Jose (78) uit Oegstgeest, woont zelfstandig
Dansen in de woonkamer
Ik ben de enige alleenstaande oudere die in deze straat woont. De buren bekommeren zich om mij. Ze doen boodschappen, hangen maaltijden aan de deur en zwaaien naar me. Ik behoor tot de risicogroep en ben dan ook extra voorzichtig. Ik laat daarom niemand in mijn huis. Gelukkig heb ik veel verbinding met ‘de buitenwereld’, door kaartjes, mail en telefoon van kinderen, familie en vrienden. Ook met de docenten en deelnemers van DansPark Leiden, een ontmoetingsplek voor mensen met een chronische bewegingsbeperking zoals Parkinson, MS of reuma. Normaal dansen we elke woensdagochtend samen in de collegezaal van Leyden Academy. Nu delen we foto’s, filmpjes en gedichten met elkaar, we dansen in onze eigen woonkamer.
Nalatenschap
Mijn tuin is als het ware mijn speeltuin, ik scharrel erin rond. Zo nu en dan maak ik een fietstochtje, meestal zo rond zeven uur ‘s ochtends. Ik zie het als een voorrecht dat ik nog naar buiten kan. Wel geeft de stilte soms een gevoel van dreiging. Verder rommel ik wat in huis. Ik zorg dat ik mijn zaakjes op orde heb: administratie, adressen, nalatenschap enzovoort. Dat geeft rust.
Sneller geraakt
Ik voel me in deze periode sneller geraakt dan normaal. De discrepantie tussen de schoonheid van de lente en de onheilspellende stilte op straat, grijpt me soms aan.
Het maakt me waakzaam. Ik heb besloten om alle informatie over het coronavirus slechts via de krant tot me te nemen. De beelden en stemmen op tv en radio maken me onrustig. Daar help ik niemand mee. Het is van belang dat ik zo goed mogelijk overeind blijf.