Jenneke (54) uit Amsterdam, gemeenteraadslid en zorgadviseur, moeder woont in het verpleeghuis
Positief getest
In het verpleeghuis in Brabant waar mijn moeder woont, zijn enkele bewoners positief getest op corona. Sinds eergisteren mag zij haar kamer niet meer uit. Voor mijn moeder is dat echt een ramp. Het huis ligt midden in de bossen en ze gaat zo graag naar buiten, bloemetjes plukken. Ze begrijpt niet goed wat er gebeurt. Ze is 93, heeft Parkinson en is vaak in de war, maar volgt het nieuws nog wel. Toch kan ze niet goed het verband leggen tussen wat er buiten gebeurt, en haar eigen situatie. Ik vind dit ook moeilijk aan haar uit te leggen, over de telefoon. Ook met beeldbellen is dat lastig. De zorg doet dat nu af en toe, maar ze moeten het toestel voor mijn moeder vasthouden, ze kan er zelf niet mee omgaan. Dan heb je toch niet echt privacy.
Gemene maatregel
Ik vind het heel verdrietig wat er nu gebeurt in de ouderenzorg, voel me machteloos. De consequenties van de maatregelen komen zo hard bij ouderen terecht. Dat bezoekverbod is echt een drama. Ik heb er in sommige opzichten begrip voor, maar het is zo’n gemene maatregel. We waren in de ouderenzorg juist zo goed op weg om de kwaliteit van leven van bewoners voorop te stellen. Nu gaat de veiligheid voor alles, maar ten koste waarvan? Wat beschermen we nu eigenlijk? Voor mijn moeder is opgesloten worden het ergste wat haar kan overkomen. Ze weet dat ze niet het eeuwige leven heeft, heeft al afspraken gemaakt over niet-reanimeren. Onze grootste zorg is de manier waarop ze zal gaan. De kwaliteit van de laatste fase van haar leven. Of ze rustig kan sterven, of we erbij kunnen zijn.
Ethische dilemma’s
Dit is een periode met gigantische ethische dilemma’s. En ik weet niet of we altijd de juiste keuzes maken. Ik heb minister Hugo de Jonge daar ook een brief over gestuurd, dat we het bezoekverbod moeten versoepelen en meer maatwerk moeten toestaan. Ik zeg zeker niet ‘gooi de deuren maar open’, maar er zijn zoveel verschillen tussen verpleeghuizen. In schaalgrootte, de kwetsbaarheid van bewoners, de ligging… In het bos rond mijn moeders verpleeghuis kom je geen kip tegen. Het moet toch mogelijk zijn om haar in een rolstoel even een half uurtje buiten te laten zitten? Ik blijf daarvoor strijden.
Next level
Het is geweldig om te zien hoe het zorgpersoneel de dingen oppakt. Wat een kracht er loskomt. De ouderenzorg is wel wat gewend, denk aan uitbraken van het norovirus. Maar dit is echt next level. Bij mijn moeder in het verpleeghuis doen ze hun uiterste best, de locatiemanager daar is dag en nacht in touw, probeert de familie zo goed en kwaad als mogelijk op de hoogte te houden. Ook in het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder woont doen ze er alles aan om het gemis van familie en bezoek goed te maken. Ze organiseren zoveel activiteiten, ook vanuit de tuin. De bewoners hebben weinig besef van tijd maar zijn echt wel sensitief voor het gemis van hun naasten. Er gebeuren meer mooie dingen. Zo had ik samen met anderen op Facebook een oproepje gezet, of mensen kaartjes wilden sturen. Mijn moeder kreeg er al meer dan honderd!
Praten tegen schermen
Hoe het met mij gaat? Wisselend. Ik maak me vooral veel zorgen over m’n moeder. In het weekend ben ik bij mijn partner, hij woont in de Betuwe en heeft een tuin. Verder ben ik onlangs gestart als gemeenteraadslid voor GroenLinks in Amsterdam, als woordvoerder zorg, dus ik raak razendsnel ingewerkt. Ook in deze tijd is het belangrijk dat we in de raad onze controlerende en adviserende rol blijven uitoefenen. Al is dat best lastig als je elkaar niet in levende lijve kunt zien. Ik praat de hele dag tegen schermen.