? Ik erger me daar een beetje aan. Ze hebben allemaal televisie, vroeger had je niks, niet eens een radio. Ik kan het woord ‘kwetsbare oudere’ niet meer horen, ik kan er niets aan doen. Doe iets of pak een boek. Je moet gewoon positief blijven. Het is natuurlijk goed bedoeld, maar dan gaan ze muziek maken buiten voor een verzorgingshuis, ik zou daar eerlijk gezegd helemaal niet op zitten te wachten, ik vermaak mezelf wel. En is het mijn tijd, dan ga ik.
Begraven in een kartonnen doos
Ik heb het wel erger meegemaakt in de oorlog. Ik was 13 jaar toen de oorlog begon en 18 jaar toen hij afgelopen was, ik had geen broek meer aan mijn gat en geen schoenen meer. Wij zijn wel vijf keer verhuisd en mijn moeder is op de avond voor de bevrijding gestorven door de honger. Ze is in een kartonnen doos begraven, er was geen kist. Toen heb ik het echt niet leuk gehad, het was best wel eenzaam. Vroeger waren die vaders niet zo van, o zielig dat kind. Nee, hij was zijn vrouw kwijt. Er werd aangenomen dat ik wel voor hem zou zorgen, maar ik wist niks van het huishouden. Dat zou nu anders gaan. Maar ik heb wel een hele goeie vader gehad, hij had het zwaar, zijn slagerij ging failliet, hij werd werkeloos en we moesten rondkomen van elf gulden in de maand met zeven personen. Toch heb ik een leuke jeugd gehad. Er zijn mensen die het veel erger gehad hebben, zoals de mensen die in de concentratiekampen zaten.
Niet op een trapje staan
Ik merk wel dat ik niet jonger word en wat last krijg van mijn knie, maar weet je, ik sta al ruim 90 jaar op die benen. Vanmorgen boodschappen gedaan, alleen naar de Jumbo. Als ik dan op vrijdag naar de kapper ga dan doe ik de rest van de boodschapjes, de kaasboer, de visboer en de groenteman dus ik loop twee keer. En verder ga ik gewoon mijn gang, mijn buurvrouw doet vrijdags de ene keer mijn kamer en vorige week heeft ze het balkon gedaan. Fijn hoor, want ik ga niet meer op een trapje staan natuurlijk. Ik fiets ook niet meer, dat is wel jammer, maar je moet gewoon accepteren dat je ouder wordt.
Drie rollators
Ik heb drie rollators, eentje in Spanje bij mijn dochter, een kleine voor het wandelen en eentje met een boodschappentas. Daar gaat 20 kilo in, zo makkelijk bij de supermarkt. Daar loop je achter alsof het een kinderwagen is, dat loopt zo lekker, ik kan er niet meer buiten. En verder heb ik goede schoenen, die waren best wel duur, maar ze lopen heerlijk. Met ritsjes opzij zodat ze makkelijk aangaan. En één keer in de twee weken komt de pedicure bij me thuis, ik zorg goed voor mezelf hoor. Dat moet je gewoon volhouden. En ik zeg ook altijd, niet zeuren, want wat heb je aan zeuren? Als ik tegen mijn dochter door de telefoon zeg, ‘Oh mijn been, oh mijn been’, moet zij dan zeggen ‘Oh mijn moeder, oh mijn moeder’? Nee hoor, daar heb je niks aan.
Belachelijk goedkope tickets
Ik heb nog geen plannen om naar Spanje te gaan, ik zag wel dat ze weer bezig zijn het land te openen. Ik kijk wel even de kat uit de boom, zo’n ramp is het niet, ik zie het wel. Ik denk dat het Kerstmis gaat worden. Spanje is nogal moeilijk geloof ik, en je moet dan weer in een vliegtuig en hoe zal dat gaan? Dus nog even wachten. De tickets zullen wel duurder worden maar dat vind ik niet zo erg. Het is ook belachelijk, dat die tickets zo goedkoop zijn. Ik dacht nog bij mezelf, misschien kom ik er wel nooit meer, nou dan heb ik pech gehad.
Niet naar Spanje
Vergeleken met Spanje hebben we het hier ook wel goed. Het is daar een heel gedoe, je moet met een mondkapje op de supermarkt in maar dan gaan ze erna wel op een terrasje zitten, gezellig bij elkaar. Ik zou er niet willen wonen. Mijn dochter vraagt wel eens ‘Waarom kom je niet hierheen?’ maar daar heb ik echt geen zin in. Dan denk ik laat mij maar ’s avonds mijn ogen sluiten en niet meer wakker worden. Het is fijn dat ik er naartoe kan, al ben ik afhankelijk van mijn dochter dat ze me meeneemt naar het dorp of naar de winkels, anders kom je nergens. Vroeger hielp ik altijd mee in het huishouden, maar dat doe ik niet meer, ik ben nu bijna 94.
Boekje schrijven
Ik ben een boekje aan het schrijven over mijn leven, zomaar uit de losse pols. Ik heb een leeg boek bij de HEMA gekocht en ben begonnen met: ‘Ik ben Helena Theresia, geboren 5 augustus 1926 in Amsterdam’. Ik weet nog precies de straten en de huisnummers van alle vijftien huizen waar ik gewoond heb. Ik ben nu aangeland bij de geboorte van mijn kleindochter, nu moet ik eens gaan kijken hoe ik het moet afronden. Ik zal wel wat vergeten zijn, soms schiet me weer wat te binnen en dan schrijf ik het erbij. Ik vind het leuk en zo kom ik mijn tijd wel door. Ik ben er al een jaar mee bezig.